"ποιος τη λύση να μου δώσει θα μπορέσει τώρα που φύγε για πάντα ο κηπουρός;"

(foto: Δ. Δρογούτης)

Μιλάω για σένα και ψάχνω να βρω εμένα. Είναι θέμα ταύτισης ή έχω χάσει τόσο πολύ τον εαυτό μου; Είναι τέτοια η σύγκρουση που νοιώθω μέσα μου, που το κεφάλι μου μεταμορφώνεται σταδιακά σε κρατήρα. Κατεβάζω ποτά και αυξάνονται οι εκρήξεις. Διαμελίζομαι κι ύστερα με κολλώ με σελοτέιπ. "Το μυαλό μου βασανίζει η γεωγραφία..."
Έξω βρέχει διαγωνίως. Πλάγια βροχή σαν ξυράφι. Τέλη Μάρτη και τα σύγνεφα όλο βαραίνουν. Τα κτήρια του πανεπιστημίου ρουφάνε τη βροχή. Γκριζάρουν έντονα ή τα μάτια μου είναι τόσο μαύρα; Κηλίδες χρώματος οι γυναίκες με τις μαντήλες και τα παιδιά με τα ποδήλατα.
Πρέπει, πρέπει να μείνω μακριά σου. Έχω να μάθω τόσα πράματα ακόμα, τόσες δουλειές κι εγώ πίσω από ένα παράθυρο κοιτάζω χοντρές στάλες να γλύφουν το τζάμι και να πέφτουν άδειες στο δρόμο.

Άραγε οι κύκνοι να φοβούνται τα βράδια σαν το ποτάμι βάφεται μαύρο;