Δε θα μείνει στη νύχτα ούτ’ ένα αστέρι. Δε θα μείνει η νύχτα.
Θα πεθάνω και μαζί μου όλο
τ’ ανυπόφορο σύμπαν.
Θα σβήσω τις πυραμίδες, τα μετάλλια,
τις ηπείρους και τα πρόσωπα.
Θα σβήσω το θησαύρισμα του παρελθόντος.
Θα κάνω σκόνη την ιστορία, σκόνη τη σκόνη.
Κοιτάζω τώρα το στερνό ηλιοβασίλεμα.
Ακούω το στερνό πουλί.
Κληροδοτώ το τίποτα σε κανέναν.
Χόρχε Λουίς Μπόρχες
5 σπόροι:
at: Τετάρτη, Αυγούστου 08, 2007 4:26:00 μ.μ. είπε...
"κι ανάπηρος βηματισμός"
είναι ωραίο να προλογίζεις ένα ποίημα του Μπόρχες με έναν στίχο του Τριπολίτη
at: Πέμπτη, Αυγούστου 09, 2007 3:51:00 μ.μ. είπε...
Με το θάνατο του Μπόρχες, δηλαδή, θα ενσκήψει κι η συντέλεια του κόσμου, αν κατάλαβα καλά;
Εύχομαι, πάντως, ο Αρμαγεδδώνας ν' αφήσει άθικτες τουλάχιστον τις... παπαρούνες στο καταστροφικό του διάβα... :-)
at: Πέμπτη, Αυγούστου 09, 2007 5:40:00 μ.μ. είπε...
Μήπως πρόκειται για μια φοβερή προφητεία; Μήπως ο Μπόρχες προφητεύει σιβυλλικά την οριστική αποτυχία της Ποίησης να εμπνεύσει και να κατευθύνει τα βήματα της Ανθρωπότητας; Με προβλημάτισε αρκετά, ομολογώ... :-)
at: Πέμπτη, Αυγούστου 09, 2007 8:57:00 μ.μ. είπε...
#νέο μανιφέστο, είναι και η Φωνή όμως, ε;
#sakis, πολύ προβληματιστήκατε.
Ο Μπόρχες δε νομίζω πως το έλεγε με την ιδιότητα του ποιητή αλλά σαν άνθρωπος. Με λίγα λόγια, νομίζω, ότι αναρωτιέται αν υπάρχει ο κόσμος όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια μας. Υπάρχει; Το ξέρει κανείς αυτό; Κι αν όλα είναι ουτοπία; Δεν φαντάζουν λοιπόν μάταιες οι δόξες και τα κατορθώματα; Σκόνη δεν είμαστε; Ένα τίποτα δεν είμαστε; Γι αυτό αγάπη, αγάπη, αγάπη, που δίδασκε κι ο φτωχούλης του Θεού. Η ζωή έτσι κι αλλιώς είναι τόσο λίγη.
at: Παρασκευή, Αυγούστου 10, 2007 1:12:00 π.μ. είπε...
Κατ' αρχάς, παπαρούνα, μπορείς να μου απευθύνεσαι στον ενικό, αν το θέλεις...
Κατά δεύτερον, ο υλικός (κι ο πνευματικός) κόσμος κι η ζωή εξακολουθούν να υπάρχουν και συνεχίζονται αδιάλειπτα ''μέχρι τη συντέλεια του αιώνος'', αλλά, βέβαια, μόνο για τους ζωντανούς, κι όχι για τους κεκοιμημένους... Οι ψυχές των τελευταίων μπορεί να ξεκινούν μια δεύτερη, άυλη και πνευματική ζωή σε μιαν άλλη διάσταση του χωροχρόνου... Το ταξίδι του Κόσμου συνεχίζεται με τους πρώτους, που έχουν πλήρη επίγνωση της ύπαρξης του Κόσμου και της δικής τους μοίρας, αλλά δεν ενδιαφέρει πια τους δεύτερους, αφού αυτοί έχουν κινήσει για το ταξίδι του άλλου κόσμου...
Κατά τα λοιπά, η απάντησή σου με βρίσκει απολύτως σύμφωνο! :-)
Σάκης
Δημοσίευση σχολίου