Η θάλασσα μωβ και λάδι, τα κούτσουρα καίγονται, ένα ρόδι σπάει πιτσιλίζοντας ευχές και στο σταθμό παραγωγός παλεύει να σπάσει τη δικιά του αμηχανία με ανέκδοτα. Μου αρέσουν αυτοί οι τοπικοί σταθμοί με την δροσερή φωνή να βάζει ροκ και jazz με δίσκους φερμένους απ’ το σπίτι. Μ' αρέσει αυτός ο ερασιτεχνισμός, το όνειρο ότι θα κατακτήσει τα ερτζιαννά της πρωτεύουσας κάποτε, η μαγεία του να έχεις λίγο αέρα να πεις δυο κουβέντες για μουσικές που αγαπάς.
Οι ζωές τρέχουν και σηκώνουν σκόνη. Και τί αφήνουν; Αλάτι, στάχτες, κόκκινα δάχτυλα και θύμησες από τραγούδια. Το πρόσωπό σου θα γίνει χάρτης και τα μαλλιά σου χιονισμένες βουνοκορφές. Θα θυμάσαι τίποτα από μένα τότε;
Η φωνή της Μαντλιν ταιριάζει τόσο δίπλα στο τζάκι. Το ξύλο γίνεται κάρβουνο και μετά στάχτη, οι σπίθες χορεύουν κι ο καπνός δείχνει στους απ' έξω ζωή κατοικημένη.
Ένας χαρταετός είμαι που τον σπρώχνουν τα σύγνεφα.
Mα τα πιο όμορφα λόγια δεν τα ξεστόμισα ποτέ εκεί που έπρεπε.
3 σπόροι:
at: Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006 11:50:00 π.μ. είπε...
"Το πρόσωπό σου θα γίνει χάρτης και τα μαλλιά σου χιονισμένες βουνοκορφές. Θα θυμάσαι τίποτα από μένα τότε;"
Παπαρούνα μου εσύ μπορείς και λες τόσα πολλά με τόσες λίγες λέξεις. Κι όλα σοφά.
at: Τρίτη, Οκτωβρίου 17, 2006 12:20:00 μ.μ. είπε...
ου ναι...πλημμυρίσαμε από σοφία:Ρ
at: Τετάρτη, Οκτωβρίου 18, 2006 2:44:00 π.μ. είπε...
Μήπως έφτασε η ώρα;
Δημοσίευση σχολίου