ακατάληπτα.

Μανταρίνι στα δόντια και μωβ σκιά στα τσίνορα. Τελευταία συνάντησή μας με απόσταση 100 μέτρων να χάσκουν ανάμεσα. Κοιτάγματα απρόσμενα. Δεν είχε τίποτα άλλο η Παρασκευή να προσθέσει. Λίγο μανταρίνι και μια αμίλητη συνάντηση. Ο πρώτος μου μισθός εξανεμίστηκε σε μαύρες γόβες. Ηθελημένα και μη, η σκέψη καταφεύγει σε ξεθωριασμένα ροζ φλερτ, φουσκωμένα με "αν". Θυμάμαι σα να μου χα υποσχεθεί πως όταν θα σε ξαναέβλεπα, θα έσκαγα χαμόγελο. Tις στιγμές που ο χρόνος διαθλάται και παραμορφώνεται-για να συμβούν τα μοιραία- με βρίσκω κουραστικά αργόστροφη. Κι έτσι, τα μοιραία τρέχουν να βρουν άλλους ανθρώπους. Πιο σπιρτόζους.

Από τις μαύρες τρυπούλες του πισι ξεφεύγει η μελωδία του Exit Music. Exit. Έξοδος. Πάμε να φύγουμε απ' αυτή την πόλη, που λέει και ο σ.μ.. Μας κάπνισε τα μέσα μας τόσο καυσαέριο και η λύπη. Πού κρύβονται οι φιλίες; Πού οι έρωτες δεν είναι λερωμένοι; Σύνταξη επιστολής προς τις Αρχές με θέμα: Ταλανίζομαι με ιλουστρασιόν απαιτήσεις; Αγαπώ αυτήν εδώ την πόλη γιατί αφήνει τα μάτια να γραπώνονται σ' αμέτρητες κεραίες και θερμοσίφωνες. Αλλά μέχρις εκεί. Όλα τ' άλλα μου τα χει πάρει η αχάριστη. Μου λείπεις. Βλέπεις, με τη λογική δεν τα κατάφερα, κι είπα να επιστρέψω στο συναίσθημα. Μου λείπει. Η αίσθηση ότι δυο ψυχές κολυμπούσαν στα ίδια νερά. Κάτι απομεινάρια μυαλού που ξώμειναν, όμως, ρίχνουν με λύσσα τη βέργα στις παλάμες. "Αυτή τη σκέψη να μην την ξανακάνεις, κάτσε στη γωνία με τα μάτια να ψηλαφούν τον τοίχο." Κι έτσι, περιπλανιέμαι στα ακατάληπτα σχήματα του τοίχου με χέρια πληγιασμένα. Μα και κει μου λείπεις.

Βράδυ Σαββάτου, σκαρφαλωμένη στο βράχο της Πετρούπολης να μπλέκω ροζ φλερτ και μανταρίνι που εγκλωβίστηκε ανάμεσα στα δόντια μου, αγωνιώντας αν η τύχη της συνάντησης θα το σωζε από τον χαμό. Δε σώθηκε. Ποιο καλοκαίρι ήταν της μόδας το ροζ με πορτοκαλί; Προχωράω συννεφιασμένα. Οι άλλοι του βράχου μιλάνε για πράματα που δε με αφορούν. Έχω εξασκηθεί και γελάω στα αστεία τους. Νομίζουν ότι τους παρακολουθώ; Ξεγέλασα ποτέ κανέναν; Δεν είναι ηλίθιος ο κόσμος, παπαρούνα.

Κατα τις 4, μείναμε να μουντζώνουμε το φεγγάρι γιατί δε μας πάνε τα ροζ.