(Η ομπρέλα-Γκόγια)"Ρέα, δέκα χρονών, απογευματινή, τρεις φορές τη βδομάδα. Φαίνεται ότι το απόγευμα θυμίζει αυτούς που λείπουν κι έτσι το καλύτερο πράγμα στον κόσμο είναι να νυχτώνει σιγά σιγά, με την ελπίδα να μη νυχτώσει ποτέ εντελώς κι αυτό συμβαίνει μόνο στην απογευματινή προβολή, όταν παίζεται μια ταινία που δεν την βλέπεις καθαρά γιατί έχει ακόμα φως. Τριάνταδυο χρονών, ένα ούζο. Η καλύτερη προβολή το καλοκαίρι ήταν η απογεματινή γιατί την πρώτη μισή ώρα είχε ακόμα αυτό το γλυκό φως και δεν έβλεπες τίποτα, παρατηρούσες ποια αγόρια έμπαιναν και πού καθόντουσαν. Όταν σκοτείνιαζε ήξερες σε ποιο σημείο να γυρίσεις, όταν γελούσε η αίθουσα έπιανες με τη μια όποιο βλέμμα ήθελες, χαμογελούσες με νόημα. Η Έρση είχε γυρίσει και κοίταξε δέκα φορές τον Ηλιάδη στη διάρκεια του Πράκτορ 000 κι έτσι όλοι κατάλαβαν ότι ήταν τσιμπημένη. Αυτό έγινε το καλοκαίρι, ο Ηλιάδης πήγε διακοπές και το φθινόπωρο δεν εμφανίσθηκε στον αγιασμό. Όλοι νόμισαν ότι θα τον ξεχνούσε γρήγορα τον Ηλιάδη η Έρση, ήταν η ωραιότερη και είχε τουλάχιστον τα μισά αγόρια, μπορούσε να διαλέξει όποιον ήθελε. Όμως τις μέρες που ήταν απογευματινές, την ώρα που χανόταν αυτό το γλυκό φως, το πρόσωπό της σκοτείνιαζε."
Η γραμμή του ορίζοντος- Χρήστος Βακαλόπουλος
εκδόσεις Εστία-1991
0 σπόροι:
Δημοσίευση σχολίου