"στην ανεμόσκαλα σε θέλω να φανείς"

(φώτο: Amelie Swelt)

Το κρεβάτι βλέπει παράθυρο και το παράθυρο ήλιο. Έτσι στην αρχή, αυτός κουλουριάζει γλυκά πάνω στο πάπλωμα. Μετά ανεβαίνοντας κατασπαράζει τα μάτια μου με τις αχτίδες του. Τον αφήνω εννοείται.

Τριγυρνάμε κάτω από μια γαλάζια κουβέρτα ουρανού και μαντεύουμε αν αυτό είναι ερχομός της άνοιξης ή ξεψυχισμένος χειμώνας. Αμελητέες κλωστές σύγνεφων απλά λειτουργούν αισθητικά για να σπάζουν την μονοχρωμία. Βουτάς σε διαθλασμένα φώτα και οπιούχα αρώματα. Πού πας; Πού θα κατέβεις; Παντοτινά χαμένοι; Νανούρισμα ο ήχος της ρόδας πάνω στις ράγες. Πόσα δρομολόγια τρένων αναλογούν στον καθένα μας;

Στο κατόπι σε βρίσκουν κάτι βελάκια συνειρμών που σε οδηγούν στον ίδιο κύκλο, σε σπρώχνουν στα ίδια μονοπάτια, κι ας ήταν- ναι ας ήταν- να μην με έπειθες τόσο εύκολα πως δε με νοιάστηκες. Μα τι λέω; Οι ιστορίες έχουν πολλές οπτικές, όψεις και κατόψεις. Τόσες που να μαστε όλοι ευχαριστημένοι, ένα χάπι πριν τον ύπνο, μικρά θύματα του εαυτού μας, των επιλογών και εμμονών μας. Στα δύσκολα μετράνε λόγια και αγάπες όμως.

Κι όλα τούτα, τ' απλοϊκά δωσμένα, να έρχονται τόσο αρμονικά σε αντιπαραβολή με τις άλλες, τις όμορφες γνωριμίες.

Εκείνες που αρχίζουν με ένα γεια, μισή παρένθεση χαμόγελο, κι ύστερα από λίγο, το πρόσωπο του άλλου μετασχηματίζεται σε αρτηρία δικιά σου. Δεν τυχαίνει πάντα αυτό. Κάποιοι μιλάνε για χημεία, για αύρες και τα ρέστα. Καταλήγω πως είναι οι συγκυρίες, το τάιμινκ που λένε στην αλλοδαπή, πόσα κύματα περάσανε από πάνω σας όσο ήσασταν άγνωστοι, πόσα χέρια σας μοιράστηκαν, πόσα κιλά μοναξιάς άντεξε ο καθένας, πόσα αντέχει ακόμα. Τα αλάτια μάς ενώνουν. Δεν είναι εύκολες οι σχέσεις, δεν είναι εύκολο να διαβάζεις μάτια, κινήσεις. Να σηκώνεις τις λέξεις και να βρίσκεις αγάπη από κάτω. Είναι μέρες που φοβάμαι, φοβάμαι πολύ, μη, σαν πύον, φουσκώσουν πάλι τα δυσάρεστα, μη δεν ξανακούσω αυτό το: "κατέβα λίγο για να σε δω",

μη και δεν έχω άλλα τρικ να ξεγελώ σκοτεινιές και μικροθλίψεις.

Μάλλον Άνοιξη μπαίνει.