Content

Πέμπτη, Μαΐου 11, 2006

"θέλω έναν κόσμο πιο απλό να μας ενώνει"


A Girl in the Street, Two Coaches in the Background
Παρίσι, καλοκαίρι του 1887

Αγαπημένε μου Τεό,
Θλίβουμε βλέποντας πως η ζωγραφική ακόμα και σε περίπτωση επιτυχίας, δε σκεπάζει τα έξοδά της.
Συγκινήθηκα από όσα γράφεις για το σπίτι: "είναι όλοι αρκετά καλά, μα είναι θλιβερό να τους βλέπεις"...
Κι όμως, εδώ και 12 χρόνια, θα ορκιζόταν κανείς πως το σπίτι ευτυχούσε πάντα κι ότι θα πήγαιναν καλά. Αν πετύχει ο γάμος σου, θα ευχαριστηθεί πολύ η μητέρα και για την υγεία σου και για τις δουλειές σου θα πρεπε να μη μένεις μόνος.
Εγώ νοιώθω πως μου πέρασε η όρεξη για γάμο και για παιδιά και στιγμές-στιγμές νοιώθω αρκετή μελαγχολία, που είμαι έτσι στα τριάντα πέντε μου, ενώ θα πρεπε να αισθάνομαι διαφορετικά.
Και κάποτε τα βάζω μ' αυτήν την βρωμοζωγραφική.
Κάπου λέει ο Ρισπέν:
Ο έρωτας για την Τέχνη σκοτώνει τον αληθινό έρωτα.
Αυτό το βρίσκω τρομερά σωστό, αλλά κι αντίθετα, ο αληθινός έρωτας σε κάνει να σιχαθείς την Τέχνη.
Κι έτσι μου συμβαίνει να νοιώθω τον εαυτό μου από τώρα γέρο και τσακισμένο, κι όμως αρκετά ερωτευμένο ακόμα για να μη νοιώθω ενθουσιασμό για τη ζωγραφική. Για να πετύχει κανείς χρειάζεται φιλοδοξία, κι η φιλοδοξία μου φαίνεται ανόητη. Δε ξέρω τι θα προκύψει απ' αυτό, μα εκείνο που θα επιθυμούσα πολύ, είναι να ζω λιγότερο σε βάρος σου κι αυτό από δω κι εμπρός δε θα ναι αδύνατο, γιατί ελπίζω να προοδεύσω έτσι, που να μπορείς να δείχνεις θαρρετά ό,τι κάνω χωρίς να εκτίθεσαι.
Κι ύστερα αποτραβιέμαι κάπου στη Μεσημβρία, για να μη βλέπω τόσους ζωγράφους που με αηδιάζουν σαν άνθρωποι...
Είδα χτες τον Τανγκύ, κι έβαλε στη βιτρίνα του έναν πίνακα που ζωγράφισα, έκαμα τέσσερις από όταν έφυγες κι ετοιμάζω έναν μεγάλο.
Ξέρω καλά πως αυτοί οι μεγάλοι μακροί πίνακες πωλιούνται δύσκολα, αργότερα όμως θα δουν πως σ' αυτούς υπάρχει ανοιχτός αέρας και καλοκεφιά. Τώρα, το σύνολο θα αποτελέσει μια διακόσμηση τραπεζαρίας ή εξοχικό σπιτιού.

Δικός σου,
Βικέντιος.
Βαν Γκογκ-Γράμματα του Βικέντιου στον αδερφό του Θεόδωρο
εκδόσεις Γκοβόστη
μια πολύ αξιόλογη σελίδα εδώ

6 σπόροι:

lostbody says:
at: Παρασκευή, Μαΐου 12, 2006 1:27:00 π.μ. είπε...

Αγαπημένε μου Βικέντιε,
Έχεις τις ευχές όλων εδώ. Η μητέρα γκρινιάζει λίγο για το ότι πλέον δεν σε βλέπει συχνά, για το ότι δεν ακολούθησες τη συμβουλή της να παντρευτείς, να της κάνεις εγγόνια, τα ξέρεις πια...
Μη την συνερίζεσαι... ξέρεις την αγάπη που σου έχει και ότι σε στηρίζει ό,τι κι αν κάνεις.
Εγώ, πάντως, πιστεύω βαθιά πως κάποια μέρα θα αναγνωρίσουν το έργο σου... θα σε θαυμάσουν και αυτοί που σε χλέυασαν με ευκολία ασυγχώρητη... Η μητέρα μάλλον δεν θα προλάβει αυτή τη μέρα -ίσως ούτε κι εμείς... Μη σε πτοεί αυτό.
Βαδίζεις τη γυμνή μοναξιά του πρωτοπόρου, αδελφέ μου. Όταν οι πολλοί θα πατήσουν τις ακτές σου, τι κι αν δεν είσαι εσύ εκεί να τους υποδεχτείς. Τα βράχια που τώρα σμιλεύεις μόνος, θα τους φιλοξενήσουν.
Η μοναξιά είναι το τίμημα του ουρανού σου - μια δουλειά και μια οικογένεια το αντάλλαγμα της γης μου.
Παντοτινά δικός σου,
Τεό.

Unknown says:
at: Παρασκευή, Μαΐου 12, 2006 1:00:00 μ.μ. είπε...

μοναξιά μου όλα μοναξιά μου τίποτα

Μαύρος Γάτος says:
at: Παρασκευή, Μαΐου 12, 2006 1:06:00 μ.μ. είπε...

Έναστρη νύχτα
πορτραίτα που κρέμονται σε ανώνυμους τοίχους
μάτια που κοιτάζουν τον κόσμο, μα δεν μπορούν να ξεχάσουν
σαν τους ξένους που συνάντησες
τον κουρελιασμένο άνθρωπο με τα κουρελιασμένα ρούχα
το ασημένιο αγκάθι του ματωμένου ρόδου
που κείτονταν τσαλαπατημένο στο παρθένο χιόνι
Νομίζω πως κατάλαβα πια τι προσπαθούσες να μού πεις, πόσο υπέφερες για να κρατηθείς στη λογική
Πόσο προσπάθησες να τους απελευθερώσεις
Μα δεν άκουγαν, κι ακόμα δεν ακούν
ίσως ποτέ να μην ακούσουν, ίσως ν’ακούσουν δεν μπορούν

Γιατί δεν μπορούσαν να σ’αγαπήσουν, αλλά η δική σου αγάπη ήταν αληθινή
Κι όταν έχασες κάθε ελπίδα, εκείνη την έναστρη νύχτα
Τερμάτισες την ζωή σου, όπως συνηθίζουν οι εραστές
Μα θά'πρεπε, Βίνσεντ, να στο έχω πει,
Αυτός ο κόσμος δεν ήτανε φτιαγμένος
για κάποιον τόσο όμορφο, όσο εσύ..


Don McLean, "Vincent"
Μετάφραση Μαύρος Γάτος

Ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ αυτοκτόνησε στα 37 του χρόνια, «για το καλό όλων». Υπέφερε από βαριά ψυχασθένεια, διηγούνται ότι λίγο καιρό πριν το τέλος, κυνηγούσε τον συνάδελφο και φίλο του, τον ζωγράφο Πωλ Γκογκέν, με ένα ξυράφι, αλλά τελικά αντί να τού κόψει το λαιμό, όπως απειλούσε, έκοψε το ίδιο του το αυτί, που το πρόσφερε μετά σαν δώρο σε μια έντρομη πόρνη. Απαθανάτισε το γεγονός ζωγραφίζοντας τον εαυτό του με τους επιδέσμους....

Καλό ανθισμένο Σ-Κ

Μαύρος Γάτος says:
at: Κυριακή, Μαΐου 14, 2006 12:07:00 μ.μ. είπε...

i-should-have-told-you-vincent

Παπαρούνα says:
at: Κυριακή, Μαΐου 14, 2006 11:22:00 μ.μ. είπε...

Μαύρε Γάτε, βρίσκω λίγο απλοϊκή αυτήν την άποψη για την αρρώστια του Βαν Γκογκ και συμφωνώ με το σχόλιο της Μιραντολίνας στο μπλογκ σας.
Μέχρι σήμερα κανείς δεν είναι σε θέση να εξάγει πόρισμα για το ποια ασθένεια είχε καταλάβει τον Βικέντιο. Οι περισσότεροι τείνουν να πιστέψουν πως ήταν επιληπτικός. Ένας άνθρωπος που γράφει τέτοια "φωτεινά" και πνευματώδη γράμματα σε συγγενείς και φίλους δεν μπορεί να χαρακτηριστεί με τόση ευκολία σχιζοφρενής. Απλά οι γνώσεις εκείνης της εποχής ήταν ελλειπεις και όλους τους έβαζαν στο ίδιο τσουβάλι. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Βικέντιος δεν "κυνήγησε" τον Γκωγκεν-αν μη τι άλλο ακούγεται κάπως υποτιμητικο...Ο Γκωγκέν ήταν φύση οξύθυμη και εγωκεντρικη. Δεν πλεύρισε τον Βικέντιο με αγνούς σκοπούς. Αντιθέτως πόνταρε στη βοήθεια του Τεό για τις προώθηση των πινάκων του. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό για τους καβγάδες που γινόντουσαν μεταξύ Βικέντιου και Γκωγκέν. Ο Βικέντιος σεβόταν και εκτιμούσε πάρα πολύ τον Γκωγκέν, ενώ ο Γκωγκέν τον κοροίδευε. Όταν έγινε ο καβγάς και ο Βικέντιος σήκωσε το μαχαίρι, μόλις αντιλήφθηκε τί πήγε να κάνει προτίμησε να αυτοτιμωρηθεί...
Ο Βικέντιος ήταν ένας βαθειά θρησκευόμενος άνθρωπος. Δεν έβλεπε τις πόρνες σαν αμαρτωλά όντα, αλλά σαν πονεμένες ψυχές όπως αισθανόταν και τον εαυτό του.

Μαύρος Γάτος says:
at: Τρίτη, Μαΐου 16, 2006 9:18:00 π.μ. είπε...

Καλημέρα

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers