"let them read the silence bathed in soft black stars "

Ρακόμελα και τακούνια στην ανηφόρα. Αμήχανες κουβέντες, χέρια σφιχτά, κοιτάγματα στο καλοριφέρ, στον τοίχο, στο τζάμι, όλα να υπογραμμίζουν πως ο καιρός που περνά δεν ζωντανεύει ξεθωριασμένα αισθήματα. Να λαχταράς πιότερο να κοιτάς τις καλλιτεχνίες με κλωστές στις Αλλουστίνες παρά τα μάτια απέναντί σου. Μάτια που σε γραπώνουν, σε γδύνουν με τον τρόπο τους και σου τη σπάει που ο άλλος στροβιλίζεται ψεύτικα ανέμελος. "Πείτε μου τα νέα σας!", αδημονούν τα απέναντι μάτια. Μιλιά δε βγάζω. Το ένστικτο βαρά συναγερμό και με ξεκουφαίνει. Με διώχνω από κει που λένε πως με θέλουν. Μ' ενοχλεί η ευκολία. Των λέξεων. "Παράξενος άνθρωπος είσαι", με τσιγκλάνε τα απέναντι μάτια. Καρφώνω το πιο ψυχρό, μαύρο βλέμμα πάνω τους κι αυτά αποστομώνονται. Οι τύψεις μού πετάνε βελάκια.
Ρακόμελα γύρος δεύτερος. Γλυκαίνω. "Πέστε μου, μάτια, τα δικά σας νέα". Τότε τα απέναντι μάτια ξετυλίγουν τους πιο χορταστικούς τους μύθους, ελπίζουν πως το στρας θα σε τραβήξει σαν πυγολαμπίδα, λένε, λένε, το εγώ τους αγγίζει τα σύγνεφα, χτίζουν πύργους και τους γκρεμίζουν μέσα στο λεπτό. Να προσπαθούν να τα θαυμάσεις και να πιστέψεις πως σ' έχουν ανάγκη ταυτόχρονα. Να τα λυπάσαι. Γιατί αυτόν που λυπάσαι δεν γίνεται, δε μπορείς να παλέψεις ισάξια μαζί του. Όλα τα χριστιανικά κατάλοιπα σού φράζουν το λαιμό και δεν τολμάς να αρθρώσεις κάτι άλλο πέρα απ' το: "Σε καταλαβαίνω". Κι αρχίζεις να δικαιολογείς, να αστράφτει μπρος σου το άδικο και το παράλογο μα συ να παραβλέπεις. Αγάπη αυτό δεν είναι.

Το καραφάκι άδειασε και τα τακούνια στην κατηφόρα.

Τίποτα δεν ταρακουνήθηκε μέσα μου. Μόνο λύπη που ο κόσμος πάλι χάνει μια στροφή.

"Το ένστικτο. Να το εμπιστεύεσαι το ένστικτο, παιδί μου."

υ.γ. το Baumstrasse ξανοίγεται σε λίγες μέρες !

(φώτο: Στέφανος Λαμπρίδης)