Το νυχτόσπιτο σκοτεινό κι αμπαρωμένο. Εργάτες-spidermen περπατάνε και βάφουν καναρινί τους εξωτερικούς τοίχους. Ακούω τις φωνές και τα σφυρίγματά τους και κάπως αγριεύομαι.Σαν κάποιος να σκαρφαλώνει την πλάτη σου και συ να μην μπορείς να τον δεις. Στους εσωτερικούς και καπνισμένους τοίχους πάλι εγώ κρύβομαι μη με πάρουν χαμπάρι και κόψουν μαχαίρι τις κουβέντες τους. Ανάβω το σίδερο, βάζω νερό να βράζει και ψαχουλεύω σταθμους στο ραδιόφωνο. Το νυχτόσπιτο αντηχεί Καζαντζίδη, κι έπειτα από λίγο μια μελωμένη φωνή να λέει: "Ντέρτι 98,6 fm", και πιο μετά "Προαισθάνομαι πως με απατά" και "Περιττό να σου πω πως πεθαίνω". "Ωραία, μονολογώ, το σκηνικό της νοικοκυράς με τα μπικουτί ήρθε κι έδεσε." Αναρωτιέμαι τι θα σκεφτόσουν αν με κρυφοκοίταζες από μια γωνίτσα. Εσύ που μίλαγες για τις φωτιές στα σωθικά και για τη δύναμη που κρύβουν οι αρτηρίες μας. Θα τα χεις ξεχάσει. Έπειτα θυμάμαι το παιδί της διαφήμισης να με κοιτά, αλλά να βλέπει πίσω από μένα και να λέει: "The beauty is in the eye of the be-holder". Δε ξέρω τί απέγινε κι αυτός και τα μάτια του. Ξεμπερδεύω με τα πουκάμισα και περνάω στις πετσέτες. Οι υδρατμοί χώνονται τσαμπουκαλεμένα μέσα στις κόγχες και ταυτίζονται με τα αλάτια. Δε βαριέσαι. Κάποιοι τα ψιθυρίζουν πολύ καλύτερα....:"Εκτεθειμένος από τη στιγμή που γεννήθηκες, μέχρι να καταλάβεις ότι όλοι είναι εξίσου εκτεθειμένοι, ακόμα και αν κρύβονται."
3 σπόροι:
at: Παρασκευή, Ιουνίου 09, 2006 7:07:00 μ.μ. είπε...
Εμένα μου άρεσε το ψιθύρισμα σου, έμοιαζε με το ψιθύρισμα του σίδερού σου καθώς αχνίζε ήρεμα, απλά, ζεστά.
at: Σάββατο, Ιουνίου 10, 2006 4:51:00 π.μ. είπε...
Οι παπαρούνες πάντα ψυθιρίζουν. Αυτή είναι η δική τους ομορφιά..
at: Κυριακή, Ιουνίου 11, 2006 12:51:00 μ.μ. είπε...
"I can get used to anything
As long as it's shit-stained
And I will bleed on your knees
And I am comfortable on my knees
In the corner whispering, whispering, whispering
Whispering "please"
Δημοσίευση σχολίου