Η καταιγίδα σε πιάνει στη μέση της διαδρομής του ηλεκτρικού. Σου αρέσει ο ήχος της που χτυπά πλάγια στο τζάμι του βαγονιού. Ο μονότονος ήχος της ρόδας που χτυπά στις ράγες. Η βροχή που χτυπά στις ράγες. Το τρένο κόβει τη βροχή στα δυο. Και συ τρέχεις. Κυλιόμενες σκάλες, αφίσες, πειρατικά σιντί, εφημερίδες κρεμασμένες και πλακόστρωτο ν' αχνίζει. Όλα ξυράφια στο πέρασμά σου. Οι πόροι του χώματος ανοίγουνε να χωθούν οι στάλες. Φύλλα κουνιούνται ρυθμικά σα να παίρνουν μέρος σε παγανιστική εκδήλωση. Κάποτε, κάποιος σου χε πει πως το φθινόπωρο είναι θάνατος. Του χες αντικρούσει χιλιάδες πιστοποιητικά ζωής και στο τέλος τον έπεισες. Η βροχή σε πιάνει από το μέτωπο και τσουλάει στην πλάτη. Έχεις δρόμο να κάνεις. Πάντα ο δρόμος είναι πολύς. Και συ τρέχεις. Στα χέρια μια ζακέτα και μια σακούλα από τον Παπασωτηρίου. Ένα βιβλίο του Βακαλόπουλου και συνταγές για φοιτητές που σε λίγο θα ξεμπαρκάρουν για Αμερική να καταχωνιαστούν μάλλον σε κάποιο ήσυχο ράφι. Οι άλλοι στριμώχνονται κάτω από τέντες του Έβερεστ, χαζεύουν παπούτσια βιτρινών και διαφημιστικά υποψήφιων δημάρχων. "Συγγνώμη, ψηφίζεται στην περιοχή σας;". Και συ τρέχεις. Και βρέχεσαι. Στην αρχή μόνο στα μαλλιά και στα πόδια. Κι όσο τρέχεις η βροχή φτάνει στα μέσα σου. Πλατσουρίζει η ψυχή σου. Και γελάς. Πιστοποιητικό Ζωής. Πίσω από έναν πάγκο ένας μουσικάντζης προφυλάσσει σα μωρό το σαξόφωνό του από τα μουλιασμένα σύγνεφα. Του γελάς, σου χαμογελά και τρέχεις. Ξάφνου, αναρωτιέσαι μήπως θα πρεπε να σταματήσεις, να περάσει η μπόρα, να μαζευτούν τα νερά ξανά στον ουρανό κι έπειτα να συνεχίσεις. Τα υφάσματα κολλάνε στο σώμα. Δεύτερο δέρμα, υγρό. Σου φωνάζουν: "Σταμάτα, μη βρέχεσαι!". Μα συ τρέχεις. Τρέχεις και γελάς. Κι όταν φτάνεις εκεί που είναι να φτάσεις, στάζοντας πάντα, η καταιγίδα έχει σταματήσει κι ένα ψιλοβρόχι σου βγάζει αναιδώς τη γλώσσα.
Και συ γελάς.
Πιστοποιητικό Ζωής.
3 σπόροι:
at: Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 29, 2006 3:37:00 μ.μ. είπε...
-"Πάντα ο δρόμος είναι πολύς..."
-Υπερβολές!Ελα από Εθνική :p
Για θυμήσου καλά,μήπως έχεις χαθεί μέσα σε δρόμους που καίνε;
Βάλε εσύ μια φωνή κι αν δεν είμαι εκεί λύκο να μή με λένε :P
-ο λύκος-
at: Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 29, 2006 11:02:00 μ.μ. είπε...
το περίμενα, "γλύκα", ότι θα σχολιαζες το δρόμο...
;ρ
at: Κυριακή, Οκτωβρίου 01, 2006 4:10:00 π.μ. είπε...
Και ξαφνικά ξυπνάς κι είσαι το κορίτσι που ονειρευόσουνα. Τρέχεις σε ένα δρόμο χωρίς φωνές, χωρίς βροχή μα προπάντως χωρίς χαμόγελα... Και τρέμεις, φοβάσαι να μιλήσεις καθώς ο ήλιος, ο ηλιάτορας, ο δικτάτορας του ουρανού σου σφίγει το πρόσωπο, σε καταδικάζει στη φωτιά του. Μια βροχή να θυμάμαι πάντα, μια βροχή κι ας λιώνω στιγμή με στιγμή στην θύμηση της σαν αποτσίγαρο που πέταξε στον δρόμο κάποιος μεθυσμένος... Μια βροχή να μου θυμίζει πως της ζωής μου το μαστίγιο ειν' της ζωής μου το θαύμα...
Καλά να είσαι, να ζεις, να πονάς, να λατρεύεις...
Δημοσίευση σχολίου