"μέσα στον πανικό τους"

Η Πάρνηθα τυλίχτηκε σε ένα συγνεφένιο παλτό κι ο Μάλαμας αναρωτιέται πού ναι τα μάτια σου να δουν. Αυτό το δειλινό. Το δειλινό του κόσμου. Στη Νέα-Υόρκη, πάνω στο Άγαλμα της Ελευθερίας, τα περιστέρια γουργουρίζοντας χαζεύουν τον ορίζοντα. Σπόροι οι άνθρωποι από ψηλά, αδιάλειπτα μαγικά και ξένα. Αφελής σού ακούγομαι, καλό μου; Είμαι, γι αυτό. Το παλτό της Πάρνηθας αλλάζει χρώματα τώρα. Σκέφτομαι πως κάποιες μέρες μού γκρεμίζεις την αγάπη που σου έχω. Ύστερα, ένα βλέμμα, δυο κουβέντες ψυχρής τρυφεράδας κι ο κόσμος μας φτιάχτηκε ξανά. Και ξανά, και ξανά. Μα τα όρια ξεφτίζουν και βλέπω μια φυγή να έρχεται, να σηκώνει στο πέρασμα της όλη της γης τη σκόνη και τα κογχύλια μαζί. Και δεν το θέλω. Και μη μου παραπονεθείς, ψέμα πως δε προσπάθησα. Ασφαλώς βέβαια, λογικό να το δεις έτσι. Κάπως πρέπει να χτίσεις και συ τον πύργο του δίκιου σου. Γερός να ναι. Καλοστεκούμενος. Μα θα βαρεθείς εκεί μέσα.
Τα περιστέρια ανοίγουν τα φτερά τους. Στα βάθη του Ατλαντικού εστιάζουν το μπαλκόνι μου, τα γιασεμιά και τους κάκτους της μάνας μου.

Μετά

Εκείνες οι μέρες ήταν όμορφες.Μιλούσαμε.Συνέχεια.

Ψάχναμε.Ψηλαφούσαμε.Τη ζωή.Ο ένας του άλλου.

Δεν σ’άγγιξα.Με κοιτούσες.Σα να επρόκειτο να σε πονέσω.

Να σ’αφήσω.Το άφηνα να εννοηθεί.Είμαι εδώ.

Εφ’όσον κι εσύ.Δε θέλω να πώ.Αυτά που ρωτάς ισχύουν.

Οι απαντήσεις όχι.Σε μπερδεύω.Διηγούμαι την ιστορία

με άλλη σειρά.’Οταν το παρατηρείς σ΄έχει πονέσει.

Εκείνες οι μέρες ήταν νύχτες.Κοιτώντας τον ουρανό.Δεν

ξέρω κανένα αστέρι.Μ’αρέσει να κοιτάζω.’Οπως τους

αγνώστους.Στο δρόμο.Με λίγη ενοχή.Λίγη θλίψη.Κι ένα

χαμόγελο.Κρυφό.Δε σταμάτησες λεπτό.’Ολο σε μια

κίνηση.Ησουν!Τρόμος και αναμονή.Τι μου ζητάς;’Εχω;

Θέλω.Τα χαλάσματα.Που μου’δειξες.Τα ξέρω.Από άλλη

ιστορία.Γι’αυτό με συνάντησες.Συνένοχοι στον ίδιο φόβο.

Λοιπόν;Στα πόσα ποτήρια σωπαίνεις εσύ;

Εκείνες οι μέρες ήταν ήσυχες.Μέσα στον πανικό τους.

Μετά.άλλαξες.’Εγινες εσύ.

Στέλλα Βλαχογιάννη

(φώτο: Marta Glinska)