Πειράζω την πληγή δίπλα απ' το στόμα. Ματώνει. Η μάνα μου αν με έβλεπε θα φώναζε: "Μπράβο! Χειροτέρεψέ το κι άλλο". Όπως τότε στο σχολείο. Έτρεχα μα έπεφτα με τα μούτρα στο δάπεδο, έκλαιγα για να με κοιτάξουν που πάλι χτύπησα, με παίρνανε αγκαλιά, με σέρνανε γδαρμένη, σκοτωμένη στην κυρία του κυλικείου, καθάριζε εκείνη, με το ένα χέρι, άτσαλα τα γόνατα και τους αγκώνες με betadine και με το άλλο πούλαγε τους λουκουμάδες "100 δραχμές, παιδιά, μη σπρώχνεστε!", ενώ εγώ απ' το επόμενο διάλειμμα ή κατά τη διάρκεια των Μαθηματικών πείραζα πάλι τις πληγές και πασαλειβόμουν με αίματα. Το αποτέλεσμα;
Όλα τα χιλιόμετρα που δεν έκανα, κόλλησαν σημάδια πάνω στα πόδια μου.
Όλα τα χιλιόμετρα που δεν έκανα, κόλλησαν σημάδια πάνω στα πόδια μου.
4 σπόροι:
at: Παρασκευή, Ιουλίου 28, 2006 10:30:00 π.μ. είπε...
"Είσαι μια πέτρα στην άκρη του δρόμου" ;
at: Σάββατο, Ιουλίου 29, 2006 1:53:00 π.μ. είπε...
at: Σάββατο, Ιουλίου 29, 2006 1:53:00 π.μ. είπε...
at: Σάββατο, Ιουλίου 29, 2006 7:40:00 μ.μ. είπε...
#βροχοποιέ, όχι...Είμαι εκείνη που σκοντάφτει πάνω στις πέτρες:Ρ
#Μαύρε γάτε, η αλήθεια να λέγεται!
Τα σαρδάμ και η λεξιπλασία είναι δυο από τις ιδιότητές μου:Ρ
Δημοσίευση σχολίου