Content

Κυριακή, Φεβρουαρίου 22, 2009

"σκέτο μοιρολόι, μια γριά βροχή"

(φώτο: Νίκος Χρυσικάκης)
Καμιά φορά εύχομαι να κρυβόμουν κάτω από το τραπέζι της σοφίτας σου. Καλογυαλισμένα τα γέλια σου, να τ' άρπαζα πριν πέσουν στο πάτωμα.
Ο πιο σιωπηρός χειμώνας. Ήχοι πληκτρολόγιου, συνεχόμενα κλικ τσαλακώνουν τη σιωπή. Ξένη στην ίδια μου την πόλη. Όλοι οι άλλοι γύρω να κινούνται σε χαριτωμένες πιρουέτες, αστρόσκονες και βεγγάλικα, κι εγώ βράχος μετέωρος, κουνώ μαντήλια. Μ' ενημερώνεις αλύπητα κι εσύ για τα ταξίδια σου, κι όσο μου απλώνεις τους χάρτες σου, τόσο νοιώθω να πετρώνονται οι ρίζες μου. Τόσο φοβάμαι μην μείνω έτσι στέρεη, έτσι μόνιμη εδώ, έτσι μόνη.
Σε ποιο σιφόνι ταγκίζει τώρα η αγάπη σου;
Κάθε μέρα, στους γνώριμους δρόμους. Η ποιήση είναι περιττή μπροστά σ' έναν ανάπηρο στην Πανεπιστημίου. Στα χαμένα του πόδια κρύβονται όλα τα γράμματα που δεν μου έστειλες.
Άλλες μέρες νομίζω βλέπω τα ρούχα μου σκισμένα. Κρέμονται σε κεραίες ταρατσών. Αθόρυβα, αιώνια εκεί σκαλωμένα. Κι εγώ, γυμνή, χυμένη σ' ένα γραφείο. Σκόνες, σάπια λόγια μπαίνουν μέσα μου, γεμίζω οργή, τα διώχνω μα αυτά ορμάνε μέσα μου μανιασμένα, άσχημες φάτσες, ανάξιο ανθρωπάριο γύρω μου, απο μικρή ήξερα τί δεν ήθελα να γίνω, στόφα δημοσίου υπαλλήλου και ξυνισμένο ύφος. Ήξερα τί
δεν ήθελα να γίνω αλλλά κι έτρεμα μη φτύσω τον εαυτό μου στο τέλος, μην γίνω εκείνα που μίσησα.

8 σπόροι:

speira says:
at: Δευτέρα, Φεβρουαρίου 23, 2009 12:15:00 μ.μ. είπε...

...Ξέρω, καταλαβαίνω
Καλημέρα

Me:Moir says:
at: Τρίτη, Φεβρουαρίου 24, 2009 10:09:00 π.μ. είπε...

Για ακόμα μία φορά, τα γραπτά σου με αφήνουν άφωνη...

Ανώνυμος
at: Τετάρτη, Φεβρουαρίου 25, 2009 8:59:00 μ.μ. είπε...

με τρομαζει που καποιος αλλος γραφει τις σκεψεις μου...

lakis says:
at: Πέμπτη, Φεβρουαρίου 26, 2009 12:06:00 μ.μ. είπε...

Ήξερες τι δεν ήθελες να γίνεις, αλλά κατάφερες να γίνεις αυτό που ήθελες; Άφησες ένα ερωτηματικό να αιωρείται. Μέρα καλή

Ανώνυμος
at: Τετάρτη, Μαρτίου 04, 2009 9:54:00 μ.μ. είπε...

Το πιο τρομακτικό είναι όχι να αφήνεις το ερωτηματικό να αιωρείται, αλλά βαθιά να ξέρεις την απάντηση.

Καλώς σε βρίσκω.

Ανώνυμος
at: Κυριακή, Μαρτίου 08, 2009 10:57:00 μ.μ. είπε...

Καμιά φορά εύχομαι να κρυβόμουν κάτω από το τραπέζι της σοφίτας σου. Καλογυαλισμένα τα γέλια σου, να τ' άρπαζα πριν πέσουν στο πάτωμα.

οι παπαρουνες μπορουν και μιλανε;

πως πεταει το κοκκινο χρωμα;

Γιατι οι αλλοι να μπορουν να εκφραζουν καλυτερα απο εσενα αυτα που νιωθεις εσυ;

k* says:
at: Σάββατο, Μαρτίου 21, 2009 8:25:00 μ.μ. είπε...

AMAN RE PAPAROUNA
PWS TO KANEIS AYTO RE PAIDI MOU
KATHE FORA POU GYRIZW TIS SELIDES SOU KATHE VORA MOU KOVEIS TA DAXTYLA

Παπαρούνα says:
at: Τετάρτη, Μαρτίου 25, 2009 5:53:00 μ.μ. είπε...

#σπείρα, καλησπέρα αν και λίγο καθυστερημένα...

#ευχαριστώ..:)

#με καθησυχάζει να ξέρω ότι δεν σκέφτομαι μόνο εγώ έτσι..

#λάκη, ακόμα το παλεύω να γίνω αυτό που θέλω. Μια φίλη λέει πως η σκέψη είναι πάνω από ολα. Αρκεί να έχεις το μυαλό σου εκεί που θές να είσαι, και θα πας...

#αδέσποτο, και οι απαντήσεις αν γνωρίζονται μπορούν να ανατραπούν...

#....γιατί όλοι ζούμε μέσα στον ίδιο ουρανό...

#αστρόκαππα, σε περιμένω για αυτό που χαμε πει, άσε τα δάχτυλα να τραβάνε φωτογραφίες...

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers