(foto:Μαριάννα Κάραλη)Με ξύπνησε η βροχή. Χίλιες καρφίτσες έπεφταν με φόρα στη στέγη της σοφίτας, τρύπαγαν τον ύπνο μου και τ’ όνειρο έσταξε στο πάτωμα. Καλύτερα. Κάποιος έπρεπε να σε διώξει από κει, μαλάκα.
Οι μέρες κατρακυλάνε μαζί με τις πάπιες στο ποτάμι. Ολόιδιες και βουτηγμένες στην υγρασία.
Η πόλη όμορφη, γλυκειά, ένα χαριτωμένο ζαχαρωτό για ξεκούραστες νύχτες.
Η πόλη δίχως νεύρο, δίχως έφλευκτο υλικό κάτω από τις ράγες του τραμ. Το αίμα δεν είναι εδώ. Κάτι λείπει.
Σαν Έλληνας της διασποράς, ψηλαφώ το νταλκά στη φωνή της Αλεξίου.
Eθισμένη στη θέα και στον ορίζοντα, ψάχνω μια στάλα ύψωμα, να χωρέσει όλη η πόλη μες στην κόρη του ματιού μου, να κατέβει στους πνεύμονες άερας, να βγει το venceremos δυνατό και σίγουρο. Ένας μπλε ορίζοντας αρμύρας και ιωδίου, ας είναι πινελιές κοκκίνες οι παπαρούνες στο βάθος.
Ώρες νοιώθω θαμμένη σε βαριά αρχιτεκτονική και μαύρα κεραμίδια. Το κύμα φράζει στη γλώσσα μου κι ανύμπορη το νοιώθω να παφλάζει. Σαν εμβόλημα η Μαλβίνα πρωταγωνίστρια και η Τάνια, δίχως άλλοθι. Πονάω που δεν κατοικούνε στη ζωή μου τέτοιοι άνθρωποι. Πονάω που ψάχνω εκείνο το κομμάτι πληρότητας και πάντα κάτι με ματώνει.
8 σπόροι:
at: Δευτέρα, Νοεμβρίου 09, 2009 5:50:00 μ.μ. είπε...
Ποναω που δεν κατοικουνε στην ζωη μου τετοιοι ανθρωποι.Ποναω που ψαχνω εκεινο το κομματι πληροτητας και παντα κατι με ματωνει.
εχεις ενα τροπο.Να τα λες ολα,και να μην μενει τιποτα λειψο,να μην μενει τιποτα να σου γραψω-μ'εναν παραξενο,απεριφραστο τοπο νιωθω οσα γραφεις σαν να τα ειχα γραψει εγω.Τα ζω,μοναχα απ'την αναποδη:η δικη μου πολη δεν ειναι ζαχαρωτο,ειναι ο μικροσκοπικος πατος απ'την μεγαλη χυτρα της μαγισσας.Ειναι ασχημη και κακια αλλα,ακομη κι ετσι την αγαπω καπως:μιζερια και ευλογια μαζι-με κανει καπως ευτυχισμενη.
at: Παρασκευή, Νοεμβρίου 13, 2009 6:34:00 μ.μ. είπε...
*La Grèce est à la fois in malektion et in benefiction.
μα δεν θα καταλάβουν πως υπήρχε κάποτε μια Αθήνα,όπου κατέβαινες την Βασιλίσσης Σοφίας και μπορούσες να συναντήσεις την Μαλβίνα μέσα στα άσπρα της ριχτάρια να σου κάνει οτοστόπ.
at: Σάββατο, Νοεμβρίου 14, 2009 5:45:00 μ.μ. είπε...
Οι μέρες κατρακυλάνε μαζί με τις πάπιες στο ποτάμι. Ολόιδιες και βουτηγμένες στην υγρασία.
Η πόλη δίχως νεύρο, δίχως έφλευκτο υλικό κάτω από τις ράγες του τραμ. Το αίμα δεν είναι εδώ. Κάτι λείπει.
Ώρες νοιώθω θαμμένη σε βαριά αρχιτεκτονική και μαύρα κεραμίδια.
μπαμ μπαμ μπαμ .....
:-))
at: Δευτέρα, Νοεμβρίου 16, 2009 9:46:00 μ.μ. είπε...
Είναι πολύ όμορφο αυτό που γράφεις...
at: Κυριακή, Νοεμβρίου 22, 2009 9:40:00 μ.μ. είπε...
Πικραμύγδαλό μου..
at: Τετάρτη, Δεκεμβρίου 09, 2009 8:43:00 π.μ. είπε...
Γεια σου παπαρούνα!
at: Τετάρτη, Δεκεμβρίου 23, 2009 2:10:00 μ.μ. είπε...
γαμώτο ήμουν πολύ μικρή όταν πέθανε η Μαλβίνα..την αγάπησα όταν μεγάλωσα και σχεδόν κλαίω κάθε φορα που τη βλέπω κάπου και σκέφτομαι πόσο κρίμα είναι να πεθαίνουν τέτοιοι άνθρωποι τόσο νέοι κι απ τη μία είναι κρίμα γιατί δε θα ξαναυπάρξουν όμοιοι κι απ την άλλη το να παρακαλούσαμε να υπάρξουν όμοιοι μου φαίνεται βλασφήμια.
και σχεδόν κλαίω κάθε φορά που τη βλέπω.
at: Τετάρτη, Ιανουαρίου 06, 2010 7:28:00 μ.μ. είπε...
και σκεφτομουν τοσα να πω, εμπνευσμενα απο μια σου λεξη "Μαλβινα".. και ειπωθηκαν ολα πριν μπω εγω να σχολιασω..
ποναω που γεννηθηκα πολυ αργα για να μπορω να τη γνωρισω..
ας ελπιζουμε καποτε να σουλατσαρουμε μαζι της στα διαφανα μονοπατια του ουρανου..
Δημοσίευση σχολίου