Κοιτάζω κάτι σημαδάκια στο Βορρά, διαθλώνται και συστέλλονται εναλλάξ. Κούνια μπέλα οι φόβοι και η ελπίδα. Πνίγομαι και σκάω αφρόψαρο μετά. Θα θελα μετά απο καιρό να λέω τότε ήμουν πολύ λυπημένη μα μετά όλα άλλαξαν. Με διαβάζω τόσο εγωκεντρική σαν να κόλλησε βδέλλα η μιζέρια πάνω μου. Η απαράμμιλη ικανότητα του ανθρώπου που διαρκώς αυτοαναιρεί τη λύπη του και τη χαρά του. Ευτυχία τα σημαινόμενα που δεν είναι βαρίδια πια.
Θέλω μέρες με νερά κρύσταλλα και μουσικές που σκιρτούν σαν έφηβη 17 χρονών.
photo:Graig Persel
6 σπόροι:
at: Τρίτη, Μαΐου 19, 2009 1:07:00 μ.μ. είπε...
Τραμπάλα κάνουμε ανάμεσα στα συναισθήματα. Μέρα καλή
at: Τρίτη, Μαΐου 19, 2009 11:38:00 μ.μ. είπε...
Kι αυτο θα ειναι σιγουρα καλυτερο απ το να λες τοτε ημουν ευτυχισμενη και μετα ολα αλλαξαν.
*Μα κι αυτοαναιρεση ενα ειδος επικυρωσης δεν ειναι;για να αναιρεθει πρεπει πρωτα να υπαρξει αυτη η λυπη κι αυτη η χαρα,κι αυτη η μιζερια και το καθε εγω που κολλαει στις εικονες σου-μην λυπασαι,οι ανθρωποι γινονται εγωκεντρικοι οταν δεν υπαρχουν αλλοι ανθρωποι αρκετοι να τους ρουφηξουν τον εγωισμο.
Ευτυχια-καινουρια σημαινομενα.
at: Κυριακή, Μαΐου 24, 2009 11:33:00 π.μ. είπε...
Η φωτογραφία είναι καταπληκτική λέμε :)
at: Δευτέρα, Ιουνίου 01, 2009 5:45:00 μ.μ. είπε...
Ο δρόμος απ' το τίποτα στο κάτι
και το αντίστροφο
είναι αυτός που φτιάχνει τη ζωή μας
όπως το 0 και το 1, σχηματίζουν τα πιξλ της ηλεκτρονικής μας εικόνας
Φιλιά απ' τον Έβρο
at: Τετάρτη, Ιουνίου 10, 2009 3:43:00 μ.μ. είπε...
Σας απονέμεται το βραβείο δημιουργικής φαντασίας αγαπητή μου! Σας συγχαίρω! Καλή συνέχεια!
at: Δευτέρα, Ιουνίου 15, 2009 11:40:00 μ.μ. είπε...
#λάκη, τραμπάλα λογικής κι ευαισθησίας..:P
#μέσα στον ουρανό, εύχομαι αυτό το καλοκαίρι να φορτίσει με ευτυχισμένα σημαινόμενα...
#νησί, λεμε...!
#εσύ, το καραβάκι της Κλειούς με πήρε ξώφαλτσα στο σεισμο...
#0,1,0,1,0,1...
#Κατερίνα, σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την τιμή! :)
Δημοσίευση σχολίου