Άμα κλείσω τα βλέφαρα κι αφεθώ έστω και λίγο στους ήχους, θαρρώ πως σκάει κύμα στο μπαλκόνι. Η λεύκα κάνει κούνια-μπέλα, και ο Σεπτέμβρης είναι χωμένος παντού. Σκυλιά γαβγίζουν και μηχανάκια βουίζουν κάτω απ' το μπαλκόνι πάντα στις πιο ακατάλληλες σκηνές, στις πιο σημαντικές ατάκες μεταξύ ηθοποιών. Όπως καταλαβαίνεις έχω κάνει πλούσιο το βίντεο-κλαμπ... Ώσπου είδα και το Hardcore, και σιχάθηκα το μισό ελληνικό κινηματογράφο που εκθειάζει τον άλλο μισό...
Η αλήθεια είναι πως με τον Ιούλη δεν τα πάω πολύ καλά. Όλο το χρόνο, του φορτώνω έγνοιες γλυκές και κουλτουριάρικες τύπου: θα πιάσω ξανά τη φωτογραφική, τα πινέλα, το μολύβι, τα κάρβουνα, θα δοκιμάσω τάρτες με βερίκοκα και πάει και πάει ο κατάλογος. Μα το ξέρεις, καλό μου, το θα είναι σαν τη θάλασσα: ατελείωτο και άκρως ζαλιστικό άμα υπάρχουν φουρτούνες. Δε σε καθησυχάζουν τα θα και οι προτροπές, άμα δε βλέπεις μάτια να εξατμίζονται από αγάπη μπρος σου.
Έπειτα, βουτάω στο μωβ των σύγνεφων, βγαίνω με μια κουβέρτα στο μπαλκόνι και χαζεύω τα φωτάκια και την γειτόνισσα που παίζει με τον καπνό του τσιγάρου της. Ίσως αν ήμασταν φίλες, αν έστω γνωριζόμασταν, να πεταγόμουν απέναντι και να της έκανα τράκα, να μιλάγαμε για τη Μενεγάκη, για τη θετική ενέργεια του Τσαλίκη, για τα δυο παιδιά της, για τη Νατέλλα, για τον παππού της διπλανής πολυκατοικίας που έπαθε κρίση ένα βράδυ κι όταν ήρθαν οι νοσοκόμοι να τον πάρουν έσκουζε: "Αφήστε με, φασιστόμουτρα!", για τα βιβλία, για χίλια δυό...
Με τον Ιούλη δεν τα πάω καλά. Μου στερεί όλη τη δύναμη, την όρεξη. Μου κλέβει όλα τα λόγια που καταχωνιάστηκαν στις παλάμες του Φλεβάρη.
Έπειτα, βουτάω στο μωβ των σύγνεφων, βγαίνω με μια κουβέρτα στο μπαλκόνι και χαζεύω τα φωτάκια και την γειτόνισσα που παίζει με τον καπνό του τσιγάρου της. Ίσως αν ήμασταν φίλες, αν έστω γνωριζόμασταν, να πεταγόμουν απέναντι και να της έκανα τράκα, να μιλάγαμε για τη Μενεγάκη, για τη θετική ενέργεια του Τσαλίκη, για τα δυο παιδιά της, για τη Νατέλλα, για τον παππού της διπλανής πολυκατοικίας που έπαθε κρίση ένα βράδυ κι όταν ήρθαν οι νοσοκόμοι να τον πάρουν έσκουζε: "Αφήστε με, φασιστόμουτρα!", για τα βιβλία, για χίλια δυό...
Με τον Ιούλη δεν τα πάω καλά. Μου στερεί όλη τη δύναμη, την όρεξη. Μου κλέβει όλα τα λόγια που καταχωνιάστηκαν στις παλάμες του Φλεβάρη.
"έξω καράβια φεύγουνε στου Πειραιά τη μπούκα,
μ' ένα απ' αυτά θα φύγουμε κάποιο βραδάκι σου 'πα"
Αμήν!
7 σπόροι:
at: Τρίτη, Ιουλίου 04, 2006 11:07:00 μ.μ. είπε...
Ούτε γω δεν τα πάω καλά με τον Ιούλη. Τα πάω όμως πολύ καλά με το θα, όπως κι'εσύ. Σκέφτηκα, όμως, να τα καταργήσω από το λεξιλόγιό μου. Θ'αφήσω μόνο το να, το ευχητικό..
Θα..(πώς ξεφυτρώνουν έτσι τα άτιμα..παλιοφασιστομανιτάρια..)
Αμήν!
at: Τετάρτη, Ιουλίου 05, 2006 6:26:00 μ.μ. είπε...
Na mas peis kalitera gia thn fotografia?
at: Πέμπτη, Ιουλίου 06, 2006 12:10:00 π.μ. είπε...
#μπλιμ-μπλομ, δεν ξεφορτώνεται το άτιμο...
#Guadalquivir, ευχαρίστως!
Η αφορμή έγινε απ'το μπλοκ του http://www.tsiou.org/diab/
Εκει βρήκα το http://popexperiment.com/photography/
το οποίο έχει εκπληκτικές φωτογραφίες...
αυτά.
at: Πέμπτη, Ιουλίου 06, 2006 1:03:00 π.μ. είπε...
Κι όμως είχε απαγορευτικό σήμερα. Και το καράβι είχε ρίξει άγκυρα στην σύρο. Το έβαλα στα πόδια...
at: Πέμπτη, Ιουλίου 06, 2006 7:00:00 μ.μ. είπε...
Σύρο ε;
χμμμ
at: Κυριακή, Ιουλίου 09, 2006 2:18:00 μ.μ. είπε...
Γιατί τα κείμενά σου μυρίζουν μοναξιά διαμερίσματος;
at: Τρίτη, Ιουλίου 25, 2006 4:02:00 μ.μ. είπε...
Πεζό με ποίηση. Και δεν εννοώ το στιχάκι του τέλους.
Δημοσίευση σχολίου