Content

Πέμπτη, Μαρτίου 22, 2007

"σαν αέρας που σε καίει μες τη νύχτα"


(φωτο: Γιάννης Δασκαλοθανάσης, απ' την τανία: "Ο Βασιλιάς")

(αυτόματη γραφή Νο. 9)

Κάτι τσαμπουνάει την ψυχή σου, κάπως αλλιώς τα φανταζόσουν, χαμένα κερδισμένα στο ίδιο καλάθι, όλα σου φαίνονται όμορφα, όλα σου φαίνονται άσχημα, κι έξω τα νερά του Μάρτη να κατρακυλάνε. Τσακίζονται οι ψιχάλες όταν πιάνουν έδαφος. Χάνουν σχήμα.

Γενέθλια, φαγοπότια, μικρές θλίψεις, αστείες φωτογραφίες, η ρεαλίστρια-που-μεγάλωσε κι όλο έχει απορίες: ο Ιούδας ήταν θύμα μιας ιστορίας συγκρούσεων καλού-κακού;, η ιεραποστολή δεν είναι προσυλιτισμός;

Έρχεται το Πάσχα καταπάνω μας, ακούω τον Νταλάρα στα Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά και νομίζω πως μυρίζω λιβάνι. Γαλλικό μανικιούρ, μπεζ πούδρες, τσιμπίδια και ροζ παπλώματα. Η τωρινή ζωή σου χωράει σ' ένα δωμάτιο. Έπειτα απ' τα ηχεία ξεπηδά ο Χατζιδάκις κι ο Τσιτσάνης, πιάνο και μπουζούκι σ' απόλυτη αρμονία. Ξεχνιέσαι, οι ζωές των μεγάλων συνεχίζουν να λάμπουν και συ έχεις τόσο φτωχό λεξιλόγειο. Εκεί κάπου, σου στερεύουν τα θέματα, θυμάσαι μοναχά ατάκες από τους Δυο Ξένους: "Μαρούσκα, το Εβιάν!" και σκας σε γέλια. Αμυντικοί μηχανισμοί, αλλιώς.

Βράδυ Τετάρτης και η νύχτα κάνει κοντρίτσες με τους οδηγούς της.

Όλα σου φαίνονται όμορφα, όλα σου φαίνονται άσχημα.

Τα φαινόμενά σου, όμως, συνεχίζουν ακάθεκτα να σε απατούν με το σουρεαλισμό της ζωής. Κι έτσι μένεις μπουκάλα με την έκπληξη να κάνετε πάρτυ.

10 σπόροι:

Ανώνυμος
at: Πέμπτη, Μαρτίου 22, 2007 7:11:00 μ.μ. είπε...

"Σαν το συννεφο φευγω πεταω
εχω φιλο τον ηλιο θεο
με του αγερα το νεκταρ μεθαω
αγκαλιαζω και γη κι ουρανο
Και χωρις τα φτερα δε φοβαμαι
το γαλαζιο ζεστη αγκαλια
στα ψηλα τα βουνα να κοιμαμαι
στο Αιγαιο να δινω φιλια
Λευτερια στους ανεμους ζηταω
εχω παψει να ειμαι θνητος
ανεβαινω ψηλα κι αγαπαω
διχως σωμα χρυσος αετος"
Μην απελπιζεσαι...φυτρωσαν οι πρωτες παπαρουνες...

Παπαρούνα says:
at: Πέμπτη, Μαρτίου 22, 2007 10:51:00 μ.μ. είπε...

σ' ευχαριστώ

mplim-mplom says:
at: Πέμπτη, Μαρτίου 22, 2007 11:03:00 μ.μ. είπε...

Να, κάτι τέτοιους δρόμους ονειρευομαι και όλα μου φαίνονται όμορφα μετά..Τί φωτό κι αυτή!

μπλιμομουτς

(Για τις ταινίες επιφυλάσσομαι. Μεγσί πουγ βοτγ ινβιτασιόν:)

Παπαρούνα says:
at: Πέμπτη, Μαρτίου 22, 2007 11:11:00 μ.μ. είπε...

αχ ναι κιεγω...
φιλιά μπλιμ-μπλομάκι

Παπαρούνα says:
at: Πέμπτη, Μαρτίου 22, 2007 11:16:00 μ.μ. είπε...

πα ντε κουα..
(που σαι;..μη χανεσαι;-))

ggl says:
at: Παρασκευή, Μαρτίου 23, 2007 1:14:00 μ.μ. είπε...

Λέμε χρόνια πολλά; Και για ποια ημέρα του Μάρτη αν επιτρέπετε;

Παπαρούνα says:
at: Παρασκευή, Μαρτίου 23, 2007 1:21:00 μ.μ. είπε...

Να μας πείτε, να μας πείτε!-όχι για μένα όμως. Η ρεαλίστρια-που-μεγαλωσε
γεννήθηκε στις 20 του Μάρτη. Γνωρίζετε κανέναν καλό γαμπρό που να του αρέσουν τα ψαράκια;

candyblue says:
at: Κυριακή, Μαρτίου 25, 2007 3:13:00 μ.μ. είπε...

Μέσα σε τέτοια παραζάλη κυλούν οι μέρες και οι αναιδείς νύχτες μου. Μέρες ζεστές με κάτι μεσημέρια που παραπέμπουν στα σκέλη του Ιούνη θαρρώ. Νύχτες,μαλακές σαν στήθη κοριτσιού, και γω μέσα τους σε μοναχικές ενασχολήσεις, όπως η παρατήρηση των ωρών και των φωτοσκιάσεων, να περιμένω το μπάσιμο της Μεγάλης Εβδομάδας. Μ’ ένα προσωπικό κριτήριο μελαγχολίας και ερωτικών αινιγμάτων που παραπέμπουν στην δικιά μου Ανάσταση. Κι όμως όλα κανείς να τα τολμάει πρέπει.

fish eye says:
at: Κυριακή, Μαρτίου 25, 2007 7:13:00 μ.μ. είπε...

ψαρακι κι εσυ??..:)

Παπαρούνα says:
at: Κυριακή, Μαρτίου 25, 2007 7:18:00 μ.μ. είπε...

#candyblue, όλα να τα τολμάμε; Μη φαμε και τελείως τα ήδη στραπατσαρισμένα μούτρα μας...

#φεγγάρω, μα εγώ...ΔΕΝ ειμαι ρεαλίστρια... ;ρ

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers