Ήδη μετράνε τρεις βδομάδες που έχασα το μπλοκάκι με τις στιχοπλοκές κι αισθάνομαι λειψή. Τόσο λειψή που το χέρι δε μπορεί να σηκώσει το μολύβι. Μη κοιτάς τώρα με το πληκτρολόγιο... Η αξία της γραφής, των καμπυλών και των γραμμών, σπρώχνει τη σκέψη παρακάτω. Το πληκτρολόγιο έχει κάτι το γρήγορο. Δε σε αφήνει να σκεφτείς. Οι φωτεινές οθόνες σε προκαλούν να πατήσεις τα κουμπάκια σε ρυθμούς σάμπας και να αδειάσεις με άναρχο τρόπο ό,τι κρύβει το κεφαλάκι σου. Η γραφή έχει άλλη χάρη. Έχει μιαν εξουσία πάνω σου. Παρατηρείς των τρόπο που σκαλίζεις το βήτα. Άμα είσαι θλιμμένος, οι γραμμούλες του ακολουθούν τόσο έντονα τη βαρύτητα που λίγο έλειψε και θα πέσει στο πάτωμα με εκκωφαντικό ήχο. Άμα έχεις όμως τη χαρά χωμένη στα πνευμόνια σου, τα γράμματά σου χοροπηδάνε. Χορεύουν, ενώ οι γραμμές γίνονται κοφτές.Τα πιο όμορφα γράμματα, λοιπόν, δεν θα τα φτιάξεις ούτε στις μεγάλες χαρές ούτε στις μεγάλες λύπες.
Τα πιο όμορφα γράμματα είναι αυτά που γράφονται στο περιθώριο της ζωής. Εκεί που νιώθεις πως ο βηματισμός σου είναι αργός. Τόσο αργός που μπορείς ταυτόχρονα με διαδικασίες retrospect να αναλογιστείς συμπεριφορές, λάθη και γέλια.
September Song-από τον, κατα τ'αλλα άγνωστο σε μένα, κύριο Dale Boots
6 σπόροι:
at: Δευτέρα, Μαΐου 22, 2006 12:20:00 π.μ. είπε...
πώς βλέπουν 3 παπαρούνες τον ουρανό, σαν θάλασσα ;)
at: Δευτέρα, Μαΐου 22, 2006 12:57:00 π.μ. είπε...
Πόσο δίκιο έχεις Παπαρούνα! Πόσο δίκιο! Ακόμη κι εδώ στην Ταϊλάνδη ώρες-ώρες νιώθω σαν ο τρελός με το μπλοκάκι...
at: Δευτέρα, Μαΐου 22, 2006 7:49:00 μ.μ. είπε...
Εμένα πάλι μου συμβαίνειτο αντίθετο. Το πληκτρολόγιο με κάνει πολύ λακωνική, ενώ το χαρτί φλύαρη..πολύ φλύαρη..Η οθόνη του υπολογιστή, πάντα έχω την αίσθηση ότι δεν ενδιαφέρεται γι'αυτά που γράφω και επιπλέον, επειδή μου δίνει τη δυνατότητα να σβήσω πατώντας απλά το ντιλίτ αυτά που έγραψα, το κάνω με πολύ μεγάλη ευκολία, ενώ στο χαρτί σκέφτομαιτον κόπο μου,σκέφτομαι και τα ίχνη που θα αφήσουν πίσω τους παραπονεμένα τα σβησμένα γράμματα και έτσι τα αφήνω στην ησυχία τους...για να μου θυμίζουν, όταν πρόκειται να τα ξαναδιαβάσω στο μέλλον,πως λερώνω το χαρτί με τους ρύπους των κραυγών μου, πως στοιχειώνω τη ζωή με το αχ των στεναγμών μου και πληρώνω σαν αντίτιμο το χάος στο μυαλό μου...
(Η αλήθεια είναι ότι φλυαρώ, στον υπολογιστή,αλλά μόνο όταν σχολιάζω ξένα κείμενα...Μήπως αυτό είναι κακή ένδειξη...? :Ρ)
at: Δευτέρα, Μαΐου 22, 2006 8:29:00 μ.μ. είπε...
Οι γραμμούλες του β..τι ωραία!
at: Τετάρτη, Μαΐου 24, 2006 12:08:00 π.μ. είπε...
#πνεύμα του δρόμου, είδες τί σου κάνει η θαλασσοεξάρτηση...;Ρ
#αδαή, ακόμα να βρω το μπλοκάκι μου...
καλά ταϊλανδέζικα γραψίματα:)
#μπλιμ,το ίδιο νομίζω ότι λέμε...η γραφή έχει μεγαλύτερη αξία γιατί κάθε φορά αναλογίζεσαι τον κόπο σου και εκτιμάς τις γραμμές σου...
εγώ πάντως δε σε βρίσκω φλύαρη...;)
#αντουανέτα, και οι γραμμούλες του θήτα, του άλφα, του ρο...όλα θέμα ψυχοσύνθεσης...:)
at: Πέμπτη, Μαΐου 25, 2006 12:37:00 π.μ. είπε...
ακριβώς έτσι είναι,respect...
Δημοσίευση σχολίου