Content

Τρίτη, Φεβρουαρίου 07, 2006

"and all roads lead to Tranquillity Base"

Το πιο ερωτικό τραγούδι του Σιδηρόπουλου δεν είναι το "Να μ' αγαπάς". Μπορεί αρκετές γενιές να γαλουχήθηκαν γρατζουνώντας τα ακόρντα ετούτα στη κιθάρα και αρκετοί να πλαντάζουν στο κλάμα γιατί η απλότητα αυτού του τραγουδιού αγγίζει τα όρια της Ομορφιάς... Όμως το πιο αληθινά ερωτικό τραγούδι του είναι το "Πού να γυρίζεις". Στο πρώτο, επιτακτικά σχεδόν ζητιανεύεις για την αγάπη του άλλου. Του περιγράφεις πόσο πολύ αλλοτριώθηκες μακριά του, τόσο, που ούτε τα μούτρα σου δεν ξεχωρίζεις στον καθρέφτη. Το "Πού να γυρίζεις" σχεδιάζει με ακρίβεια όλες τις σπηλιές του έρωτα και του πόθου. Η συνεχής αγωνία, η αναζήτηση του άλλου και τα τετραγωνικά ενός σπιτιού που δεν χωρούν τις γεωμετρίες της λύπης σου είναι το μεγαλύτερο σημάδι της αγάπης που έχει πασαλείψει τα μούτρα σου. Τα βρίσκεις όλα μάταια, και οι φίλοι που σε χαιρετούν σαν να ναι αόρατοι. Κάποιοι θα σκεφτούν ότι είναι το ίδιο και τί μας λέει τώρα αυτή, σίγουρα την έχει πειράξει το διάβασμα της εξεταστικής...εγώ επιμένω πως υπάρχει διαφορά... Η πραγματική αγάπη είναι αυτή που τρώει τη ψυχή σου σα σαράκι. Τα βράδια κάποιοι βαρεμένοι άγγελοι σε ξυπνάνε για να νοσταλγήσετε μαζί γεγονότα του παρελθόντος. Να αναρωτηθείτε μέσα σε μπλε δωμάτια πού είναι ο άλλος και τί να κάνει. Το πρωί σε βρίσκει με μάτια πηγάδια και χιλιάδες πιστοποιητικά θλίψης να κρέμονται απ' το κορμί σου. Και δεν είναι η ανάγκη, ο εθισμός σου στον άλλον που σε κάνει να φέρεσαι κυκλοθυμικά. Είναι η αγωνία που σε χτυπά με τανάλιες για να ελέγξει τα αντανακλαστικά σου και τα όρια του έρωτά σου. Όπως καταλαβαίνεις, στο πρώτο όλος ο σαματάς γίνεται από σένα για σένα, ενώ στο δεύτερο υπάρχουν κομμάτια πραγματικού αλτρουϊσμού.
Κάπου η Τριανταφύλλου, νομίζω στο Εναέριο τρένο στο Στίλγουελ, ψελλίζει πως ο καλύτερος τρόπος για να με βλάψεις, είναι να μ' αγαπάς σιωπηρά. Ήσυχα, σαν τις βουβές ταινίες. Δεν έχει άδικο. Ονειρεύομαι βεγγαλικά, καβουράκια να φιλιούνται, γέλια, πολύχρωμα μπαλόνια, βραδινά ταξίδια στην εθνική και μια κοινή ζωή. Για όσο διαρκέσει. Για όσο τραβήξει.

Ύστερα, θα κάθομαι στο μπαλκόνι να τραγουδώ το "Πού να γυρίζεις" και να ξεπουπουλιάζω από λύπη όλα τα γιασεμάκια.

8 σπόροι:

xryc agripnia says:
at: Τρίτη, Φεβρουαρίου 07, 2006 5:29:00 μ.μ. είπε...

Κοινη ζωη....αστειο μου φαινεται.

Παπαρούνα says:
at: Τετάρτη, Φεβρουαρίου 08, 2006 12:23:00 π.μ. είπε...

κι αυτό αυταπάτη είναι δηλαδη;Ουφ, δεν έχουμε αφήσει φυλλαράκι για φυλλαράκι ήσυχο κι ανέπαφο...
Εδώ μέσα μου φαίνεται δε βρίσκουμε τη βολή μας...πάμε να ανεβούμε, πεύτουμε, κι όταν κατεβαίνουμε δέκα δεκα τις σκάλες της κατάθλιψης και του πεσσιμισμου, με κοροιδεύει ο αρτ...:ρ

mindstripper says:
at: Τετάρτη, Φεβρουαρίου 08, 2006 1:47:00 μ.μ. είπε...

...all we are is dust in the wind...

Παπαρούνα says:
at: Πέμπτη, Φεβρουαρίου 09, 2006 6:41:00 μ.μ. είπε...

ευχούλα Νο4:
Επειδή είναι δύσκολο ν' αγαπάς
και δυσκολότερο ν' αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο
για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά
και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη
κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές
και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά
και καμένα, θέλοντας ο καθένας,
να 'ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο
και πηγή, κατά τις περιστάσεις
ή κι όλα μαζί στην ανάγκη,
δε θα πει πως εγώ δε μπορώ
να γίνω κάτι απ' όλα αυτά ή κι όλα μαζί,
κι αν είναι να περάσω
μια ζωή στη σκλαβιά -έτσι κι αλλιώς-
ας είμαι, λέω, σκλάβος της αγάπης.


ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ
"Γυάλινα Γιάννενα" ,Εκδόσεις Καστανιώτη,1989

xryc agripnia says:
at: Παρασκευή, Φεβρουαρίου 10, 2006 9:05:00 μ.μ. είπε...

Τι μας λες!

"Αποφασισα για το μελλον:δεν πρεπει να με δεις στις κακες μου και δεν πρεπει να σε δω ετσι οπως εισαι,ετσι οπως ησουνα πεντε λεπτα πριν σε διωξω απο το σπιτι.Πρεπει να φορας μαυρο πουκαμισο και να καπνιζεις ενα μικρο λεπτο πουρακι.Εγω πρεπει να φοραω βυσσινα μπερτα.Ν'αγορασεις ενα σπιτι στην Πατμο και καθε απογευμα να ανεβαινεις στη Χωρα,να σκεφτεσαι εκει την παιδικη σου ηλικια,ενω εχω θα εχω γυρισμενη την πλατη στη θαλασσα.Πρεπει να εχεις αρκετα λεφτα για να μενουμε εκει πεντε μηνες το χρονο.
Μετα πρεπει να εξαφανιζεσαι,για να μην μελαγχολω και εγω,κι ετσι να παρω καποτε το δρομο μου.Ετσι θα μποσουσαμε ισως να βγαλουμε καθαρα δεκαπεντε χρονια,οσα μας χρειαζονται για να ζησουμε,οσα ειναι αρκετα για να βαρεθουμε και να πεθανουμε ησυχοι.
Το να ζεις αγαπητε Μαρκο,αντιθετα απο οτι νομιζαμε τα τεσσερα τελευταια χρονια,δεν εχει να κανει με τις διαθεσεις,αλλα με τις συνηθειες του καθενος.Συνηθιζοντας ν'αλλαζει διαθεσεις κανεις καθε τεταρτο δεν μπορει να ζησει και δεν μπορει και να πεθανει."

Χρηστος Βακαλοπουλος.
"Οι πτυχιουχοι"

Παπαρούνα says:
at: Σάββατο, Φεβρουαρίου 11, 2006 11:12:00 π.μ. είπε...

Δε διαφωνούμε και ούτε τρέφω ροζιάσμένες ελπίδες...Γι' αυτό λέω κιόλας:Για όσο διαρκέσει. Για όσο τραβήξει.
Οι κοινές ζωές, αν το αποφασίσει κάποιος,θέλουν πολύ ιδρωτα, υπομονή και υποταγή. Και πιο μετά,ένα γερό στομάχι για να αντέξεις τη συντριβή. Αυτό που ήθελα να πω μέσα από το ποιήμα του Γκανά ειναι πως παρόλλο που μια κοινή ζωή είναι δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο να αντέξει με συναισθήματα να παραμένουν αγνά και άσπιλα, και μόνο η προσπάθεια να το δοκιμάσεις και να το παλέψεις δεν είναι καθόλου μα καθόλου ματαιοπονία. Αν μη τί άλλο, σ' αυτή τη ζωή ήρθαμε για να σπάμε τα μούτρα μας...

didymous skulls says:
at: Παρασκευή, Φεβρουαρίου 24, 2006 9:39:00 μ.μ. είπε...

Ξέρεις παπαρούνα, έχω ένα τείχο στο δωμάτιο μου, γεμάτο αναμνήσεις, γεμάτο χαρτάκια, ένας πανικός. Το συγκεκριμένο ποστ κατέχει πλέον την κεντρική θέση. Να'σαι καλά...

Σε διαβάζω καιρό. Όσο όμορφα τα γράφεις, τόσο όμορφα τα νοιώθω.

Παπαρούνα says:
at: Κυριακή, Μαρτίου 05, 2006 7:28:00 μ.μ. είπε...

σ'ευχαριστώ πολύ...
στον τοίχο βάλε καμιάν αφίσα ή καμιά φωτογραφία να χαίρεται η ψυχή σου...:)

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers