reality #2

(foto:Βούλα Παπαϊωάννου)

Ώστε λοιπόν έτσι γίνονται οι αλλαγές; Τόσο ήσυχα; Βεγγαλικά, φώτα, θάματα, χειροκροτήματα, ένα: "Συγχαρητήρια, περνάτε στην επόμενη φάση"; Πόσο πολύ αργεί το μυαλό να γυρίσει με άλλες στροφές; Να δει την άλλη τροχιά του κόσμου, να φορεθεί το πουκάμισο της Ζωής ανάποδα με τα κουμπιά κατάσαρκα, παραφράζοντας Ρίτσο αν δεν απατώμαι.
Κάποια στιγμή όλα έγιναν ένα τεράστιο τσίρκο. Παίζαμε τους ακροβάτες και τους κλόουν, το ξέρεις το σκηνικό έτσι; Λόγια πάνω σε κλωστή, χέρια που συνεχώς μπουρδουκλώνονται, ο κόσμος γελάει με τα καμώματα, στα παρασκήνια αμηχανία, στη σκηνή όλα ανθηρά, και εμείς καταβάθως να είμαστε λυπημένα αστείοι μα να το γουστάρουμε. Θυμάμαι, όλο πέφταμε. Στην αρχή γελάγαμε, μα οι αντοχές άμα δεν είναι ομαδικές στερεύουν γρήγορα. Απελπισία. Ταμείο και εισπράξεις, μηδέν εις το πηλίκον. Κάτι έφταιγε, τα τραγούδια δεν το ήξεραν, στα τετράδια όλο σπείρες ζωγράφιζα, τα βράδια στο ταβάνι έκαναν βόλτες τα φώτα των αυτοκινήτων, ποια η αρχή και πού το τέλος. Σου άπλωνα επιχειρήματα, να βρούμε άλλο παιχνίδι, να τρέξουμε, να γινότανε ο κόσμος πολύχρωμος, μα η ζωή δεν είναι παιχνίδι, και είχα βαρεθεί τα φωσφορίζοντα χαμόγελα, πόσο μάλλον για να τα προσφέρω. Μάταια. Η αλήθεια είναι μωρό δυσπροσάρμοστο. Άμα δεν την χωράς όλη στα μέσα σου, να την κόβεις σε μικρά κομματάκια και να την καταπίνεις με μπόλικο νερό. Πιο μετά ήρθε η κούραση. Για ποιον γίνονται όλα αυτά; Τόσες λέξεις για ένα κερί που τρεμοσβήνει; Φου, κι έσβησε. Πείσμα. Και δε σ' ένοιαζε. Φου, κι έσβησε. Πείσμα. Και δε μ' ένοιάζε.