σκαρφαλώνουν στην Πάρνηθα.
Κι εγώ σ' ένα μπαλκόνι.
Έχουν ανοίξει οι αρτηρίες μου
και το μυαλό ξεχύνεται.
Μια στιχοπλοκή
δεν μπορεί να σταυρώσει.
Οσφραίνομαι τις μυρωδιές της πόλης
κι οξύνεται η ακοή
ξεχωρίζοντας διαλόγους τηλεοράσεων
απ' ανοιχτά παράθυρα.
Κι ένα φεγγάρι μπρος μου,
παχουλό σαν το κουλούρι,
που 'τρωγε ο μπόμπιρας
τρέχοντας στη γειτονιά με το ποδήλατο.
Με καταπίνουν τούτα δω τα κτήρια
κι αυτή μάλλον είναι η μοίρα μου.
Να με περικυκλώνουν μαύρα κάγκελα,
νερά που τσουρουφλίζουν στην άσφαλτο,
αυτοκίνητα που όλο πάνε και πάνε
και κάπου στο βάθος σίγουρα μια γιορτή...
Ίσως, μάτια μου, αν ήσουν εδώ,
οι αναμνήσεις σου
να χάιδευαν τα κάγκελα
και τα γιασεμιά της μάνας μου.
Μα τίποτ' άλλο δε θα άλλαζε.
Γιατί τα καλοκαίρια μου
θα 'χουνε πάντα το ίδιο κλαυσίγελο στα πέταλα.
7-05
2 σπόροι:
at: Πέμπτη, Ιουνίου 08, 2006 12:16:00 μ.μ. είπε...
Πολύ όμορφο...
at: Πέμπτη, Ιουνίου 08, 2006 5:15:00 μ.μ. είπε...
να σαι καλά:)
Δημοσίευση σχολίου