Η παπαρούνα ανάμεσα σε στάμπιλο και μουτζουρωμένα δάχτυλα. Η κίτρινη σοφίτα γεμάτη ως απάνω με τρίμματα γόμας. Η παπαρούνα ξεφυσά. Ζωγραφίζει μάτια που κλαίνε, μάτια που ανοιγοκλείνουν, μαλλιά που ανεμίζουν στον άνεμο. Η παπαρούνα κολλάει σελοτέιπ στο τζάμι και ιχνογραφεί. Η επικονδυλίτιδα, πού και πού, την χτυπάει σφυρί. Στο μυαλό της παπαρούνας είναι ένας αριθμός.Ένας αριθμός που αναβοσβήνει σαν τον απέναντι που βαρέθηκε να ξεστολίσει το δέντρο του και κάθε βράδυ σπιλώνει τη νύχτα με φώτα. Ένας αριθμός που πρέπει να τον φτάσει. 12 σκίτσα το δευτερόλεπτο, άρα 720 για ένα λεπτό. Επτακόσια είκοσι. Παρα κάτι χίλια. Από το μυαλό της περνάει ότι δυσκολεύει τη ζωή της. Μετά την ανάλυση φτύνει αίμα Η παπαρούνα μαραίνετα στιγμιαία, αλλά πεισμώνει. Κάποτε αυτό το κλιπάκι της ζωής της θα φτάσει -δεν μπορεί να μην!- στη θάλασσα.
5 σπόροι:
at: Τετάρτη, Φεβρουαρίου 24, 2010 3:03:00 π.μ. είπε...
έχω κι εγώ επικονδυλίτιδα.
μόνο που η εικόνα μου αλλάζει κατά τι βραδύτερα.
at: Τετάρτη, Μαρτίου 03, 2010 6:25:00 π.μ. είπε...
Φιλιά !
at: Παρασκευή, Μαρτίου 05, 2010 12:58:00 μ.μ. είπε...
ωραια ζωγραφια
at: Κυριακή, Μαρτίου 07, 2010 12:34:00 μ.μ. είπε...
Κατεβαίνω σα νυφούλα που'χασε τον άντρα της, το λούσο και τα φράγκα της.
Αυτό το στιχάκι μου ρθε στο μυαλό βλέποντας το κορίτσι με το μπουκέτο στο σκίτσο σου.
Σίγουρα. Και μπορεί και ΘΑ - στη ΘΑ-λασσα.
at: Παρασκευή, Μαρτίου 12, 2010 3:27:00 π.μ. είπε...
#αρετή, προσοχή στα τρένα..
#ψουξ, καλησπέρα :)
#μπαλόνι κατακόκκινο, σας ευχαριστώ :)
# :) ευχαριστώ για την υποστήριξη, ανώνυμε
Δημοσίευση σχολίου