"Remember me in the spring..."

Το μυαλό ζεματάει. Πέρασαν 9 μήνες, λεχώνα και γέννησα τους λόγους της φυγής μου. Να απομακρύνεσαι χίλιες λέμβους για λάθους λόγους. Κρέμασα μικροστολίδια τις ελπίδες πάνω στη φυγή. Γυάλιζαν σαν καθρεφτάκια. Κι όταν έσπασαν όλα μαζί, ήταν τέτοιο το κενό μέσα μου που δεν άκουσα το θόρυβο.
Στο ενδιάμεσο, βραδιές με σαγκρίες και μεξικάνικα φαχίτας, έδρανα και φιλοσοφίες του Deleuze, κυκνάκια που σε δαγκώνουν στη γάμπα, και μια συνομοταξία γάλλων που ψοφάνε να χορεύουν λέιντυ γκάγκα και να λένε “Je t' adore”.
Χιόνι πολύ! Άνοιγες παντζούρι και μια χιονισμένη πολιτεία είχε χτιστεί στα κεραμίδια, ο πάγος κατάπινε τους ήχους. Μού 'λειπαν οι κεραίες κι οι θερμοσίφωνες. Αυτή η ισομετρία των μεσαιωνικών κτηρίων με κούραζε. Ήθελα θάλασσα. Στα ντέρτια, την έφτιαχνα μόνη μου. Ύστερα γινόντουσαν όλα στράφι, όταν όλα ήταν στράφι. Το γιατί μού ερχότανε καπέλο.
Πάντα, κάπως τη σκαπούλαρα. Το μυαλό, σα πυγολαμπίδα στα δύσκολα. Έξυνα τον τοίχο κι έβρισκα ιδέες.
Τσιγάρο, κι άλλο τσιγάρο. Άπειρες φορές το χα εκτοξεύσει πάνω σου. Σ' έβρισκε στην πλάτη κι έτσουζες. Μετα ξύπναγα.
Μέρα πάλι, κάλτσες διπλές, ρούχα βαριά και τα χέρια μου τραχιά σα συρματάκι της κουζίνας. Στιχάκι σε παγκάκι, ένοιώθα. Μικρό και να με χτυπάει το κρύο. Ανάπτυξη αυτιστικών θεωριών με Vanilia Agenda.
Ώρες χυμένες πάνω από σκίτσα, βόλτες στη μικρή γαλλία, tarte-flambée, περνούσαμε και ωραία.
Αναμονές στη Φρανκφούρτη. Στα στάρμπκας με το μακ στα γόνατα. Η απόλυτη εικόνα παγκοσμιοποίησης. Κοινή και μόνη. Το απόλυτο συναίσθημα της παγκοσμιοποίησης. Δε γαμιέται. Με περιτριγύριζε ο κυνισμός μου. Το μοτίβο της Πολυάννας δεν μου χώρεσε.
Τα βράδια η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά, που έτσι μπρούμυτα που κοιμάμαι, τραντάζοταν το στρώμα. Με δάγκωνα στο μπράτσο.
Κάπου στο τώρα το κέντημα τελείωσε.
Απότομα, με τις κλωστές να στάζουν.
Από πάνω μέχρι κάτω γεμάτο με ελπίδες και αλάτια. Μεγαλώσαμε, καλό μου.
Πρέπει να μάθουμε να ζούμε χωρίς τα τσιρότα.

(η φώτο παραγωγής μας)