Content

Δευτέρα, Ιουλίου 24, 2006

"Μ' αγαπάς και με θυμάσαι μες το χιόνι που κοιμάσαι"


με νυχτερινό ταχυδρομείο:
Σε βλέπω για άλλη μια φορά να προσπαθείς να χωρέσεις σε νούμερα μικρότερα, σε ρούχα στενότερα και σε παπούτσια που σε χτυπάνε. Σηκώνεις τα χέρια ψηλά, κάνεις παράξενες γκριμάτσες και μιμήσεις γλάρων. Σε βλέπω να τρέχεις με χίλια προς τον τοίχο. Σαν την Ε. στο δημοτικό. Έπεσε πάνω στον τοίχο γιατί τον πέρασε για σεντόνι. Η τρέλα του ενήλικα και η φαντασία ενός παιδιού δεν απέχουν πολύ.
«Ήθελα, είπε παραπονιάρικα, να αγκαλιάσω το σεντόνι!».
Ύστερα ο τοίχος γέμισε αστραπιαία κόκκινο.
Mα εγώ, καλό μου, θα είμαι εδώ.

Και θα σε περιμένω.
Με γάζες και ιώδιο.

13 σπόροι:

homelessMontresor says:
at: Δευτέρα, Ιουλίου 24, 2006 1:13:00 μ.μ. είπε...

Aouts!

Ανώνυμος
at: Δευτέρα, Ιουλίου 24, 2006 3:02:00 μ.μ. είπε...

"..μακάριοι οι τρελλοί,σε αιώνια διαδρομή κάτι μας λείπει.."

έτσι λέει ο σωκράτης κι εγώ προσυπογράφω.

-ο λύκος-

angeliki marinou says:
at: Τρίτη, Ιουλίου 25, 2006 4:07:00 μ.μ. είπε...

Αυτό που με έκανε να κολλήσω στο blog.

angeliki marinou says:
at: Τρίτη, Ιουλίου 25, 2006 4:28:00 μ.μ. είπε...

Μόλις διάβασα το "Εγώ το λέω φονικό" του προηγούμενου μήνα, αλλά δε βάζω εκεί το σχόλιο, μήπως χαθεί.

Εχεις δοκιμάσει ποτέ να γράψεις "μεγάλου μήκους" βιβλίο, νουβέλα ή δεν ξέρω τί; (θέλει αυτοπειθαρχία το ξέρω). Χα, δεν είμαι εκδότης, αλλά νομίζω ότι η γραφή σου είναι ξεχωριστή, δε μου ρχονται άλλα επίθετα.

Παπαρούνα says:
at: Τετάρτη, Ιουλίου 26, 2006 12:34:00 μ.μ. είπε...

#μαύρε γάτε, ελπίζω τουλάχιστο να βάζετε ιώδιο στις πληγές...

#homelessMontresor, χτυπήσατε;

#λύκε, εξήγησέ μου το κάποια στιγμή πώς καταφέρνεις και θυμάσαι την πιο κατάλληλη στιγμή, τον πιο κατάλληλο στίχο του Σωκράτη.
(την άλλη φορά τακοσαλάτα και όχι χωριάτικη..;ρ)

#renton, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Μ' έπιασαν αδιάβαστη, η αλήθεια είναι...:) Για να γράψεις ενα "μεγάλου μήκους", όπως λές κι εσύ, βιβλίο δεν αρκεί μόνο η αυτοπειθαρχία και η γραφή...Βασικό στοιχείο είναι η ιστορία κι εγώ ακόμα δεν την έχω βρει. Επιχείρησα πριν πολλά χρόνια να γράψω κάτι, τότε που με είχε πιάσει μια μανία και διάβαζα όλα τα βιβλία για την Κατοχή και τον Εμφύλιο:ρ, αλλά το βαρέθηκα και σταμάτησα. Εδω μεσα έχω προσθέσει ενα-δυο ιστοριούλες, αν σε ενδιαφέρουν να διαβάσεις, να σου δώσω τα λινκς. Δε ξέρω τί αλλο να πω. Σ'ευχαριστώ.Καλά να σαι
(υ.γ....μακάρι να σουν εκδότρια, θέλω να "σπρώξω" μια συλλογη με ποιήματα:ρ)

angeliki marinou says:
at: Τετάρτη, Ιουλίου 26, 2006 1:11:00 μ.μ. είπε...

Είχα ακριβώς την ίδια συζήτηση την περασμένη εβδομάδα με έναν φίλο μου που θέλει να γράψει, αλλά δεν ξέρει τί. Και σου λέω τα ίδια (μου αρέσει να κάνω λίγο την έξυπνη. Λίγο)

Προσωπικά, όταν αρχίζω να γράφω, μου έρχεται και η ιστορία. Τα γραπτά σου είναι ανθρώπου της μεγαλούπολης και αν ξεχωρίζουν, αυτό οφείλεται στο κλειστοφοβικό κλίμα σε συνάρτηση με το ποιητικό ύφος. Τόσες ενδιαφέρουσες ιστορίες μπορούν να συμβούν σε μια μεγαλούπολη. Δεν είναι ανάγκη να έχεις προκαθορισμένη πλοκή στο μυαλό σου, οι χαρακτήρες σου μόνοι τους μπορούν να οδηγήσουν την πλοκή!

Επίσης, εγώ τουλάχιστον, δε θα μπορούσα να γράψω για πράγματα που δε γνωρίζω, όπως Κατοχές και τα τοιαύτα. Αρκετά έχουν γραφτεί γι' αυτή την περίοδο, δε νομίζεις;

Στείλε μου τα links σου. (πρέπει να σου δώσω e-mail τώρα γι' αυτό, η θα εμφανιστούν με κάποιο τρόπο στο blog σου; Συγχώρα με, αλλά είμαι καινούργια στη μπλογκόσφαιρα και εντελώς άσχετη)

Παπαρούνα says:
at: Τετάρτη, Ιουλίου 26, 2006 3:20:00 μ.μ. είπε...

Οι ασύμπτωτοι

η αποβάθρα

τα φυλλαράκια, η ομπρέλα και η Βάλια

Παπαρούνα says:
at: Τετάρτη, Ιουλίου 26, 2006 3:24:00 μ.μ. είπε...

Δεν έχεις άδικο για τη θεματολογία, αλλά εγώ πάλι φοβάμαι πως αυτά τα πράματα έρχονται ουρανοκατέβατα.
Σ'ευχαριστώ.Θα το προσπαθήσω...:)

angeliki marinou says:
at: Τετάρτη, Ιουλίου 26, 2006 3:37:00 μ.μ. είπε...

Διάβασα τους ασύμπτωτους.

Είχε ενδιαφέρον η οπτική σου.
Θα είχε ενδιαφέρον η οπτική του αγοριού, τί περίμενε και του τί του βγήκε.
Θα είχε ενδιαφέρον η οπτική του ταξιτζή που σας πήγε στο καφέ, κι έλεγε από μέσα του "Τί ερωτευμένο ζευγάρι" χωρίς να ξέρει.
Θα είχε ενδιαφέρον η αντιπαραβολή στο μυαλό του ταξιτζή του νέου ερωτευμένου ζευγαριού, με την δική του πραγματικότητα, μιας γυναίκας με πρησμένα μάτια και μπάκα από δυο εγκυμοσύνες που τον περιμένει σιδερώνοντας και γεμίζει το σαλόνι αναθυμιάσεις που την πειράζουν στο άσθμα.
Αν αρχινάς, δεν τελειώνεις. Ο καθένας μας είναι μια ιστορία. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι για να αρχίσεις να κάνεις "μεγάλου μήκους" λογοτεχνία είναι να αποβάλλεις (στο βαθμό που σου είναι άχρηστο) την εσωστρέφεια και να επιχειρήσεις λίγο να δεις μέσα απ΄τα μάτια των άλλων, κατοικώντας για λίγο στο σώμα τους...

angeliki marinou says:
at: Τετάρτη, Ιουλίου 26, 2006 3:41:00 μ.μ. είπε...

Χαχαχαχα!
Τό κανες στην "Αποβάθρα"!
(καλά να πάθω για να μάθω να προτρέχω)

mistounou says:
at: Πέμπτη, Ιουλίου 27, 2006 6:41:00 μ.μ. είπε...

Η τρέλα μπορεί να είναι στη θέληση να αγκαλιάσεις ένα σεντόνι, η πληγή μπορεί να είναι στην πραγματικότητα πως πίσω απ' το σεντόνι δεν βρίσκεται κανένα καραγκιοζάκι, μήτε φως, μήτε αέρας παρά τοίχος και τούβλα.
Η αγάπη είναι εκείνη που κουβαλά γάζες κι ιώδιο, όταν όλα τ' άλλα, όταν όλοι οι άλλοι βλέπουν τον τρελό να πέφτει ματωμένος.

Υπέροχη, όπως πάντα

Unknown says:
at: Πέμπτη, Ιουλίου 27, 2006 6:43:00 μ.μ. είπε...

τοιχοκολλημένος είμαι ακόμα, ποιος θα με ξεκολλήσει δεν ξέρω

Παπαρούνα says:
at: Κυριακή, Ιουλίου 30, 2006 12:04:00 π.μ. είπε...

#renton και Άρτεμις, σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια:)

#street spirit, εσύ αναδύεσαι από την άσφαλτο, δεν έχεις ανάγκη τοίχους:)

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers