"με προσπερνάει στα βρεγμένα καλώδια "

Στα κέντρα με τα πολλά φώτα, ο κόσμος φέρνει γυροβολιές γύρω από τον εαυτό του, γύρω από τη χαρά του. Έχω την αίσθηση πως νομίζει ότι διασκεδάζει αλλά δεν τα καταφέρνει. Το ξημέρωμα στη δουλειά θα τον βρει ταπί και ψύχραιμο να περιγράφει γλαφυρά το βράδυ του. "Γιατί το παίζεις σοβαρή ενώ είσαι χαμογελαστή;". Ώρες ώρες οι κουβέντες του κόσμου μού φαίνονται τόσο παράλογες. Ψάρι έξω από το νερό και ανάγκη για οξυγόνο. Σωσίβιο η καρέκλα, σωσίβιο τα βλέμματα, σωσίβιο το τσιγάρο. "Συνήθως το παίζω χαμογελαστή ενώ είμαι σοβαρή".

Μοιράζουνε λόγια, όμορφα λόγια. Έπειτα από φεγγάρια, τα λόγια κρεμιούνται σαν νυχτερίδες και στοιχειώνουν το λαιμό. Σε ποιον περίπατο χαθήκανε οι πράξεις; Οι ζωές των ανθρώπων είναι ίδιες κι απαράλλαχτες. Ρόλους μεταξύ θύτη και θύματος ανταλλάσουμε μόνο. Χέρια εφάπτονται, καρδιές ανοίγουνε σα ρόδια, και ματιές αλμύρας απ’ τα πολλά φώτα.

Γαντζώνομαι απ' τον τοίχο, παρατηρώ τακούνια, άντρες με φάτσες λιγδιάρικες και γαρύφαλλα πού έγιναν ένα με το παρκέ.

Ψυχή μου φαντασμένη.