Content

Τετάρτη, Ιουλίου 23, 2008

"my mind's battered"


Πως με πηγαινοφέρνεις από την τήξη στη πήξη, μυστήρια πράματα, θα πρεπε όλο να λιώνω μες στο καύσωνα μα μια κουβέντα σου με κάνει σχήμα στέρεο με αιχμηρές γωνίες. Τσαντίλα μέσα μου κι ο ήλιος πρόκα. Δυο μαύρα μάτια μες στα δικά μου, μαύρο στο μαύρο, στιγμιαία βγαίνει κόκκινο, στιγμιαία γελάω, φεύγει ο λίβας, θάλασσα μπρος μου κι εγώ να επιπλέω.

Στιγμιαία αφρόκυμα κι έπειτα πάλι κάτω.

Σκονισμένο Vectra, οι γειτονιές στη Νέα Ιωνία, ένα φανάρι, κι άλλο φανάρι. Χίλια φανάρια που άφησες αφίλητα, τώρα δεν, κοίτα από δω, να το σπίτι μου, ένα σεντόνι που ανεμίζει το κρεβάτι μου, βαρύδι η σιωπή άμα δε ξέρει να μιλιέται. Καλό βράδυ, μου λες, κάτι περιμένεις, θες, μ' αργά πολύ αργά.

Μέρα μετά και σκαρφαλώνω στη Κυψέλη, χιλιάδες εκρήξεις στην άσφαλτο, τσιρίζει η ζέστη στα κάγκελα, κι εγώ που πάντα ήξερα τί αισθάνομαι, πώς με ζαλίζει τούτο το καλοκαίρι, εκκρεμές η μοναξιά και το λίγο μας, λιώνει το λίγο στους υπόνομους, λιώνει στα δάχτυλα βανίλια με βύσσινο, πώς με κουράζει το λίγο μας, του ανθρώπου το λίγο και παράλογο.

8 σπόροι:

Ανώνυμος
at: Τετάρτη, Ιουλίου 23, 2008 7:08:00 π.μ. είπε...

Λίγες γραμμές, πολλές εικόνες. Λίγο νοσταλγικό...

kioy says:
at: Πέμπτη, Ιουλίου 24, 2008 1:31:00 π.μ. είπε...

Γεια χαρά και από μένα...
Πολύ μου άρεσε, ίσως αυτή η ανθρώπινη ατέλεια είναι ότι πιο γοητευτικό "φτιάχτηκε" ποτέ... Ειδικά όταν χάνεται πίσω από άφεγγες πλατείες, και αποφεύγει τα λαμπερά τα φώτα που τόσο την γυμνώνει...

Ανώνυμος
at: Πέμπτη, Ιουλίου 24, 2008 9:48:00 π.μ. είπε...

το'χεις απο γεννησιμιου σου
να μας κανεις κομματια
σε μια ακομα μερα
πηχτη απο ζεστη
κ ερημη απο αγκαλιες


καλημερα
xxx

vanessa says:
at: Πέμπτη, Ιουλίου 24, 2008 5:20:00 μ.μ. είπε...

Ή πρώτη έκφραση ένα χαμόγελο μπαίνοντας εδώ. Η πρώτη μου σκέψη πόσο μαγικό είναι να μπορεί κάποιος να κάνει τις λέξεις που συνήθως ακούει και δεν δίνει σημασία από τον μπακάλη, τον παλιατζή ή τον βουλευτή να μοιάζουν με υποψήφιες μις που παρελαύνουν σε καλλιστεία. Αν είχες γεννηθεί πολλά χρόνια πριν, ίσως και να σε εκαιγαν στη πυρά. :)

Ανώνυμος
at: Δευτέρα, Ιουλίου 28, 2008 8:28:00 π.μ. είπε...

Ρε σεις βλαμμένα είστε;
Τι μαλακίες και ευαισθησίες του κώλου αραδιάζετε εδώ; Άπ' τον Τρωικό Πόλεμο έχετε να γαμηθείτε και μουρλαθήκατε;
Μπήκα εδώ και φρίκαρα.

Παπαρούνα says:
at: Δευτέρα, Ιουλίου 28, 2008 9:11:00 π.μ. είπε...

#λάκη, καλημέρα + ζεστό χαλούμι! ;)

#κίουι, είναι το κράμα που καμιά φορά σ' εντυπωσιάζει κι άλλες σε κάνει να θες να φύγεις με χίλια.

#μις, πάρτε μια αγκαλιά..

#βανέσσα, καλώς σε βρήκα, σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, η αλήθεια είναι οτι μου αρέσει ο ηχητικός συνδιασμός των λέξεων...καλημέρα!

#καλέ μου ανώνυμε, θα σου σύστηνα να μη ξαναμπεις εδώ μέσα έτσι ώστε να μη ξαναφρικάρεις. Καταλαβαίνεις... δε μπορώ να ζω με την αγωνία της φρίκης σου στις πλάτες μου.

tzonakos says:
at: Παρασκευή, Αυγούστου 08, 2008 2:50:00 π.μ. είπε...

Απο την SeaConfused ηρθα.
Καλημερα.
Απλά φοβερό αυτο που γράφεις.
Βάζω στοίχημα οτι δεν σκεφτόσουν καθόλου, απλά το άφηνες να βγαίνει στα δάχτυλα όπως το γραφες, όπως ερχόταν.
Πολύ καλό !

mistounou says:
at: Τρίτη, Αυγούστου 12, 2008 2:35:00 μ.μ. είπε...

Τι μαγεία

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers