τάτσες Απρίλη πάνω στο μπράτσο σου.

Καλοκαιρινό απόγευμα σ' ένα ακρογιάλι.

Δύσκολο που είναι να ζεις

με το νόημα της κάθε μέρας

έτσι όπως έρχεται,

δίχως στόχους πέρα από σένα

χωρίς την πρόκληση

να βρίσκεις τον εαυτό σου

μέσα και απ’ άλλους.

Σαν το βουητό των κυμάτων:

έγκυο με υποσχέσεις τόπων και ανθρώπων

εμπειριών ανήκουστων κι ανείπωτων –

που τελειώνουν λίγα μέτρα

απ’ το ακρογιάλι.

Θερινοί κολυμβητές με πλήρη εξάρτηση

έξω απ’ τη θάλασσα:

το σώμα μας μονάχα δεν μας βοηθάει.

Νάντια Βαλαβάνη