"θα σηκωθώ να φύγω, πριν ξυπνήσεις"

Ώρα 8 προ μεσημβρίας. Η πόλη άγουρη με τσίμπλες στα μάτια χουζουρεύει σε παπλώματα. Ρόδες με νυσταγμένους οδηγούς κυλάνε απαλά μέσα στις γειτονιές. Χαζεύω μια γιαγιά στο απέναντι μπαλκόνι να βγάζει έξω τη ραπτομηχανή της και να βυθίζεται σε κλωστές και βελόνες. Αυτάρκεια κι ευγνωμοσύνη νιώθω. Φτιάχνω καφέ. Η Άνοιξη βροντά με τσαμπουκά και θόρυβο τα παράθυρα, κι ένας ήλιος αποπλάνησης γδύνει τα μπράτσα. Mα καλά... δε ντρέπονται κι οι δυό; Το μπαλκονάκι μου έπηξε από χρώματα κι αρώματα. Οι μέλισσες θα αρχίσουν πάλι τα πανυγήρια.
Εμεις τι θα κάνουμε σήμερα;