Content

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 19, 2007

ένα ξαφνικό χιόνι.

έναρξη των χριστουγεννιάτικων στολισμών, αν κι οι ξαφνικές ηλιοφάνειες δίνουν έναν ειρωνικό τόνο, είναι η γραμμή εκκίνησης του χειμώνα που έρχεται - έρχεται χωρίς να βιάζεται, προλογιζόμενος από εκατομμύρια λαμπιόνια που έχουν αρχίσει ν΄ αναβοσβήνουν ρυθμικά και ακούραστα...

Στην Αττική, ο χειμώνας πάντα θα έρχεται σαν ένα φανατισμένο φθινόπωρο ή σα μια ντροπαλή κακοκαιρία που δε θέλει ν' αναστατώσει τον μεσογειακό μας οίστρο.
Νοσταλγώ τα έντονα καιρικά φαινόμενα σαν έρωτες που δεν έτυχε να με συναντήσουν. Ένα ξαφνικό χιόνι, μια υπομονετική βροχή, ένα πυκνό, αποφασιστικό ψύχος είναι οι απόκρυφες, μετεωρολογικές μου φαντασιώσεις, η ποικιλία που θα με κάνει πολυταξιδεμένο στις μεγάλες εναλλαγές...
Ο χειμώνας κουβαλάει μέσα του την υπόσχεση της ομίχλης που θα μας αναγκάσει να ξαναδούμε τα κοντινά, αφού το βλέμμα μας γέμισε έπαρση και βλέπουμε μόνο τα απόμακρα. Ο χειμώνας θα μας μάθει να αντέχουμε τον εαυτό μας, να βάζουμε σε μια τάξη τις αναμνήσεις μας, να αμφιβάλλουμε γι΄ αυτά που νομίσαμε... Γι' αυτό είναι σκληρός, γιατί ο Δεκέμβρης, ο Γενάρης και ο Φλεβάρης σε κοιτάνε κατάματα και δεν μπορείς να τους κρυφτείς... Γι' αυτούς, είσαι ένα παιδί, που οι βροχές είναι τα υλικά των ονείρων του και οι άνεμοι, ένας τρόπος να μιλάς. Τα χειμωνιάτικα απογεύματα θα είναι σύντομα, το λυκόφως δε θα διαρκέσει περισσότερο από τη συνάντηση άγνωστων ερωτικών βλεμμάτων σε μια διασταύρωση, κάπου στη Σταδίου...
Ο αττικός ουρανός μας χρωστάει βροντές και κεραυνούς. Τον κατηγορώ για τσιγκουνιά στην προσφορά αρχέγονων συγκινήσεων - χρειαζόμαστε σπάταλες μπόρες που θα μας κλείσουν στα σπίτια μας, για να ανοίξουμε τους λογαριασμούς απ' το παρελθόν μας. Οι νύχτες θα μακραίνουν για να χωρέσουν τις αναπολήσεις αυτών που δεν τολμήσαμε να κάνουμε. Μόνο μέσα στους χειμώνες μπορούμε να αναμετρηθούμε με τα σχέδια της ζωής μας που βγήκαν όλα πλάνες, να ξεφυλλίσουμε παλιά περιοδικά, να συμβιβαστούμε με τον πανδαμάτορα χρόνο.
Ο χειμώνας δεν είναι τρυφερός μόνο με τα αδέσποτα ζώα - θέλει τις πολιτείες σε μία τάξη και τα σκυλιά της βροχής είναι οι πρέσβεις της αυταξίας... Ατίθασα καλοκαίρια λάμπουν στα θλιμμένα τους μάτια μη μπορώντας την εσωστρέφεια του κάθε Φλεβάρη και αυτό ο χειμώνας δεν το αντέχει.
Ο χειμώνας που κάθε φορά έρχεται νιώθω ότι με ξέρει όλο και καλύτερα, τόσο καλά που ούτε εγώ τολμάω να ξέρω τον εαυτό μου... Γι' αυτό ετοιμάζομαι να του παραδοθώ, άνευ όρων.. Εξάλλου, οι καταιγίδες και τα ναυάγια χάρισαν στον Οδυσσέα το ωραίο ταξίδι..."

κείμενο: Ρένος Χαραλαμπίδης

μουσική υπόκρουση: Beggin' - Frankie Velli & The Four Seasons

6 σπόροι:

mplim-mplom says:
at: Τετάρτη, Δεκεμβρίου 19, 2007 1:28:00 μ.μ. είπε...

μοιάζει πολύ η γραφή σου μ'αυτή του Χαραλαμπίδη.

υ.γ: πόσο περισσότερο να κοκκινήσεις πια;)

Me:Moir says:
at: Τετάρτη, Δεκεμβρίου 19, 2007 1:39:00 μ.μ. είπε...

Εγώ πάλι ήμουν σίγουρη οτι ήταν δικό σου το κείμενο, ώσπου διάβασα το παραπάνω σχόλιο...

Areth says:
at: Τετάρτη, Δεκεμβρίου 19, 2007 4:01:00 μ.μ. είπε...

κι εγώ το πρώτο που σκέφτηκα ήταν αυτό που είπε η μπλιμ μπλομ:)

ΩΣΗΕ says:
at: Τετάρτη, Δεκεμβρίου 19, 2007 10:18:00 μ.μ. είπε...

E-ΞΟ-ΧΟ!!!
Η αγαπημένη εποχή είναι εδώ...
με το άρωμας της χαρμολύπης...
τη χαρά της δημιουργικής θλίψης...
τη μελαγχολική ευδαιμονία...
το λυπημένο χαμόγελο....
Έ-ΞΟ-ΧΟ!!!

Αφήνω μια κραυγή του φαλκονιού στην παπαρούνα

mplim-mplom says:
at: Παρασκευή, Δεκεμβρίου 21, 2007 10:25:00 π.μ. είπε...

Άνοιξε η γης και την κατάπιε...από τη "ντροπή" της...

Παπαρούνα says:
at: Σάββατο, Δεκεμβρίου 22, 2007 1:00:00 π.μ. είπε...

#μπλιμίνα, έφτασα στο χρώμα του καδμίου. :Ρ
πάντως έχει έναν υπέρμετρο λυρισμό ο τύπος που δεν τον κατέχω.

#εσύ, αισθητικός και άντρας μαζί ε; :Ρ

#αρέθ, μού χρωστάς ένα τραγούδι. Το κείμενο άστο..:Ρ Γιατί..παντού υπάρχει ένας οίστρος. (ρε γμτ, αλήθεια, το χα σκεφτεί και για σλόγκαν..άντε να βρω για εκκρεμές..)

#ωσηέ, χαρμολύπη, ε; καλό σας βράδυ στις θάλασσες του κόσμου..

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers