Ήλιος σπαθί, τουρκικά πλακόστρωτα, σκαλώνει το πέδιλο και τραμπαλίζεσαι ανάμεσα σ' Αγιά Σοφιά και Μπλε Τζαμί. Σε ποιον Θεό πιστεύεις; Ενα "πάρε κόσμε" γύρω, πολύχρωμο ραμαζάνι, χίλιες φωνές και μυρωδιές, χίλιες προσευχές, οι μουσουλμάνες όμορφες κάτω από ροζ πέπλα, η Πόλη τραμπαλίζεται. Η Ασία μισοφέγγαρο κι αστράφτει ενώ η Ευρώπη, σκονισμένη από τους μύθους της, μαζεύει βουνά κι ερείπια. Άραγε να μετάνοιωσε ο Δίας για κείνη την απαγωγή; Η Πόλη όμορφη, η Πόλη φτωχή, μια θέα του Γαλατά να 'φερνε τούμπα τη ζωή σου, αυτοκόλλητα του Αττατούρκ πανω σε ταξί, κάδρα τα μωβ του μάτια στα κεμπαμπτζίδικα, το μάτι της Fatima ποιον να πρωτοφυλάξει; Μια κίτρινη πόλη, χρυσός και σκόνη μπλέχτηκαν.
Κι η Ιστορία· ένα γυαλί που ραγίζει και ο καθείς παίρνει το κομμάτι του...
Συνοπτικά το καλοκαίρι ήταν ένα file attached. Κείμενα που επισυνάπτηκαν και περιμένουν παραλήπτη. Ιχνηλατείς τις αγγελίες και τα kariera. gr. Πηγαίνεις φερέλπιδος σε συνεντεύξεις και φεύγοντας στάζει από τις τσέπες σου το μάταιο. Ρίχνεις μάρκες για τον επόμενο γύρο. Δεν έχεις άλλη επιλογή, καλό μου.
Στο αμάξι ακούω γαλλικά σιντάκια και τα τρακαρίσματα μοιάζουν με ζαχαρωτά.
Οι “La rue Ketanou” ορίζουν με τσιγγάνικη διάθεση πως δεν ανήκουν στο δρόμο, αλλά ο δρόμος τους ανήκει. Είναι ευτυχία να ξέρεις πού ανήκεις ή εγκλωβισμός; Ποια αλλαζονία σε προστάζει να ρίξεις συρματόπλεγμα;
Κι έτσι μπουρδουκλωμένο το μυαλό μου πάντα από αλλού ξεκινά κι αλλού βαστά, αφήνω σαν το σαλιγκάρι αναπάντητα ερωτήματα στο διάβα μου και δεν γυρίζω πίσω. Σαν να προσμένω κάποιον να μαζέψει όλες τις απορίες μου και να μου τις επιστρέψει αισιόδοξα λυμένες.
0 σπόροι:
Δημοσίευση σχολίου