Content

Δευτέρα, Μαρτίου 19, 2007

το γράμμα.(ιστορία μικρή)

(φωτο: Ines Saraiva)
19/3/07
Σε περίμενα. Πήρα τηλέφωνο σπίτι, το σήκωσε η μάνα σου, πού είναι ο Κ., ρώτησα, και η μάνα σου μού το κλεισε κατάμουτρα. Λες κι είχα φταίξει. Σε περίμενα. Σου 'στειλα κάτι ραβασάκια, απάντηση δε πήρα, σε δικαιολογούσα, στον Ελτά συνηθίζουν να χάνουν γράμματα, έτσι και γι' αυτό μπορεί να μην, αλλά ύστερα πάλι θύμωνα, μετά το θυμό ισοπεδωνόμουν με κάτι κλάματα χαζά και στείρα, και πάλι από την αρχή, έλεγα ότι θα σε περίμενα, ώσπου να καβαλήσει πάλι τους ουρανούς ο ήλιος, να! ώσπου η γειτόνισσα ν' απλώσει όλα τα σεντόνια της στην ταράτσα θα χτύπαγε το τηλέφωνο και θα 'σουν εσύ, ματαίως, η γειτόνισσα ανεβοκατέβηκε τρεις φορές, ο ήλιος ξέζεψε, τα άστρα πήραν θέση, το τηλέφωνο κοιμότανε τον ύπνο του δικαίου. Είμαστε ηλίθιες οι γυναίκες, κι εγώ χειρότερη, ηλίθια και κολλημένη, το φεγγάρι απέχει μια παλάμη από την απέναντι κεραία, ανεβαίνει όλο ανεβαίνει, αχ να μουν μαζί του να σ' έβλεπα από ψηλά, κάτι τέτοια χαζορομαντικά σκεφτόμαστε εμείς οι γυναίκες, γι' αυτό σου λέω είμαστε ηλίθιες. Ο κόσμος γύρω μεγαλώνει με μπετά, άσφαλτο, και θερμοσίφωνες σε ταράτσες. Ένας θερμοσίφωνας είναι ένδειξη ζωής, κάποιος πατάει το κουμπί για να πλυθεί, να πασαλειφτεί μ' αρώματα, να ρίξει στο σιφόνι όλες τις πιτσιλιές των περαστικών. Άμα δεν υπάρχει θερμοσίφωνας σε ταράτσα, φοβάμαι, μυρίζομαι ζωές ακατοίκητες, βρώμικες και απελπισμένες. Κι όλο σου γράφω και γράφω, γράμματα άτακτα, δεν ήταν το φόρτε μου η καλλιγραφία, προσέχω μόνο το άλφα μου να είναι ολοστρογγυλό γιατί έτσι μού χες πει πως σ' αρέσει. Ξεχνάω τους λόγους που σε περίμενα, ήθελα κάτι να σου πω ή να σε δω;, αυτοσκοπός μου έγινε η αναμονή, φοβάμαι την τρέλα που μπολιάζει αρτηρίες, σου γίνονται οικεία τ' άγνωρα, ώρες της λύπης και λείπεις.
Εν αναμονή αιωνίως,
εγώ.

10 σπόροι:

s_k says:
at: Δευτέρα, Μαρτίου 19, 2007 7:08:00 μ.μ. είπε...

δε νομιζω πως ειναι ηλιθιες οι γναικες, απλα διαφορετικες...

το να φοβασαι την τρελα ειναι ενδειξη υγειας.

την καλησπερα μου!

ggl says:
at: Δευτέρα, Μαρτίου 19, 2007 11:51:00 μ.μ. είπε...

Τα γράμματα ανηφορίζουν, κατηφορίζουν και τα ίδια δεν ξέρουν αν πρέπει να είναι αισιόδοξα ή απαισιόδοξα, μάλλον έχουν αποφασίσει να είναι κυκλοθυμικά.

Ανώνυμος
at: Τρίτη, Μαρτίου 20, 2007 7:09:00 μ.μ. είπε...

Στο 'πα και στο ξαναλέω μή μου γράφεις γράμματα
γιατί γράμματα δεν ξέρω και με πιάνουν κλάμματα.

ή αλλιώς...θέλω να τ' ακούω :-p

-ο λύκος-

People at risk says:
at: Τρίτη, Μαρτίου 20, 2007 11:06:00 μ.μ. είπε...

Αχ έρωτα...

Παπαρούνα says:
at: Τρίτη, Μαρτίου 20, 2007 11:40:00 μ.μ. είπε...

#φάζυ, καλησπέρα:)

#τζιτζιλ, κυκλοθυμία κάργα!

#λύκε, κι εγώ που έβαζα το χέρι μου στη φωτιά πως θα ψέλλιζες κάτι για τη σκοτεινιά της Κυριακής και για ζωές αδιάφορες...Μα τόσο απρόβλεπτος ο λύκος; :ρρ

#άνθρωποι σε κίνδυνο, πάντως για στρουμπουλό, ξεβράκωτο μωράκι παραείναι άτακτο!

Ανώνυμος
at: Παρασκευή, Μαρτίου 23, 2007 10:36:00 π.μ. είπε...

το χαζεύω ώρα το blog σου -μαγικό- και δεν ένιωθα άξια να αφήσω σχόλιο ώσπου βρήκα ένα γράμμα που... λες να το γραψα εγω? και γω ηλίθια γαρ... ουφ.

Παπαρούνα says:
at: Παρασκευή, Μαρτίου 23, 2007 12:15:00 μ.μ. είπε...

χαιρομαι που μαστε πολλές οι "ηλίθιες".:)
πόση σιγουριά έχει αυτο το "έγω" μέσα του; έχει;

Ανώνυμος
at: Παρασκευή, Μαρτίου 23, 2007 1:47:00 μ.μ. είπε...

το εγώ ίσως το... καημένο το "κι εγώ" δεν... λειτουργει απλώς προσθετικά.

Παπαρούνα says:
at: Παρασκευή, Μαρτίου 23, 2007 4:16:00 μ.μ. είπε...

όπως και το "εγώ" λειτουργεί προσθετικά για το "εμείς"
;)

Me:Moir says:
at: Κυριακή, Μαΐου 11, 2008 6:00:00 μ.μ. είπε...

Είδες πόσο μπροστά είσαι?
Φιλιά :)

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers