"τρύπια τσέπη κι αγκαλιά"

Θέλω να οργανώσουμε εκείνο το ταξίδι με τρένο. Να βγούμε μια πρωία με τα μπαγκάζια μας φίσκα στο Σταθμό Λαρίσης, να ξαμοληθούμε στα βαγόνια. Να σκαρφαλώσουμε Θεσσαλονίκη για μπουγάτσες, να περάσουμε τα σύνορα, να βγούμε στο ταλαιπωρημένο Βελιγράδι, να μένουμε σε μοτέλ της κακιάς ώρας, ύστερα να περάσουμε Αυστρία για να χαζέψουμε αρχιτεκτονίκη των κτηρίων. Στο Βερολίνο θα ψάχνουμε μπαράκια με μουσική και σαξόφωνα, στη Μονμάρτρη θα ποζάρουμε σε φοιτητές Καλών Τεχνών κι έπειτα θα τους κερνάμε Pernot, ενώ στη Βαρκελώνη θα χορεύουμε φλαμένγκο με τους πιο ωραίους άντρες.

Θα αλλάζουμε τρένα σαν τα πουκάμισα, εικόνες σινεμασκόπ θα τρέχουν απ' το παράθυρο, θα ρωτάς: Τι χρώμα έχει τώρα ο ουρανός;, και θα απαντώ κάθε φορά: Γκρι με πινελιές μπλε του κοβαλτίου, θα αποχαιρετάμε άγνωστα χέρια στους σταθμούς, θα παζαρεύουμε με τους μαγαζάτορες σε μπουρδουκλωμένα αγγλογαλικά, θα χανόμαστε στα μετρό, θα νιώθουμε βαθειά λύπη και σνομπισμό για τους Κινέζους τουρίστες, εμείς θα μαστε λουσμένοι με την αίγλη του ταξιδιώτη που ποτέ δε ξέρει τί τον περιμένει. Θα μαστε οι ξεχωριστοί που βγήκαν παγανιά στο δρόμο, κυνηγώντας τον διεσταλμένο χρόνο της νιότης που αλλιώτικα δεν θα ήξεραν τί να τον κάνουν. Το ξέρω θα κλαίμε και πολύ, είναι δύσκολη εξάσκηση να σαι μακριά από εκεί που έχεις συνηθίσει, κανένας να μη σε περιμένει, κι όλο να πρέπει να σκληρύνεις κι άλλο, θα μαζεύουμε όμως ξένες μουσικές απ' τα δισκάδικα, και κάπου κάπου θα ξεχνιόμαστε.

Μου το υπόσχεσαι πως θα πάμε;