Content

Τετάρτη, Ιουνίου 23, 2010

"Remember me in the spring..."

Το μυαλό ζεματάει. Πέρασαν 9 μήνες, λεχώνα και γέννησα τους λόγους της φυγής μου. Να απομακρύνεσαι χίλιες λέμβους για λάθους λόγους. Κρέμασα μικροστολίδια τις ελπίδες πάνω στη φυγή. Γυάλιζαν σαν καθρεφτάκια. Κι όταν έσπασαν όλα μαζί, ήταν τέτοιο το κενό μέσα μου που δεν άκουσα το θόρυβο.
Στο ενδιάμεσο, βραδιές με σαγκρίες και μεξικάνικα φαχίτας, έδρανα και φιλοσοφίες του Deleuze, κυκνάκια που σε δαγκώνουν στη γάμπα, και μια συνομοταξία γάλλων που ψοφάνε να χορεύουν λέιντυ γκάγκα και να λένε “Je t' adore”.
Χιόνι πολύ! Άνοιγες παντζούρι και μια χιονισμένη πολιτεία είχε χτιστεί στα κεραμίδια, ο πάγος κατάπινε τους ήχους. Μού 'λειπαν οι κεραίες κι οι θερμοσίφωνες. Αυτή η ισομετρία των μεσαιωνικών κτηρίων με κούραζε. Ήθελα θάλασσα. Στα ντέρτια, την έφτιαχνα μόνη μου. Ύστερα γινόντουσαν όλα στράφι, όταν όλα ήταν στράφι. Το γιατί μού ερχότανε καπέλο.
Πάντα, κάπως τη σκαπούλαρα. Το μυαλό, σα πυγολαμπίδα στα δύσκολα. Έξυνα τον τοίχο κι έβρισκα ιδέες.
Τσιγάρο, κι άλλο τσιγάρο. Άπειρες φορές το χα εκτοξεύσει πάνω σου. Σ' έβρισκε στην πλάτη κι έτσουζες. Μετα ξύπναγα.
Μέρα πάλι, κάλτσες διπλές, ρούχα βαριά και τα χέρια μου τραχιά σα συρματάκι της κουζίνας. Στιχάκι σε παγκάκι, ένοιώθα.
Μικρό και να με χτυπάει το κρύο. Ανάπτυξη αυτιστικών θεωριών με Vanilia Agenda.
Ώρες χυμένες πάνω από σκίτσα, βόλτες στη μικρή γαλλία, tarte-flambée, περνούσαμε και ωραία.
Αναμονές στη Φρανκφούρτη. Στα στάρμπκας με το μακ στα γόνατα. Η απόλυτη εικόνα παγκοσμιοποίησης. Κοινή και μόνη. Το απόλυτο συναίσθημα της παγκοσμιοποίησης. Δε γαμιέται. Με περιτριγύριζε ο κυνισμός μου. Το μοτίβο της Πολυάννας δεν μου χώρεσε.

Τα βράδια η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά, που έτσι μπρούμυτα που κοιμάμαι, τραντάζοταν το στρώμα. Με δάγκωνα στο μπράτσο.
Κάπου στο τώρα το κέντημα τελείωσε.
Απότομα, με τις κλωστές να στάζουν.
Από πάνω μέχρι κάτω γεμάτο με ελπίδες και αλάτια. Μεγαλώσαμε, καλό μου.
Πρέπει να μάθουμε να ζούμε χωρίς τα τσιρότα.
(η φώτο παραγωγής μας)

6 σπόροι:

Me:Moir says:
at: Πέμπτη, Ιουνίου 24, 2010 7:51:00 π.μ. είπε...

Κάθε τέλος και αρχή καλό μου...να το θυμάσαι ε>

4god10 says:
at: Πέμπτη, Ιουνίου 24, 2010 2:29:00 μ.μ. είπε...

"Μεγαλώσαμε, καλό μου.
Πρέπει να μάθουμε να ζούμε χωρίς τα τσιρότα." to "kalo moy" m gyrnaei ta myala san ekfrasi, proswpika provlimata lolz. alla oti afora ta tsirota...prepei, k as tsouzei.

k* says:
at: Σάββατο, Ιουνίου 26, 2010 5:34:00 μ.μ. είπε...

otan imouna mikri to hansaplast to akouga ''xazaplast'' k protimousa na to lew ZAXAROPLAST . kai sta kalanta ''zaxaroplastiii zymwwwtiii'' thymomoun ta tsirota k den katalabaina giati kanw tetoious syneirmous.
re paparounospore kathe fora me kathilwneis me tin pena sou (kai to pliktrologio sou!)
niwthw oti zw se kapoio tragoudi tou rufus wainwright ..
filia polla opou ki an eisai

Ειρήνη
at: Τρίτη, Ιουνίου 29, 2010 3:08:00 π.μ. είπε...

Γεια σου Παπαρουνα ειναι η ψυχη σου θαλασσα και σε ταξιδευει και μας ταξιδευει, υπεροχα γραφεις. Παντα εσενα καρτερω να διαβασω..
Να περνας καλα. :*

ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙ says:
at: Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 10, 2010 8:08:00 μ.μ. είπε...

Δεν το επιδιώκεις,μάλλον, αλλά γεμίζεις τον τόπο μελαγχολία... Μ' αρέσει.

Παπαρούνα says:
at: Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 16, 2010 3:14:00 μ.μ. είπε...

το αστείο είναι πως τις περισσότερες φορές έχω την αίσθηση πως "κλείνω" το κείμενο αισιόδοξα :)

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers