"στη θάλασσα της κόμης σηκώνει κύματα"

(...ή αλλιώς αυτόματη γραφή Νο7)

Θυμάμαι τη Γκρέτα στο λύκειο να απαγγέλει με στόμφο Ελύτη: "Δδδ-άγκω- σα τη μέ-ρα και δεννν έστα-ξξε ού-τε μια! σταγό-να πρρ-άσινο αί-μμα". Από τότε έχω συνδέσει τον Ελύτη με τη Γκρέτα και δεν ξέρω αν φταίει ο στόμφος της φωνής της Γκρέτας ή ο στόμφος των στίχων του Ελύτη. Αυτό το πράσινο αίμα μού φερνε στο χαοτικό μυαλό μου τα χελωνονιτζάκια και τον δάσκαλό τους, ένα ποντίκι καφετί με ροζ ρόμπα και το κλαδί ανά χείρας. Ήθελε η Γκρέτα να μας απλώσει στα μούτρα την απελπισία του Ελύτη, κι εγώ χανόμουν σε υπονόμους. Συνεπώς, δεν είμαι φαν (του Ελύτη, ντε!) κι από τον αθέατο Απρίλη κάτι ψιλά μονάχα κατάλαβα. Τα σκεφτόμουν προχτές βράδυ αυτά που ήπιαμε πάλι ως και τα πατώματα και η λαϊκάτζα τραγουδιάρα του Αδιαχώρητου ανεβοκατέβαινε το 3όροφο μαγαζί για να έχει επαφή με τον κόσμο και τα μπριζολάκια, ενώ εμείς είχαμε κολλήσει στο στριμωξίδι γιατί ο έξυπνος ο μαγαζάτορας είπε να κάνει πράξη το όνομα του μαγαζιού. Συλλογιζόμουν επίσης τα χαρτιά που μου ρίξανε και βγήκε πως με σκέφτεσαι μερόνυχτα ολάκερα, σταματημό δεν έχεις, μα τι σκέφτεσαι πια;, και πως το 2007 θα μας βρει μαζί σε ταξίδι. Ταξίδι αλαργινό θα ναι..., ταξίδι με το βαρκάρη του Αχέροντα θα ναι..., θα σε γελάσω άμα σου πω ότι ξέρω και δεν το θέλω. Και τώρα που πα Αχέροντας, ο Ρένος πάλι με μια κάμερα είναι, ετοιμάζει ταινία με φέρετρα και κοράκια, η Μυρτώ ευχήθηκε φέτος να πέσω απάνω του και να δω αστράκια, αλλά πιο πιθανό είναι να πέσω πάνω στον Τράγκα και να δω διαβολάκια. Κατά τα λοιπά και υπόλοιπα, μπουρδουκλώνομαι με τις ταχύτητες στο αμάξι, παλεύω να ξεχωρίσω την 1^η από την 3^η , γιατί δε φτιάξανε κιβώτιο ταχυτήτων με κουμπάκια;, το νυχτόσπιτο κάνει το σταυρό του όταν με βλέπει στο τιμόνι, βγήκε ο Χάρος παγανιά, κι άλλα τέτοια διασκεδαστικώς εμψυχωτικά, οικογενειακή θαλπωρή σου λένε μετά. Δε βαριέσαι.

(φώτο:Carrie Musgrave)