Μοιάζει αργά να φεύγει ο καιρός, φίδι που σέρνεται, μα κάποια στιγμή ορμά πάνω σου και σε δαγκώνει.
Μαύρα τα χείλη που μ' άφησες και μια σφαίρα να σφηνώνεται στο στέρνο. Μπαίνει το κρύο στα τοιχώματα και νοιώθω τη σιωπή να με στοιχειώνει.
Πάλευα να κρατηθώ απ΄τις λακούβες των χεριών σου και συ μ' έσπρωχνες.
Η τραμπάλα των σχέσεων ξεβίδωτη. Δίπολα άρρεν και θύλη, άλλα πρίσματα ο καθείς, στριμώχνομαι στο πρίσμα σου και η αδιαφορία σου με τσιγκλάει. Σύνοψις: πίκρα, γένους θυληκού.
Η τραμπάλα των σχέσεων ξεβίδωτη.
Κάποτε πέφτεις και ματώνεις.
-ο τίτλος είναι λόγια απ' την θεατρική παράσταση και το βιβλίο "Ο κ. Επισκοπάκης"-
6 σπόροι:
at: Πέμπτη, Ιανουαρίου 08, 2009 4:13:00 μ.μ. είπε...
Πάντα πέφτεις και ματώνεις φίλη Παπαρούνα. Είναι νομοτέλεια πλέον.
Καλή χρονιά να έχεις ρε :)
at: Πέμπτη, Ιανουαρίου 08, 2009 10:38:00 μ.μ. είπε...
εφτά φορές να πέφτεις, να σηκώνεσαι οχτω!
Με αγγιζουν ολα οσα λες σαν να βγηκαμε απο το ιδιο ονειρο.Να προσεχεις.
χελωνα.
at: Δευτέρα, Ιανουαρίου 12, 2009 10:28:00 μ.μ. είπε...
κι οταν θα πεσεις ποιος θα σου σκουπισει τα αιματα;
διπολο οταν οι πιεσεις δεν αντισταθμιζονται-εχεις δει εσυ πολλες τραμπαλες να ισορροπουν;
συνοψις:πες μου λοιπον,ποιανου ειναι η θαλασσα;
at: Δευτέρα, Ιανουαρίου 12, 2009 10:31:00 μ.μ. είπε...
νομιζω πως δεν είναι δικιά μου πια
μάλλον ήμουν για λιγότερα
at: Δευτέρα, Ιανουαρίου 12, 2009 11:19:00 μ.μ. είπε...
λιγοτερα;μαλλον δεν θα χωρουσες μεσα της-μα παντα,παντα οταν πρεπει να φευγεις λεγε καλυτερα πως ψαχνεις μια πιο μεγαλη θαλασσα-οταν πρεπει να φευγεις πανε στο παρκο και πιασε να κανεις κουνια,και θα δεις,οταν ολα πανε περα δωθε ως κι οι τραμπελες μοιαζουν πιο ισιες*
μου φερνεις κατι απο βροχη και πως να σου ξορκισω το κακο;
at: Τρίτη, Ιανουαρίου 13, 2009 2:28:00 μ.μ. είπε...
Γεια σου παπαρούνα!
Λες μια μέρα να είμαστε ευτυχισμένοι;
Παω σπίτι και μου έρχονται κύματα
ποτε δεν έχω ξαναφτάσει στη θάλασσα.
Καπου υπήρχε μια θάλασσα ευτυχίας και δεν είναι ούτε δικιά μου
συγγνώμη για αυτά
Δημοσίευση σχολίου