"and if their wings burn I know I'm not to blame"

Είναι το οριστικό που με κόβει σε κομμάτια κι άλλο

εργάζεται κι άλλο συζητάει άλλο τρελαίνεται κι ένα

τελευταίο βάζει φωτιά στον ύπνο μου και ξυπνάω με

λυγμούς που μ' άφησες να ξαπλώσω στα νερά με την

πανσέληνο του Οκτωβρίου χωρίς να μου ανήκει

ένα τόσο δά βράδυ Σαββάτου.

Δεν είχε ίσκιο αυτό το σώμα που έφτιαξα με τα κομμάτια

μας γι' αυτό τις νύχτες μ' ακολουθούσε σα σκυλί η ανησυχία

που ονειρεύομαι που φοβάμαι που αντέχω.

Η πόλη με αποκλείει τα ταξίδια μου δεν έχουν αφετηρία

από τη μέση ξεκινάω να φύγω να φύγω να έρθω πάλι χωρίς

να μιλάω καμία γλώσσα φορώντας τα ρούχα μιας άλλης

που δεν λυπάται.

Λοιπόν; Αυτό είναι απάντηση δεν είναι ερώτηση -σκέφτηκα

Υστερα έχω κουραστεί, πιάνεσαι καμιά φορά από μια

ημερομηνία ένα όνομα και νομίζεις.

Πιάνεσαι και θέλεις συνέχεια να κλαίς. Σα να μην έχει άλλο

τέλος το παραμύθι κι επιμένεις ν' αναγνωρίσεις

τα δαχτυλικά του αποτυπώματα στο λαιμό σου.

Στέλλα Βλαχογιάννη- Η θλίψη του σώματος, Εκδόσεις Μικρή Άρκτος

"...never wanted to..."

υ.γ. οι φωτογραφίες του εκπληκτικού Vladimir Clavijo

(από τις πιο αγαπημένες σελίδες, κι αισθάνομαι τόσο οικεία με το τελευταίο κοριτσάκι, λύκε.)