"σκέτο μοιρολόι, μια γριά βροχή"

(φώτο: Νίκος Χρυσικάκης)

Καμιά φορά εύχομαι να κρυβόμουν κάτω από το τραπέζι της σοφίτας σου. Καλογυαλισμένα τα γέλια σου, να τ' άρπαζα πριν πέσουν στο πάτωμα.
Ο πιο σιωπηρός χειμώνας. Ήχοι πληκτρολόγιου, συνεχόμενα κλικ τσαλακώνουν τη σιωπή. Ξένη στην ίδια μου την πόλη. Όλοι οι άλλοι γύρω να κινούνται σε χαριτωμένες πιρουέτες, αστρόσκονες και βεγγάλικα, κι εγώ βράχος μετέωρος, κουνώ μαντήλια. Μ' ενημερώνεις αλύπητα κι εσύ για τα ταξίδια σου, κι όσο μου απλώνεις τους χάρτες σου, τόσο νοιώθω να πετρώνονται οι ρίζες μου. Τόσο φοβάμαι μην μείνω έτσι στέρεη, έτσι μόνιμη εδώ, έτσι μόνη.
Σε ποιο σιφόνι ταγκίζει τώρα η αγάπη σου;
Κάθε μέρα, στους γνώριμους δρόμους. Η ποιήση είναι περιττή μπροστά σ' έναν ανάπηρο στην Πανεπιστημίου. Στα χαμένα του πόδια κρύβονται όλα τα γράμματα που δεν μου έστειλες.
Άλλες μέρες νομίζω βλέπω τα ρούχα μου σκισμένα. Κρέμονται σε κεραίες ταρατσών. Αθόρυβα, αιώνια εκεί σκαλωμένα. Κι εγώ, γυμνή, χυμένη σ' ένα γραφείο. Σκόνες, σάπια λόγια μπαίνουν μέσα μου, γεμίζω οργή, τα διώχνω μα αυτά ορμάνε μέσα μου μανιασμένα, άσχημες φάτσες, ανάξιο ανθρωπάριο γύρω μου, απο μικρή ήξερα τί δεν ήθελα να γίνω, στόφα δημοσίου υπαλλήλου και ξυνισμένο ύφος. Ήξερα τί δεν ήθελα να γίνω αλλλά κι έτρεμα μη φτύσω τον εαυτό μου στο τέλος, μην γίνω εκείνα που μίσησα.