Λαμπυρίζει ο δρόμος κι οι ρόδες μου τσαλαβουτάνε μέσα στις λακκούβες.
Παίζω στοίχημα πόσες συνεχόμενες λακκούβες μπορώ να γλιτώσω. Το ρεκόρ έφτασε πανηγυρικά τις 6.
Κάποιες στιγμές με χάνω. Μια άλλη, με τη χάρη να στάζει από πάνω της, αλλάζει τις ταχύτητες, πατάει το γκάζι, ημερεύει το θηρίο στην ανηφόρα και ξεχύνεται.
Αλάνθαστη.
Ύστερα με ξαναβρίσκω και πέφτω στη λακκούβα.
Εδώ είμαστε.
4 σπόροι:
at: Πέμπτη, Απριλίου 26, 2007 2:46:00 μ.μ. είπε...
να προσέχεις μόνο το σασί σου, γιατί μετά θα χρειάζεσαι καλίμπρα και δεν λέει ;)
at: Παρασκευή, Απριλίου 27, 2007 1:23:00 μ.μ. είπε...
και ειναι πολλές οι λακούβες γαμώτο, στους δρόμους και στη ζωή, ποια να πρωτοπροσέξεις???
at: Παρασκευή, Απριλίου 27, 2007 6:32:00 μ.μ. είπε...
Ο δρόμος ήτανε θαρρείς, φτιαγμένος για να μας δυσκολεύει.
Κι εμείς πέφταμε στις λακούβες και γελούσαμε.
Το ξαφνικό τράνταγμα, η αδυναμία φυγής απο το μοιραίο.
Ότι φτιάχνει αυτό που λέμε δρόμος, πορεία και στο τέλος, αδιέξοδο...
at: Σάββατο, Απριλίου 28, 2007 7:28:00 μ.μ. είπε...
#πνευματάκι του δρόμου, οφείλω να ομολογήσω πως δεν ήξερα τί ήταν η καλίμπρα...:Ρ
#βελοζ, νομίζω ότι σου απαντά καλύτερα ο ανθρακορύχος...Σκεφτόμουν πιο πεζά το θέμα όταν το γραφα.:Ρ
Δημοσίευση σχολίου