Ήλιος έτοιμος να κάνει κατάδυση σε μια θάλασσα λάδι έξω από τον Άγιο Κωνσταντίνο. Το "Να κλαις" των Κατσιμιχαίων δεν είναι road song, μια υποσυνείδητη σκέψη σε προκαλεί να τεστάρεις τις λαμαρίνες του αυτοκινήτου πέφτοντας πάνω στη μπάρα. Ακίνδυνα συναισθήματα και κουτά λόγια όμως. Τονίζεις το εγώ σου με τραγικές φαντασιώσεις περί θανάτου σου. Χρεοκοπημένες ανασφάλειες. Η θέα από μπαλκόνι 13όροφου ξενοδοχείου θα σε πείσει αμέσως για την ασημαντότητά σου. Ναι, ναι, ακίνδυνα συναισθήματα. Γιατί τα επικίνδυνα παραείναι τρομακτικά για να σε ξεβολέψουν. Το κοριτσάκι εκείνο, με τη μυρωδιά νοσοκομείου εμποτισμένη στο δέρμα του, έφυγε κι έμειναν κάποια σκόρπια σχόλιά του να υποδηλώνουν μια καθημερινότητα μ’ αναπάντεχη τελεία. Ή αν όχι τόσο αναπάντεχη, σίγουρα πάντως όχι προβλέψιμη. Γι 'αυτό λοιπόν δε βρίσκω άλλη απάντηση για μας, τους απ' εξω, από το σκάσε και κολύμπα.
(φώτο: Δημήτρης Παπαγεωργίου)
8 σπόροι:
at: Σάββατο, Μαΐου 26, 2007 12:58:00 μ.μ. είπε...
Εύγε παπαρούνα!
Το χαμογέλα και κολύμπα, όμως είναι καλύτερο.
Πρόσεχε μόνο τις στροφές.
at: Σάββατο, Μαΐου 26, 2007 1:02:00 μ.μ. είπε...
σε μένα το λες το εύγε;
στην κοπέλα αξίζει για τα κουράγια της.
at: Σάββατο, Μαΐου 26, 2007 2:05:00 μ.μ. είπε...
Πράγματι αξίζει τον θαυμασμό μας. Μας δίδαξε νομίζω πολλά. Ας μην την ξεχάσουμε. Ας μην τα ξεχάσουμε.
at: Σάββατο, Μαΐου 26, 2007 5:49:00 μ.μ. είπε...
Εύγε αξίζει και σε αυτούς που έβγαλαν χρήσιμα συμπεράσματα για τη ζωή από το κουράγιο που επέδειξε.
at: Σάββατο, Μαΐου 26, 2007 8:04:00 μ.μ. είπε...
σκασε και κολυμπα..σωστη..!!
at: Κυριακή, Μαΐου 27, 2007 5:43:00 μ.μ. είπε...
το θέμα δεν είναι να ΜΗΝ πονάς, αλλά να μπορείς ν' αξιολογείς τους πόνους σου. κι αυτό είναι δύσκολο. και θέλει όλη τη μαγκιά του κόσμου.
at: Κυριακή, Μαΐου 27, 2007 11:57:00 μ.μ. είπε...
Το θέμα είναι ποιος θα θυμάται μετά από μια βδομάδα ή ένα μήνα…
Δυστυχώς είναι γεμάτα τα νοσοκομεία μας κορίτσια, αγόρια και παιδιά, υπερβολικά πολλά παιδιά «με τη μυρωδιά νοσοκομείου εμποτισμένη στο δέρμα τους».
Για εκείνα και για την Αμαλία, μια προσευχή…
at: Τρίτη, Μαΐου 29, 2007 12:59:00 μ.μ. είπε...
Δυστυχώς τις θύμησες τις έχει μόνον σ' όποιον την πόρτα του κτυπά ο πόνος, κι αυτός δεν λογίζεται σε χρόνο. Σ' ακολουθεί, να το μειώσεις δεν μπορείς, όπως δεν μπορεί και κανείς να φαντασταστεί τι συμβαίνει στις ογκολογικές κλινικές, καθώς και τον αγώνα ζωής, και αξιοπρέπειας, που δίνουν χιλιάδες συνάνθρωποι μας. Να ευχηθώ σ' όλους μακριά απο τέτοιες πόρτες, και ο zoe έχει απόλυτο δίκιο για τους νέους ανθρώπους...που μήτε μια λέξη δεν μπορείς να αρθρώσεις. Κι οτι πούμε για την Αμαλία λίγο θα σταθεί.
Δημοσίευση σχολίου