Η έκθεση της Παπαϊωάννου στο Μουσείο Μπενάκη είναι εξαιρετική. Όλες οι προσπάθειες του ανθρώπου για επιβίωση και αναβίωση προπολεμικών εποχών στριμωγμένες αγκωμαχώντας μέσα σε τρεις περίπου δεκαετίες. Μάτια με φως να πηγάζει από τις κόρες, χέρια ψαχουλεύουν για αλήθειες, αναγνωρίζουν νεκρούς, μαυροντυμένες ξυπόλυτες Μακεδόνισσες, σκελετωμένα παιδιά περπατάνε στο χιόνι, δύσβατα μονοπάτια νησιών, σπάσιμο πέτρας για να γενεί χαλίκι, Καρυάτιδες να μεταφέρουν λάσπη και τραυματίες με κρυοπαγήματα. Και μια γυναίκα σαν την Παπαϊωάννου να οργώνει χωριά και πόλεις, καταγράφοντας προσδοκείες και διαψεύσεις με έναν απλό φακό. Όχι, δεν είναι η εθνική ανάταση που σε πιάνει, δεν είναι η υπερηφάνεια. Μόνο λύπη για τον άνθρωπο που μπορεί να γίνει θηρίο αιμοβόρο. Δεν εξυμνείς τους Έλληνες, τα Όχι και τις σημαίες. Τα ίδια που συνέβαιναν τότε, συμβαίνουν τώρα και σε δίπλανά μας χώματα.
Μη χαζεύεις στην τηλεόραση που δημιουργεί αποστάσεις,
ένα τσιγαρόχαρτο είναι οι δρόμοι σε καιρούς πολέμου.
σχετικά κείμενα:
Μουσείο Μπενάκη
Ηριδανός
shine on you crazy diamond
asteroid
3 σπόροι:
at: Σάββατο, Οκτωβρίου 28, 2006 4:40:00 μ.μ. είπε...
Πολύ ωραίο post. M' αρέσει η Βούλα Παπαϊωάννου, αν και την ανακάλυψα πρόσφατα.
Χαίρε, παπαρούνα.
at: Σάββατο, Οκτωβρίου 28, 2006 5:07:00 μ.μ. είπε...
ένα τσιγαρόχαρτο είναι οι δρόμοι σε καιρούς πολέμου.
καταπληκτικό.
at: Κυριακή, Οκτωβρίου 29, 2006 11:59:00 μ.μ. είπε...
#θείο τραγί, ευχαριστώ..Το ξέρεις πως η γνώμη σου μετράει.
Η έκθεση αποτελείται περίπου απο 200 φωτογραφίες. Η αίθουσα αφιερωμένη στην Πείνα ήταν συγκλονιστική.
#Σίγματαφ, ο Αγγελάκας τα χει πει καλύτερα... "..μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι";)
Δημοσίευση σχολίου