"Ah, but sometimes I wonder, do you ever think of me?"

Στην Αγγελική.

Μία παρά, σοκολάτα και τα dolphins του Buckley. Βελάκια πέφτουν πάνω της οι ατάκες. Το πιο δυνατό σημείο είναι να μπορείς να απορρίπτεις αυτά που μόλις έχεις πει. Δηλαδή, κυκλοθυμία; Όχι. Δηλαδή βελτίωση, υπογράμμισε μέσα της. Όπως και η ατάκα της Μυρτούς πρόσφατα. Τα αγοράκια μιλάνε για ελευθερία, αλλά εννοούν ανεμελιά. Δίπολα αγάπης- ελευθερίας, αγαπημένο θέμα αντρών, μισητό δικό της. Στο καπάκι και μια καινούργια. Άλλο τί θέλω, άλλο τί έχω ανάγκη. Εκείνη τί ήθελε; Τί είχε ανάγκη; Και τί είχε βρει; Στα 30 παρά κάτι, ένας γάμος με μικρή διάρκεια ζωής, ένα χαρτί διαζυγίου, κι ο εραστής ανά δεκαπενθήμερο. Όλες τις υπόλοιπες μέρες, αυτός σουλάτσαρε με την νταλίκα του πάνω-κάτω στην Εθνική και σε δρόμους αλλοδαπένιους, ενώ εκείνη σερνότανε σε δημόσιες υπηρεσίες για υπογραφές και τα ρέστα. Δεν τον αγαπούσε, την ώρα της περνούσε, μιμόντουσαν τους ερωτευμένους κι αυτό κάπως την ξεγελούσε. Της είχε στείλει 2-3 μηνύματα στο κινητό, μωράκι μου, ‘τοιμάσου, λες και το μόνο που θα τον εμπόδιζε ήταν δυο πόδια κλειστά. Είχε και όμορφες στιγμές η ζωή της, δε παραπονιότανε. Φίλους και κρασί παρέα, επαγγελματική καταξίωση, όλη τη σκάλα την είχε ανέβει αξιοπρεπώς και τίμια. Σαφώς, βέβαια, έχασε κάποιες βαλίτσες στο δρόμο, μα δεν υπάρχει τιμή που να μην έχει τίμημα. Πότιζε κάθε πρωί τις γλάστρες της, επίμονα ξεραμένοι βασιλικοί και γλαδιόλες. Χαιρετούσε και το γείτονα στην απέναντι πολυκατοικία. Εκείνος στο 2^ο, εκείνη στον 4^ο. Εκείνος τέντωνε τον κεφάλι, έβλεπε τα λουλουδάκια που εξείχαν από το μπαλκόνι της μαζί με τα απλωμένα ρούχα της, κι εκείνη έσκυβε για να δει τα πλακάκια του μπαλκονιού του, κιτρινισμένα πάλι από τις βροχές, και τα παπούτσια του έξω απ’ το δωμάτιό του. Κάθε φορά τής φώναζε "Πάλι τα μαύρα εσώρουχα έβαλες για να υποδεχτείς τη νταλίκα;". Εκείνη δαγκωνότανε κάπως που την έκανε ρεζίλι πρωί Κυριακής, μα δεν τα λεγε από κακία, εξ’ άλλου με κάποιον πρέπει να έχει καλές σχέσεις, να του αφήνει τις γλάστρες όταν λείπει, και μέσα στο σοκ του ανταπαντούσε: "Όχι, τα δικά σου δανείστηκα", γελάγανε και οι δυο με το επαναλαμβανόμενο αλισβερίσι ατάκας, θέαμα δωρεάν για τους απ' έξω, φαινομενικά ακομπλεξάριστοι, τούς ταίριαζε γάντι ο ρόλος της Κατίνας της γειτονιάς. Ύστερα χωνότανε στη κουζίνα και πασπάτευε νευριασμένα το ζυμάρι. Έφτιαχνε ψωμί, συνήθεια από τον πρώην που ήθελε να τρώει ψωμί σπιτίσιο. Αυτός, όμως, πάνω στο 2μηνο των φρέσκων στεφανιών τους, βρήκε μια μικρή, τον πέταξε έξω η περηφάνια της και της έμεινε το διπλό κρεβάτι μαζί με την κυριακάτικη ιστορία με το ψωμί. Όχι, πως το 'τρωγε, της άρεσε η μυρωδιά και μάλλον η ψευδαίσθηση να μαγειρεύεις γιατί κάποιος θα χτυπήσει το κουδούνι.

(μπορεί και να συνεχιστεί...)