Content

Δευτέρα, Οκτωβρίου 08, 2007

"το σχέδιο δε με καλύπτει"

-Πού είσαι, πες μου

-Εδώ, μακριά σου.

(από τον Διαβολάκο του Μπενίνι)

Κυριακή απόγεμα κι επιστρέφεις από μια βόλτα στην Αθήνα με όλα τα σκουπίδια, όλες τις βελόνες καρφωμένα στο δέρμα σου. Γέμισαν οι πόροι σου μ' αγριεμένα βλέμματα, με μάτια που σε σκανάρουν, που σε γδύνουν και συ να πρέπει να δηλώσεις ταυτότητα. Όχι ποιος είσαι, αλλά τί. Σε ποια όχθη ανήκεις. Ψυρρή ή Εξάρχεια. Κηφισιά ή Παγκράτι. Σου χαρίζω ένα λουλούδι, καλέ κυρία, δώσε μου λεφτά τώρα, τσιγγανάκια με φούστες να ξεσκονίζουν πλάκες, πόσο αγαπώ τα μαύρα μάτια, γκράφιτι με βλέφαρα αλμυρά, τι άλλο μπορεί να φτιάξει το χέρι σε μια πόλη που απόγεμα Κυριακής του Οκτώβρη ζέχνει. Μοναξιά και θλίψη. Όλη η Αθήνα ένα ποίημα της Γώγου. Σκληρός ρεαλισμός και βρωμόνερα να στάζουν από σωλήνες. Ποια καλτ ταινία θα σε δείξει όμορφη, αγάπη μου; Τις μέρες που κουράζομαι πολύ να βλέπω ετούτους τους τοίχους, που πέφτουν όλοι οι πίνακες στο κεφάλι μου και η ζωή μού μοιάζει θρύψαλα, θυμάμαι τα γέλια μας και ηρεμώ. Νιώθω κύματα να περνάνε διαδοχικά από πάνω μου. Να μου κλέβουν τα όνειρα, τα βραχιόλια μου, να μου σκίζουν τα ρούχα, μα εγώ να αντέχω. Γιατί απλά μπορώ και αντέχω. Ο πρώτος γαλλικός του φετινού χειμώνα, η υπερένταση που μ’ έβγαλε να ψάχνω κόκκινα λουστρίνια στην Ερμού, να βάφω τα νύχια μου βιολέτες, τα δώματα που βάφτηκαν άσπρα, να αντανακλά ο ήλιος πάνω να ξανοίγει η ψυχή, η Μονμάρτρη μού μοιάζει πιο κοντά από ποτέ, το Beaubourg με τις πολύχρωμες κατασκευές να επιπλέουν στα σιντριβάνια και τα δαιδαλώδη μετρό του Παρισιού. Μέχρι τότε όμως μεθυσμένα τραγούδια, Κάλβου και Γκύζη, ανάποδοι θερμοσίφωνες, σοκολάτες με γεύση καραμέλα, εισπνοή-εκπνοή στα γυμναστήρια, δε θέλω σχέσεις καρκινώματα, θέλω κόκκινα λουστρίνια μπαρέτες και ενυδατική και να μου πεις πού στ΄ αλήθεια είσαι.

11 σπόροι:

Me:Moir says:
at: Δευτέρα, Οκτωβρίου 08, 2007 1:44:00 μ.μ. είπε...

Όμορφο και μελαγχολικό, όπως και το τραγούδι.

Sakis says:
at: Δευτέρα, Οκτωβρίου 08, 2007 7:20:00 μ.μ. είπε...

Εδώ είμαι... Πού αλλού; :-)

Η Μοσχολιού δεν το 'χε ερμηνεύσει αρχικά αυτό του τραγούδι του Κραουνάκη; Άκουσα την Τάνια στην εκπομπή της Μπήλιως πριν λίγο, και σε θυμήθηκα... ''Γιατί υπάρχουν κι άτομα, που γίνονται κομμάτια...''... Τα 'πε όλα...

Παπαρούνα says:
at: Δευτέρα, Οκτωβρίου 08, 2007 7:24:00 μ.μ. είπε...

aaaaaaaaaaaaaa
τραβάω τα μαλλιά μου η χαζή που το ξέχασα!!!

τί είπε;;;;

Παπαρούνα says:
at: Δευτέρα, Οκτωβρίου 08, 2007 7:53:00 μ.μ. είπε...

#me-moir, δε συγκρίνεται όμως με την ερμηνεία της Μοσχολιού, ε; :)

γ.κ. says:
at: Δευτέρα, Οκτωβρίου 08, 2007 10:05:00 μ.μ. είπε...

καλησπέρα
ωραιο ρυθμό ειχε αυτο το ποστ

βρήκες σύμμαχο..θα κοιτάω κι εγω
για κοκκινα λουστρίνια με μπαρέτες.

Me:Moir says:
at: Τρίτη, Οκτωβρίου 09, 2007 9:41:00 π.μ. είπε...

Κάθε μια έχει και την δική της χάρη, νομίζω. Καλημέρα :)

Waterbicycles says:
at: Τρίτη, Οκτωβρίου 09, 2007 9:36:00 μ.μ. είπε...

εσένα δε σε καλύπτει το σχέδιο,
εμένα όμως με κάλυψες.
άφωνο και το κορίτσι και το νεροποδήλατο.

Παπαρούνα says:
at: Τρίτη, Οκτωβρίου 09, 2007 9:53:00 μ.μ. είπε...

#ψουξ, είσαι πολύ καλός, θα μου τ' αγοράσεις κιόλας;..;ρ

#νεροποδήλατα, α, θα κεράσω κι εσάς λικέρ σταφύλι, καλό φθινόπωρο..

γ.κ. says:
at: Πέμπτη, Οκτωβρίου 11, 2007 11:12:00 π.μ. είπε...

Τι νούμερο φοράς;

Παπαρούνα says:
at: Πέμπτη, Οκτωβρίου 11, 2007 7:35:00 μ.μ. είπε...

#καλε μου ψουξ, ευχαριστώ πολύ για τη προσφορά, μα μόνο αστειευόμουν με την ατάκα μου...ασε που εμείς οι παπαρούνες είμαστε δύσκολες στα ψώνια μας. δε θες να ξέρεις!

Ανώνυμος
at: Παρασκευή, Οκτωβρίου 26, 2007 12:52:00 μ.μ. είπε...

Για κάτι τέτοια λόγια σου μπορώ να χαζεύω με τις ώρες.

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers