ασάφειες.

(foto:Δημήτρης Παπαγεωργίου)

Μετράω τον καιρό που περνά με τα πόσα απορρυπαντικά κατάπιε η σοφίτα μέσα στο τρίμηνο. Μαθαίνω τους νόμους της αγοράς. Συμπαθής είναι ο χρήσιμος. Κλωτσάει και δεν χωράει μέσα μου. Είναι απόλυτο να θέλεις χέρια καθαρά τριγύρω; Μπετώνω το συναίσθημα μα αυτό βρίσκει τρύπες και τρέχει. Χέρια με τάτσες αλατιού, λοιπόν.
Πίσω στη σοφίτα, λούπα τα Χριστούγεννα του Δεληβοριά, λούπα και κάτι κλάματα πάνω από το νεροχύτι.Όχι από λύπη. Ετούτη η πόλη δεν έχει τίποτα το ποιητικό. Ίσως γιατί η ποίηση δεν βρίσκεται στη σωστή δομή και στην απόλυτη αρμονία. Ίσως να κρύβεται στα χαλάσματα. Στο κατά λάθος όμορφο.
Στα έδρανα μάς μιλάνε για αισθητική και φιλοσόφους, πώς η τέχνη είναι ανώτερη από τον άνθρωπο. Μα πάντα εμένα η ζωή του ανθρώπου μού φαινόταν η μεγαλύτερη απόδειξη καλλιτεχνίας. Πηγή πόθου και θανατου. Πηγάδι με τα πιο μαύρα και πιο κόκκινα συναισθήματα. Είναι η ψυχή που στάζει στα μιλιμετρέ χαρτιά. Ζωή ετοιμόρροπη, στημένη σε ξύλινα δοκάρια που τα ρουφάνε τα σαράκια, κι εκείνος ο άνθρωπος που όλο χτίζει και όλο θέλει να ανεβαίνει. Και είναι ωραία εκει πάνω, διάολε!

Παραδομένοι σε έναν χρόνο κολλώδες και αργό, πνιγόμαστε μέσα στα κρασσοπότηρα. Τσιγάρα με θέα το ποτάμι και ήρεμους κύκνους. Τεντώνουμε το καθημερινό για να στριμωχτούμε μέσα του. Τσουλάμε τον καιρό με γέλια. Τα φέρνουμε όλα τούμπα για να τα ξαναχτίσουμε.
Μπατάρουν τα αισθήματα μπρος στους τρόπους επιβίωσης.

"We can't afford the time to sit and cry
Or to wonder why
There's only days in between
There's just tomorrow"