Content

Δευτέρα, Μαρτίου 17, 2008

νόστος στα ματούθκια.

Τοίχος και πράσινη γραμμή. Ως εδώ. Πιο μέσα συρματόπλεγμα και ξένες φάτσες. Το καφέ Μπερλίν ανοιχτό κι ατάραχο χρόνια τώρα. Παράνοια. Να πίνεις καφέ και να θωρείς τα κλεμμένα σύνορα. Απέναντι, αμούστακος φαντάρος προσέχει συμβολικά τα χώματά του. Γκρεμός και ναρκοπέδια. Η παλιά πόλη παραδομένη σε χέρια βασανισμένα. Εγκαταλελειμμένα κτήρια. Πίσω από τα παραθυρόφυλλα, Λιβανέζες χτενίζουν τα μαλλιά τους, βάφουν νύχια κόκκινα κι ετοιμάζονται για βάρδιες. Ενοίκιο και σκόνη. 200 λίρες το δώμα. Εκμετάλλευσις. Κανείς δε νοιάζεται. Σοκάκια επικίνδυνα. Το παλιό μπαρμπέρικο έγινε μαγαζί Κινέζων με χάρτινα φαναράκια σε ελλειπτική κίνηση. Βιτρίνες φτωχές και κίτρινες. Ταμπέλες, ξενικά ονόματα. Άλλοτε, τα δρομάκια φίσκα απο ανάσες με κελαρυστή προφορά. Τώρα κάπου παραριχτό ένα μνημείο. «Λευκωσία, the last divided capital.». Ανατολίτικες μυρωδιές τρυπούνε τις λαμαρίνες και σε προφταίνουν. Κυπραίοι ξενιτεύονται και γυρνάν σα ξεχειλώσει το πορτοφόλι απ’ τα φράγκα. Εκεί που το άδικο γίνεται πηγή πλούτου. Αναρωτιέσαι, αυτός ο τόπος πονά ή ξέχασε; Νόστος 12 χρόνων και δε σε αφήνει να καταπιείς τις αλλαγές. Θυμάσαι τον ήλιο που τσουρούφλιζε τα μπράτσα σου, βαριά κυπριακά κι εσύ να τους μιμείσαι, το κλησάκι του Άη Φώτη στη μεγάλη κατηφόρα, τα: «Οϊ, κόρη!», τη ρίζα του Ιεσσαί που ξεδιψούσε, περηφάνια για το νησί σου, μπλε τετράδια μ’ αυτοκόλλητα «Δεν ξεχνώ», βόλτες στο χωρκό του Καλοπαναώτη κι εκείνη η πίστη πως αυτό που αγαπάς, ποτέ, ποτέ δεν χάνεται.

12 σπόροι:

Ανώνυμος
at: Τρίτη, Μαρτίου 18, 2008 2:04:00 π.μ. είπε...

Ν'αγαπάς,μες στα μάτια να κοιτάς.Πίσω σκόνη ανεμόσκονη ν'αφήνεις..να ξέρεις να γυρνάς..ένα σκουλαρίκι βαρύ καρατίων που σε γέρνει,ν'αγαπάς.Οι άνθρωποι που σ'άφησαν σκόταδι..να πόνας,να συγχωράς.Ονειροβάτης,κάθε βήμα σου είναι σαν να περπατάς σε σκάλες επίγειου παραδείσου.

Ανώνυμος
at: Τρίτη, Μαρτίου 18, 2008 2:36:00 π.μ. είπε...

Καθημερινά επισκεύτομαι το blog σου,για άλλη μια φορά να σου πω οτι γράφεις υπέροχα με συνεπαίρνεις..:)

Roadartist says:
at: Τρίτη, Μαρτίου 18, 2008 4:43:00 μ.μ. είπε...

Πολύ όμορφο..για κάποιο λόγο δεν μπορώ να κατεβάσω το αρχείο, αλλά θα ξαναπροσπαθήσω..και πιστεύω να μπορέσω..

Roadartist says:
at: Τρίτη, Μαρτίου 18, 2008 4:45:00 μ.μ. είπε...

Okay, κατέβηκα. Σε ευχαριστώ.

Ανώνυμος
at: Πέμπτη, Μαρτίου 20, 2008 8:29:00 π.μ. είπε...

Ήσουνα δέκα λεπτά ποδαρόδρομο από το αχούρι που ζω. Όμορφη η παλιά μας πόλη...

Παπαρούνα says:
at: Πέμπτη, Μαρτίου 20, 2008 4:01:00 μ.μ. είπε...

#καμέλια, θα θελα οι σκέψεις μου να ταν αστρόσκονη κι όχι πέτρα βαριά κι ασήκωτη. σ' ευχαριστώ :)

#roadartist, ειναι ένα τραγούδι παραδοσιακό από την Καππαδοκία.

#αδαή, δε μπορεις να φανταστείς τί ψυχοπλάκωμα μ' έπιασε οταν μπήκαμε μέσα. Και μια και πέσαμε σε Κυπραίο να σε ρωτήσω..τι μοδα ειναι αυτή η καινούργια να παρουσιαζουν στα εστιατόρεια το κοτόπουλο σουβλάκι για κυπριακο έδεσμα?? Εγώ κούπες λαχτάρησα να φάω, και με κοιτάγανε με μισο μάτι! $$%@$

Λακης Φουρουκλας says:
at: Παρασκευή, Μαρτίου 21, 2008 10:32:00 π.μ. είπε...

Τι να σου πω, Παπαρούνα; Για να σου πω το κρίμα μου εδώ και... χρόνια σχεδόν δε συχνάζω σε εστιατόρια. Μόνο σε ταβέρνες πάω. Όσο για τις κούπες, είναι όντως φοβερές:)

Παπαρούνα says:
at: Παρασκευή, Μαρτίου 21, 2008 1:12:00 μ.μ. είπε...

:)
το φιξαρισμένο πρόγραμμα δε μου επέτρεψε να πάω σε πολλές ταβέρνες, αλλά και σε αυτές που πήγα, όπως και ο Ζανέττος στην παλιά πόλη, στο εν λόγω ζήτημα με κοίταξαν με μισό μάτι. Την άλλη φορά θα σε ρωτήσω προηγουμένως γιατί πολύ τις λαχτάρησα...

Ttallou says:
at: Κυριακή, Μαρτίου 30, 2008 9:05:00 μ.μ. είπε...

Δεν ξέρω πόσο επικίνδυνα είναι στην παλιά πόλη.
Ξέρω ότι εκεί χτυπά η πραγματική καρδιά της Κύπρου, η καρδιά της Λευκωσίας...

Παπαρούνα says:
at: Κυριακή, Απριλίου 06, 2008 12:37:00 μ.μ. είπε...

#ttallou, πώς χτυπά η πραγματική καρδιά της Κύπρου εκεί όταν τα κτήρια και τα δώματα είναι δοσμένα ως επί το πλείστον σε ξένους; Κι αυτό γίνεται γιατί οι Κύπριοι προτιμούν να έχουν 4-5 Φιλιππινέζες και μια πισίνα στα προάστια, παρά να αναπαλαιώσουν κτήρια κ να τα κατοικήσουν...-να μην αναφέρω τα σοβαρά οικονομικά ελλείμματα που έχει η Κύπρος αλλά επιμένει να τα παραβλέπει...
Όσο για την επικινδυνότητα είναι κουβέντα και σχολιασμός ταξιτζήδων..Αν μη τί άλλο, κάτι παραπάνω θα ξέρουν...:)
Με πόνο το λέω αλλά μετά την εισβολή τα λεφτά που πέσαν στην Κύπρο μετέτρεψαν τους ανθρώπους της σε αλαζόνες.

Ttallou says:
at: Κυριακή, Απριλίου 06, 2008 2:59:00 μ.μ. είπε...

@παπαρούνα,

μα ακριβώς επειδή με τα ρυάλια έχουν χάσει το νόημα, αν είναι να επιστρέψουμε στην παλιά -γεμάτη αίσθημα ζωή- ας είναι αυτή στις κίτρινες πλάκες της παλιάς Λευκωσίας.

Παπαρούνα says:
at: Παρασκευή, Απριλίου 11, 2008 8:28:00 μ.μ. είπε...

και τί δε θα δινα να χα ένα σπιτάκι στην Κύπρο.

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers