Υπάρχουν άνθρωποι που ασχημαίνουν όταν γελάνε. Δε ξέρω πώς τα καταφέρνουν. Το πρόσωπό τους φωτίζεται μόνο όταν είναι πηγμένοι σε σκέψεις. Τους φαντάζεσαι με μαύρα ρούχα να στοχάζονται σκυθρωπά και η μέσα τους ομορφιά να αναδύεται από κάθε πόρο του κορμιού τους και να τους στριφογυρίζει σαν πυγολαμπίδες. Το κάπνισμα έχει γίνει τέχνη σέρτικη και μερακλίδικη στα δάχτυλά τους. Σου ρίχνουν τον καπνό στα βλέφαρα και νομίζεις πως σε πασπαλίζουν με σοφή νεραϊδόσκονη.Ξάφνου όμως, σαν να τους χτυπάει ρεύμα, ανοίγουν στόματα, δείχνουν δόντια και ρυτίδες, γελάνε, τα μάτια συρρικνώνονται και όλη η ομορφιά που είχες πριν μπροστά σου αλλοιώνεται. Οι συσπάσεις των προσώπων τους διαβολοφέρνουν και μένεις έκπληκτος.Πώς εξατμίστηκε όλη η γοητεία; Πού στο καλό πήγε να την αρπάξουμε εμείς;
Όχι, λοιπόν, εσύ να μη γελάς. Είσαι πιο όμορφος όταν κλαις.
Και να κλαις για μένα. (mp3)
3 σπόροι:
at: Σάββατο, Φεβρουαρίου 11, 2006 2:04:00 μ.μ. είπε...
Ξέρω ένα άνθρωπο που είναι ακριβώς όπως αυτοί που περιγράφεις. Η μοίρα τον χτύπησε σκληρά, βουλιάζει συνεχώς στις σκέψεις και γαληνεύει, ενώ τα χαμόγελά του μοιάζουν παράταιρα
at: Κυριακή, Φεβρουαρίου 12, 2006 9:37:00 μ.μ. είπε...
Ξορκίζουν λές τον πόνο με πόνο?
Είμαι αμήχανος.
at: Δευτέρα, Φεβρουαρίου 13, 2006 1:36:00 π.μ. είπε...
να ξεκαθαρίσω κάτι:το θέμα το είδα καθαρά φυσιογνωμικά..Τίποτα δε πρέπει να σταματά τους ανθρώπους να χαμογελάνε.Όπως έχουμε ξαναπεί η πραγματική ομορφιά πηγάζει από μέσα μας...-μην μου αγριεύει και η Αρετή!
#αδαή, σκέψου και να σε γοητεύει τέτοιος άνθρωπος...θα μπλεχτείς σε ατελείωτα πλοκάμια μαυρίλας...
#μοσάικ, μην είσαι αμήχανος, όλοι μας ξορκίζουμε τον πόνο με πόνο αν το καλοσκεφτείς...:)
Δημοσίευση σχολίου