"σαν ήχος χαλασμένου πιστολιού"

Ένα παχουλούτσικο πορτοκάλι είναι καρφωμένο στην ταράτσα της απέναντι πολυκατοικίας. Σιγά σιγά ξεκολλά από τα καρφιά, ανεβαίνει στον ουρανό, αλλάζει χρώμα κι ασημίζει. Μετά από κανένα δεκάλεπτο θα είναι από πάνω σου να σε χαζεύει σαν χάνος με μάτια γουρλωμένα. "Τί κοιτάς ρε;". Φεγγάρια αδέσποτα σου λένε μετά...Τα πρώτα ξημερώματα του καλοκαιριού θα μας βρουν στο μπαλκόνι, να το δεις.
Το πρωί, η αίθουσα είχε μπουκώσει από τους άσπρους κλέφτες. Στρογγυλοκαθόντουσαν πάνω στα μαλλιά μας, στη γόμα-γουρουνάκι και στα χαρτιά. Το μυαλό ήταν αραγμένο κάπου στη θάλασσα και πλατσούριζε. Άμα έχεις δει κιόλας το προηγούμενο βράδυ τον "Βασιλιά" του Παναγιωτόπουλου οι πιθανότητες να συγκεντρωθείς εξατμίζονται...Τους το έχω πει χίλιες φορές: "Το μυαλό μου είναι διασπασμένο σε πολύ μικρά κομματάκια. Ορισμένα λειτουργούν και κάποια άλλα υπολειτουργούν. Μη με κουράζετε παραπάνω." Αυτοί δεν καταλαβαίνουν... Σε στρώνουν σε καρέκλες, σε βάζουν να υπογράψεις, να μιλήσεις για την Τέχνη και για την αξία του πλαστικού και άμα περάσεις, θεωρείσαι ικανός, αλλιώς ξαναπερνάς το Σεπτέμβρη να σου κολλήσουν και τα υπόλοιπα ένσημα.
Δε ξέρω τι άλλο να πω. Το πένθιμο που έχει σκαλώσει μες στις αρτηρίες μου εδώ και μέρες, δε βγαίνει με τίποτα. Οι ασκήσεις ανώδυνου τοκετού κατέληξαν να είναι επώδυνες και όλες οι πατέντες μας γύρισαν μπούμερανκ. Μετά από τόσους αποχαιρετισμούς και τελείες, το μόνο που μου απομένει να πω είναι: "Καλως ήρθες". Τέλος πάντων, "φλόγα στα μάτια σου αν δεν βρω,δε θα χω μάτια να σε δω".
Κατάλαβες τώρα;