το γράμμα.(ιστορία μικρή)

(φωτο: Ines Saraiva)

19/3/07

Σε περίμενα. Πήρα τηλέφωνο σπίτι, το σήκωσε η μάνα σου, πού είναι ο Κ., ρώτησα, και η μάνα σου μού το κλεισε κατάμουτρα. Λες κι είχα φταίξει. Σε περίμενα. Σου 'στειλα κάτι ραβασάκια, απάντηση δε πήρα, σε δικαιολογούσα, στον Ελτά συνηθίζουν να χάνουν γράμματα, έτσι και γι' αυτό μπορεί να μην, αλλά ύστερα πάλι θύμωνα, μετά το θυμό ισοπεδωνόμουν με κάτι κλάματα χαζά και στείρα, και πάλι από την αρχή, έλεγα ότι θα σε περίμενα, ώσπου να καβαλήσει πάλι τους ουρανούς ο ήλιος, να! ώσπου η γειτόνισσα ν' απλώσει όλα τα σεντόνια της στην ταράτσα θα χτύπαγε το τηλέφωνο και θα 'σουν εσύ, ματαίως, η γειτόνισσα ανεβοκατέβηκε τρεις φορές, ο ήλιος ξέζεψε, τα άστρα πήραν θέση, το τηλέφωνο κοιμότανε τον ύπνο του δικαίου. Είμαστε ηλίθιες οι γυναίκες, κι εγώ χειρότερη, ηλίθια και κολλημένη, το φεγγάρι απέχει μια παλάμη από την απέναντι κεραία, ανεβαίνει όλο ανεβαίνει, αχ να μουν μαζί του να σ' έβλεπα από ψηλά, κάτι τέτοια χαζορομαντικά σκεφτόμαστε εμείς οι γυναίκες, γι' αυτό σου λέω είμαστε ηλίθιες. Ο κόσμος γύρω μεγαλώνει με μπετά, άσφαλτο, και θερμοσίφωνες σε ταράτσες. Ένας θερμοσίφωνας είναι ένδειξη ζωής, κάποιος πατάει το κουμπί για να πλυθεί, να πασαλειφτεί μ' αρώματα, να ρίξει στο σιφόνι όλες τις πιτσιλιές των περαστικών. Άμα δεν υπάρχει θερμοσίφωνας σε ταράτσα, φοβάμαι, μυρίζομαι ζωές ακατοίκητες, βρώμικες και απελπισμένες. Κι όλο σου γράφω και γράφω, γράμματα άτακτα, δεν ήταν το φόρτε μου η καλλιγραφία, προσέχω μόνο το άλφα μου να είναι ολοστρογγυλό γιατί έτσι μού χες πει πως σ' αρέσει. Ξεχνάω τους λόγους που σε περίμενα, ήθελα κάτι να σου πω ή να σε δω;, αυτοσκοπός μου έγινε η αναμονή, φοβάμαι την τρέλα που μπολιάζει αρτηρίες, σου γίνονται οικεία τ' άγνωρα, ώρες της λύπης και λείπεις.

Εν αναμονή αιωνίως,
εγώ.