(φωτο: Γιάννης Δασκαλοθανάσης, απ' την τανία: "Ο Βασιλιάς")
(αυτόματη γραφή Νο. 9)
Κάτι τσαμπουνάει την ψυχή σου, κάπως αλλιώς τα φανταζόσουν, χαμένα κερδισμένα στο ίδιο καλάθι, όλα σου φαίνονται όμορφα, όλα σου φαίνονται άσχημα, κι έξω τα νερά του Μάρτη να κατρακυλάνε. Τσακίζονται οι ψιχάλες όταν πιάνουν έδαφος. Χάνουν σχήμα.
Γενέθλια, φαγοπότια, μικρές θλίψεις, αστείες φωτογραφίες, η ρεαλίστρια-που-μεγάλωσε κι όλο έχει απορίες: ο Ιούδας ήταν θύμα μιας ιστορίας συγκρούσεων καλού-κακού;, η ιεραποστολή δεν είναι προσυλιτισμός;
Έρχεται το Πάσχα καταπάνω μας, ακούω τον Νταλάρα στα Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά και νομίζω πως μυρίζω λιβάνι. Γαλλικό μανικιούρ, μπεζ πούδρες, τσιμπίδια και ροζ παπλώματα. Η τωρινή ζωή σου χωράει σ' ένα δωμάτιο. Έπειτα απ' τα ηχεία ξεπηδά ο Χατζιδάκις κι ο Τσιτσάνης, πιάνο και μπουζούκι σ' απόλυτη αρμονία. Ξεχνιέσαι, οι ζωές των μεγάλων συνεχίζουν να λάμπουν και συ έχεις τόσο φτωχό λεξιλόγειο. Εκεί κάπου, σου στερεύουν τα θέματα, θυμάσαι μοναχά ατάκες από τους Δυο Ξένους: "Μαρούσκα, το Εβιάν!" και σκας σε γέλια. Αμυντικοί μηχανισμοί, αλλιώς.
Βράδυ Τετάρτης και η νύχτα κάνει κοντρίτσες με τους οδηγούς της.
Όλα σου φαίνονται όμορφα, όλα σου φαίνονται άσχημα.
Τα φαινόμενά σου, όμως, συνεχίζουν ακάθεκτα να σε απατούν με το σουρεαλισμό της ζωής. Κι έτσι μένεις μπουκάλα με την έκπληξη να κάνετε πάρτυ.
10 σπόροι:
at: Πέμπτη, Μαρτίου 22, 2007 7:11:00 μ.μ. είπε...
"Σαν το συννεφο φευγω πεταω
εχω φιλο τον ηλιο θεο
με του αγερα το νεκταρ μεθαω
αγκαλιαζω και γη κι ουρανο
Και χωρις τα φτερα δε φοβαμαι
το γαλαζιο ζεστη αγκαλια
στα ψηλα τα βουνα να κοιμαμαι
στο Αιγαιο να δινω φιλια
Λευτερια στους ανεμους ζηταω
εχω παψει να ειμαι θνητος
ανεβαινω ψηλα κι αγαπαω
διχως σωμα χρυσος αετος"
Μην απελπιζεσαι...φυτρωσαν οι πρωτες παπαρουνες...
at: Πέμπτη, Μαρτίου 22, 2007 10:51:00 μ.μ. είπε...
σ' ευχαριστώ
at: Πέμπτη, Μαρτίου 22, 2007 11:03:00 μ.μ. είπε...
Να, κάτι τέτοιους δρόμους ονειρευομαι και όλα μου φαίνονται όμορφα μετά..Τί φωτό κι αυτή!
μπλιμομουτς
(Για τις ταινίες επιφυλάσσομαι. Μεγσί πουγ βοτγ ινβιτασιόν:)
at: Πέμπτη, Μαρτίου 22, 2007 11:11:00 μ.μ. είπε...
αχ ναι κιεγω...
φιλιά μπλιμ-μπλομάκι
at: Πέμπτη, Μαρτίου 22, 2007 11:16:00 μ.μ. είπε...
πα ντε κουα..
(που σαι;..μη χανεσαι;-))
at: Παρασκευή, Μαρτίου 23, 2007 1:14:00 μ.μ. είπε...
Λέμε χρόνια πολλά; Και για ποια ημέρα του Μάρτη αν επιτρέπετε;
at: Παρασκευή, Μαρτίου 23, 2007 1:21:00 μ.μ. είπε...
Να μας πείτε, να μας πείτε!-όχι για μένα όμως. Η ρεαλίστρια-που-μεγαλωσε
γεννήθηκε στις 20 του Μάρτη. Γνωρίζετε κανέναν καλό γαμπρό που να του αρέσουν τα ψαράκια;
:Ρ
at: Κυριακή, Μαρτίου 25, 2007 3:13:00 μ.μ. είπε...
Μέσα σε τέτοια παραζάλη κυλούν οι μέρες και οι αναιδείς νύχτες μου. Μέρες ζεστές με κάτι μεσημέρια που παραπέμπουν στα σκέλη του Ιούνη θαρρώ. Νύχτες,μαλακές σαν στήθη κοριτσιού, και γω μέσα τους σε μοναχικές ενασχολήσεις, όπως η παρατήρηση των ωρών και των φωτοσκιάσεων, να περιμένω το μπάσιμο της Μεγάλης Εβδομάδας. Μ’ ένα προσωπικό κριτήριο μελαγχολίας και ερωτικών αινιγμάτων που παραπέμπουν στην δικιά μου Ανάσταση. Κι όμως όλα κανείς να τα τολμάει πρέπει.
at: Κυριακή, Μαρτίου 25, 2007 7:13:00 μ.μ. είπε...
ψαρακι κι εσυ??..:)
at: Κυριακή, Μαρτίου 25, 2007 7:18:00 μ.μ. είπε...
#candyblue, όλα να τα τολμάμε; Μη φαμε και τελείως τα ήδη στραπατσαρισμένα μούτρα μας...
#φεγγάρω, μα εγώ...ΔΕΝ ειμαι ρεαλίστρια... ;ρ
Δημοσίευση σχολίου