Content

Τρίτη, Ιουλίου 31, 2007

"Κάμε να σ'ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου"

(ή αλλιώς αυτόματη γραφή Νο11)

Τελειώνω το Χαμένο Φάσμα της Ζογλοπίτου ενθουσιασμένη. Οι λεπτές, νευρώδεις μα σίγουρες, μαύρες γραμμές της και το ταλέντο της σύνθεσης χώρου που εμένα μάλλον δε μου χαρίστηκε. Κι ας ήταν το σενάριο παρωχημένο. Τραγουδώ μπροστά από τον ανεμιστήρα και η φωνή σκίζεται σε μικρά κομματάκια. «Όοοοολαααα ταα αδέεεσποτααα ρωτώωω μήηηπως σε είιιιδααν». Δε σε είδαν και οι θαυματοποιοί αποσύρθηκαν. Περνάω φανάρια με κόκκινο. Τα βράδια, στα μπαρ της παραλίας μπερδεύω τα ονόματα των αγοριών. Ο προσανατολισμός μου σε λανθάνουσα κατάσταση. Χτυπάει όμως συναγερμό όταν πλευρίζω την Ομόνοια. Στο νυχτόσπιτο δε, βρίζω τον αποπάνω που γαμά το κεφάλι μας με τα τρυπάνια του. Το παίζω δυνατή, στους απ’ έξω. Ο Κ. μιλάει για ποίηση και οίηση. Για τη δυσκολία του να ξεκινήσεις κάτι καινούργιο ενώ σε διακατέχει η σιγουριά του εκλεκτού. Του χαμογελάω αχνά. Δε ξέρει ότι "γράφω". Ελάχιστοι το ξέρουν. Μα με κοιτάει με ύφος λες και ξέρει. Λες; Νομίζω ότι θα μου ζητήσει συμβουλές. Εμένα; Που η μόνη σταθερή και μετέωρη απάντηση μου είναι «δε ξέρω»; Μπα, αποκλείεται. Φαίνομαι γλυκειά και αθώα. Σε κάποιους το παίζω έξυπνη. Τους πετάω ατάκες, εκνευρίζονται που πετάχτηκα, μετά αναρωτιέμαι αν αξίζει, ύστερα πνίγομαι στην απομίμηση γρανίτας φράουλας με αλκοόλ και κάνω μπουρμπουλήθρες. Όταν θέλουν να φύγουν, με κοιτάνε με στοργή και λένε: «Να, η παπαρούνα νύσταξε». Κι εγώ σηκώνομαι στις μύτες για να χορέψω ροκαμπίλι και σουίνγκ. Άδεια αισθάνομαι. Είσαι και σύ που χώνεσαι σφήνα την πιο παράξενη ώρα. Ξημερώνει και μου στέλνεις γράμμα: "σε σκέφτομαι και θα μου λείπεις πάντα". Σα να πέθανα. Σα δήλωση γραμμένη σε στεφάνι. Τότε που όλοι σε αγαπάνε, και το σώμα σου γίνεται προσκυνητάρι. Επιστρέφω στο γράμμα σου. Διαβάζω ξανά την τελευταία φράση. Σε σκέφτομαι και θα μου λείπεις πάντα. Φαινομενικά συγκινούμαι. Η κρούστα σπάει, γίνεται θρύψαλα, ακούω τα κομμάτια όταν πιάνουν έδαφος, μα μέσα είμαι άδεια και συ κάτι περιμένεις.

"Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες
κι η πόλη νεκρή. "

Ύστερα ο ουρανός ανοίγει στα δύο, ορμά ο ήλιος φουριόζος και τηγανίζει τα μπράτσα μου. Καλώς ήρθες, του λέω, τι θα μού φέρεις σήμερα; Ανθρώπους ή σιωπές; Συνήθως με σνομπάρει και δεν απαντά. Ανεβαίνει και με καίει. Άλλες φορές, σκύβει προς το μέρος μου σεμνά και με κερνά γάλα δροσερό με τριαντάφυλλο. Μετά είμαι χαρούμενη.

"Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά, κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου.
Κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας ακόμα μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες."

Τα απογέματα, ψιλλιάζομαι πως ο μόνος δρόμος για την ευτυχία είναι η άγνοια. Λίγο πιο κυνικά: να είσαι χαζούλης. Ή περισσότερο κυνικά: να είσαι ένας έξυπνος με ταλέντα χαζού. Η γνώση με οδηγεί στην απόγνωση. Και δεν αισθάνομαι ούτε έξυπνη ούτε αρκετά χαζή ούτε ταλαντούχα. Φθονώ την ανθρώπινη φυλή κάθε Ιούλιο. Όλα διαστέλλονται και παραμορφώνται. Μυαλά χύνονται στα δάση και στα δελτία των 8. Η εντροπία του σώματός μου είναι ήδη αυξημένη. Δε θέλω άλλο χάος στο χάος μου κι εσείς μη μου κάνετε ενέσεις κολλαγόνου. Ψέμματα. Εγώ τις δέχομαι. Αφήνομαι να παρασυρθώ απ' το ποτάμι, χάνω τον εαυτό μου σε κανόνες άλλων και μετά ψάχνω για διέξοδο.

"Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένανε κι ούτε κανένας με γνώριζε"

Κι ο αύγουστος οφείλει να είναι Αύγουστος.


10 σπόροι:

dreamerland says:
at: Τρίτη, Ιουλίου 31, 2007 8:32:00 μ.μ. είπε...

Δεν τολμώ να σχολιάσω τίποτα επί της ουσίας όσων γράφεις παπαρούνα, αλλά ήθελα να πω ένα μπράβο για την εξαίρετη γραφή σου...

Alkyoni says:
at: Τετάρτη, Αυγούστου 01, 2007 8:45:00 π.μ. είπε...

να προσθέσω κι εγώ ένα μπράβο λοιπόν..
ο dreamerland μ έβγαλε απ τη δύσκολη θέση του τί σχόλιο ν αφήσεις σ ένα τόσο όμορφο κείμενο-ποστ,όπως θέλεις ονόμασέ το...
Κι ο αύγουστος οφείλει να είναι Αύγουστος.
καλό μήνα
:)

Me:Moir says:
at: Τετάρτη, Αυγούστου 01, 2007 9:43:00 π.μ. είπε...

"Η γνώση με οδηγεί στην απόγνωση"
αυτή η φράση σου τα λέει όλα. Καλημέρα :)

Sakis says:
at: Τετάρτη, Αυγούστου 01, 2007 10:08:00 μ.μ. είπε...

Όμορφο το γιασεμί!

Υ.Γ.: Σ' εξορκίζω: πάψε να περνάς με κόκκινο... Αν, βέβαια, σ' ενδιαφέρει να ρεμβάζεις συχνά τα γιασεμιά να φέγγουν τις νύχτες, σαν τα φωτάκια των χριστουγεννιάτικων δέντρων, στα γραφικά σοκάκια της Πλάκας ή σε κάποιο απόμερο καλντερίμι, ίσως των Κυκλάδων, όπου προσεχώς θα περιφέρεσαι ελαφρώς ζαλισμένη με την ανεμελιά σου α λα μπρατσέτα... Κι ας ταλανίζονται αυτά από λειψυδρία...

Παπαρούνα says:
at: Παρασκευή, Αυγούστου 03, 2007 12:23:00 π.μ. είπε...

#dreamland, θα θελα να μουν καλύτερος άνθρωπος..:)

#Αλκυόνη, ο αύγοστος οφείλει να ναι Αύγουστος... δεν μας το οφείλει;

#αγαπητή, δε είναι δικιά μου αυτή η σκέψη περί γνώσης και απόγνωσης. Σε μια συνέντευξη του Θανάση Παπακωνσταντίνου την πρωτόδα.

#Σάκη, η Κωνσταντίνα ήταν ένα από τα παιδικά μου κολλήματα. Νόμιζα ότι το γιασεμί είχε καλύτερη ενορχήστρωση. Η μνήμη εξωραϊζει καταστάσεις.

k* says:
at: Παρασκευή, Αυγούστου 03, 2007 10:45:00 π.μ. είπε...

symfwnw me tous prolalisantes,
i grafi einai katapliktiki.

@me:moir : i idia frasi me kathilwse ki emena!

paparouna s'eyxaristw pou ta moirazesai m'emas..

0comments says:
at: Τρίτη, Αυγούστου 07, 2007 5:06:00 μ.μ. είπε...

Χαίρεται περισσότερο εκεί που είναι, όταν την αποκαλούν Μαρία Ηλέκτρα.
Φιλιά

Παπαρούνα says:
at: Τρίτη, Αυγούστου 07, 2007 5:16:00 μ.μ. είπε...

#κατερινάκι, xxx

#0 κομμεντς, μπορεί να χεις δίκιο, αν και δεν θαρρώ ότι έχω την απαιτούμενη οικειότητα για να την αποκαλέσω με το μικρό της. Όσο κι αν διάβασα σε σάιτ και περιοδικά, δεν βρήκα πουθενά την αιτία θανάτου της..

0comments says:
at: Τετάρτη, Αυγούστου 08, 2007 2:25:00 π.μ. είπε...

ΧΜ!! Ανοίγεις ένα πολύ μεγάλο θέμα.

Να 'σαι καλά κουκλί μου!

Παπαρούνα says:
at: Τετάρτη, Αυγούστου 08, 2007 3:15:00 μ.μ. είπε...

με κεντρίζεις την περιέργεια..

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers