τα φυλλαράκια, η ομπρέλα και η Βάλια

Γεννήθηκα μια Παρασκευή και 13 του μήνα Σεπτέμβρη. Με τα χρόνια, μαθαίνοντας τις σημειολογίες και τους αριθμούς, άρχισα να νιώθω τον εαυτό μου πολύ τυχερό που γεννήθηκα μιαν τέτοιαν ημέρα. Έλεγα: "δε μπορεί", σημάδι είναι. Ύστερα βέβαια κατάλαβα πως όλα αυτά είναι παρηγοριές στον άρρωστο. Λάτρεψα και τον Σεπτέμβρη. Όπως όλοι οι άνθρωποι αγαπάνε το μήνα που γεννήθηκαν. Κάτι μεσημέρια του Ιούλη στη Κύπρο, που ο ήλιος έκαιγε την άσφαλτο και δε τόλμαγες να βγεις από το σπίτι γιατί γινόσουν αραπάκι, με ρωτάγανε επίμονα ποια ημερομηνία γεννήθηκα. Μα δε θυμόμουν. Ήμουν μικρή. Το μόνο που ψέλλιζα νευριασμένη με τα περιπαίγματα ήταν : "Χινόπωρο!". Και το χινώπορο μου θύμιζε χιόνια μα γω δεν ήθελα να θυμάμαι χιόνια, αυτά είναι για τα Χριστούγεννα. Κι έμαθα να αρθρώνω σωστά τις λεξούλες, μουρμούραγα: "φθθθινόπωρο, φθθθινόπωρο", άρχισα να λέω και το "Σκάστε!" όταν με περίπαιζαν και ύστερα με βάζαν τιμωρία γιατί αυτές είναι κακές λέξεις για μικρά κορίτσια. Ζωγράφιζα κόκκινα και κίτρινα φυλλαράκια, η βροχή ήταν πολύ δύσκολη να αποτυπωθεί με νερομπογιές. Έβγαινα στην αυλή και μύριζα το χώμα μετά απ' τις βροχές. Μέτραγα τις σταγόνες στο τζάμι. Μια, δυο, χίλιες δυο...Όταν ήμουν 5 χρονών, με ρώτησαν οι γονείς τι δώρο ήθελα. Μα μένα είχε κολλήσει το μυαλό μου:"Μια μπλε ομπρέλα". Κοιταζόντουσαν οι άνθρωποι απηυδησμένοι με το παιδί που τους φύτρωσε: "Αν σου πάρουμε μιαν μπλε ομπρέλα, θα σταματήσεις να κλαις τόσο πολύ;". "Εννοείται" ,είπα. Εννοείται πως πέταγα τότε τα ψέμματα ασύστολα...Ήθελα όμως να χω πράματα κατάδικά μου. Φθινοπωρινά Δε νομίζω πως πρωτοτυπήσαμε ποτέ στα θέλω μας. Και η ομπρέλα ήρθε. Μπλε και τρισχαριτωμένη. Ένα πρωινό, ο μπαμπάς ήθελε να πάει στη λαϊκή και είχα πεισμώσει . Κράταγα την αναπνοή μου και γινόμουν παντζάρι. Δε θα πήγαινα μαζί του αν δεν έπαιρνα και την ομπρέλα μου. Τι να κάνει ο άνθρωπος με την τρελή που έμπλεξε, με άφηνε να έχω την ομπρέλα ανοιχτή όσο εκείνος διάλεγε ντομάτες και μαρούλια κάτω από έναν καταγάλανο ουρανό... Στο δημοτικό, γνώρισα τη Βάλια που χε κι αυτή μια ολόιδια ομπρέλα με τη δικιά μου. Μόνο το χρώμα άλλαζε. Η Βάλια τότε ήταν του κόκκινου. Δε τη συμπάθησα από την αρχή. Είχα ένα φόβο για τους ξανθούς ανθρώπους. Όταν τ' άλλα παιδάκια φώναζαν Βουγιουκλάκη, γω έλεγα Καρέζη. Η Βουγιουκλάκη και η Καρέζη χάθηκαν, μα η μπλε ομπρέλα και η Βάλια ήταν ακόμα στη ζωή μου. Στα γενέθλιά μου δεν έκανα πάρτυ. Δυο μέρες πριν άρχιζαν τα σχολεία και εξάλλου ποτέ δεν ήμουν το παιδί των πάρτυ. Ζήτημα θα ταν αν πήγα σε 5 στην εφηβεία μου. Σε αντίθεση με τη Βάλια που ντυνόταν ροζ τηλέφωνο και έτρεχε σ' όλα τα πάρτυ μασκέ... Εγώ πάλι έτρεχα στις συναυλίες. Ο μπαμπάς φώναζε: "11 η ώρα να είσαι πίσω"...Και μόλις έλεγε έξι-εφτά τραγούδια ο τραγουδιστής, εγώ γύρναγα σπίτι να ακούω τους δίσκους και να αναρωτιέμαι αν θα πούνε κι αυτό ή και τ' άλλο τραγούδι. Θα είχε ανκόρ; Ύστερα, η Σφεντόνα έγινε δεύτερο σπίτι μου. Με τους αμίλητους φίλους του αδερφού μου, βγαίναμε από το τρένο στη Βικτώρια και πηγαίναμε να δούμε τον Παπακωνσταντίνου. Χτυπιόμουν, χόρευα. Δε με ένοιαζε τι έκαναν οι άλλοι. Κάποια στιγμή, έμαθα ότι κι εσύ Σεπτέμβρη γεννήθηκες. Ερωτεύτηκα κι εσένα πιο πολύ και τα κόκκινα φυλλαράκια που ζωγράφιζα. Τα θεωρούσα όλα γραμμένα. Έπειτα ο κόσμος γκρεμίστηκε. Ο έρωτας ξέφτισε μέσα σε τόσα ψέμματα, μα μού μειναν τα κόκκινα φυλλαράκια, μια μπλε ομπρέλα και η Βάλια. Πέρναγαν τα χρόνια, οι συναυλίες αυξήθηκαν, ο μπαμπάς γκρίνιαζε που αργούσα να επιστρέψω στο νυχτόσπιτο και μεις κατεβαίναμε από τον Λυκαβηττό τραγουδώντας και τρεκλίζοντας. Η Βάλια τώρα κοροϊδεύει τον τρόπο που καπνίζω, γελάει με τους χορούς μου κι οδηγεί σαν παλαβή στη Δεκελείας με τις μουσικές στο τέρμα...